Het is alweer 26 jaar geleden dat het Amerikaanse producersproject/vrouwengroep En Vogue doorbrak met het fantastische album ‘Funky Divas’. De power, soul, feel en intensiteit van de hit ‘Free Your mind’ was ongehoord en het nummer zou voor altijd een dancefloor filler blijven. In de jaren die volgden wisten deze vrouwen r&b vocal groep meer dan 20 miljoen albums wereldwijd te verkopen. Een mooi voorbeeld van girl power.
En Vogue heeft daarna, in verschillende bezettingen nog wel geprobeerd om het niveau van dit meesterwerk te benaderen, maar het is nooit gelukt. Langzaam aan werd het stil rond de groep uit Oakland California.
En Vogue kwam op in een tijd dat hun benadering van muziek top of the bill was. Gebruikmakend van de allernieuwste productietechnieken en fabuleus harmonische samenzang was de muziek van En Vogue gemaakt voor het nieuwe decennium dat net was aangebroken. Nadat het vuur gedoofd was nemen nu dan de originele producers Denzil Foster enThomas McElroy de handschoen weer op om samen met de zangeressen Cindy Herron-Braggs, Terry Ellis, en Rhona Bennett de groep weer nieuw leven in te blazen.
Begin April kwam hun nieuwe album ‘Electric Café’ wereldwijd uit. Sinds die tijd heb ik het album van voor naar achteren en van achteren naar voren grijs gedraaid. In de auto, in bed, onder de douche. Niet omdat ik er meteen zo weg van was, maar omdat ik serieus zoekende was naar de magie van de Funky Divas waarop ik begin jaren negentig zo gek was. Als je die vibe zoekt in het nieuwe album. Laat dan maar. De vibe is er niet. Is het dan een slecht album ? Nee, maar we moeten het dus wel los zien van de En Vogue die we van begin jaren negentig kennen.
Op het album staan 12 tracks die voor het grootste deel uit de producershoed komen. Aan het hele album komt geen een echt muziekinstrument te pas. Hou je van mensenmuziek dan is dit het niet, maar anno 2018 wordt het grootste deel van de commerciële producties op deze manier gemaakt. Als je op die manier luistert is het album enorm vakkundig en met commerciële oren gemaakt.
Soms lijkt het of En Vogue anno 2018 op hun nieuwe album aan het zoeken zij naar welke technische foefjes hun kunnen helpen aan nieuw commercieel succes. De hele plaat is doordrenkt met overmatig vocal pitch, zoals dat tegenwoordig lijkt te horen. Het klinkt voor geen meter, en deze dames kunnen ook wel zingen zonder de trukendoos. Nummers als de titeltrack of ‘Cry Baby’ klinken gewoon een beetje vreemd.
Bij vlagen hoor je de oude En Vogue tussen de productie door zoals in ‘Life’ of ‘So Serious’. Dat blijft echter bij lange na niet genoeg om dit een serieuze opvolger te laten zijn voor de En Vogue waar we allemaal zo van houden. (6/10) (En Vogue Records & Entertainment One)
