Vorig jaar bracht de Australische indieband The Paper Kites hun tweede album ‘Twelvefour’ uit. Een album waarvoor zanger Sam Bentley de songs had geschreven tussen 0:00 en 04:00 ’s nachts, omdat hij op die tijd het meest creatief was. Het leverde een melancholisch 80’s rock achtig conceptalbum op dat een beetje deed denken aan The War On Drugs. De single ‘Electric Indigo’ kreeg bescheiden airplay en zorgde er begin dit jaar voor dat een optreden van de band van de kleine naar de grote zaal van Paradiso werd verplaatst. Deze avond stonden ze echter in de intiemere Pandora zaal van TivoliVredenburg in Utrecht.
Voor hun optreden werd het voorprogramma verzorgd door de Canadese singer-songwriter Joshua Hyslop. Bij opkomst vertelde hij over zijn angst om voor veel mensen te staan, maar die eerlijkheid sierde hem. Het was aandoenlijk genoeg om het publiek mee in te pakken. Naast een cover van Bob Dylan’s ‘Don’t Tink Twice It’s Alright’ waren zijn eigen nummers ook sterk genoeg om het publiek redelijk stil mee te krijgen. Wat hem wel genoeg zelfvertrouwen gaf om uiteindelijk het laatste nummer onversterkt te spelen. Hij sprak zijn wens uit om de volgende keer langer te mogen optreden in Utrecht. Gezien de reactie van het publiek op hem leek dat avond niet onmogelijk.
Rond 21:00 kwamen The Paper Kites op het podium en trapten af met het Big Country achtige ‘Revelator Eyes’, waarna ‘Renegade’ volgde. Muzikaal ging het strak van start. Even leek de band afstandelijk, maar toen frontman Sam Bentley na drie nummers het publiek begroette bleek hij allerminst afstandelijk te zijn. Met droge humor kondigde hij de songs aan. Zoals het nummer ‘Holes’, dat het laatste album om (ook voor de band zelf) onverklaarbare redenen niet haalde. Het nummer heeft veel weg van ‘Run’ van Snow Patrol.
Opeens, midden in de set, vroeg Bentley of het zaallicht helemaal gedoofd kon worden. Omdat hij zelf muziek luisteren in het donker de prettigste manier vindt. Dus werden er twee songs in een donkere zaal gespeeld. Waaronder ‘Bloom’. Dat momenteel redelijk airplay krijgt, en dat was te merken aan de meezingende mensen in de zaal.
Een tweede verrassingsmoment was toen Joshua Hyslop, die inmiddels achterin de zaal bij de merchandise stond, naar voren werd geroepen om een nummer mee te spelen. Het ging om de Bruce Springsteen cover ‘I’m On Fire’. Een nummer dat bij de dromerige stijl van de band past. Het nummer werd echter niet gezongen door Bentley of Hyslop, maar door toetseniste en achtergrondzangeres Christina Lacy. Dat zij niet vaker de leadzang voor haar rekening neemt is na het horen van deze cover een raadsel.
Uiteraard kwam die ene single, ‘Electric Indigo’ ook nog voorbij vlak voor de toegift. Die toegift bestond uit twee nummers waarbij alle vijf bandleden zich om één microfoon verzamelden en semi a capella zongen. Het sloot mooi aan bij de intieme sfeer die ze eerder op de avond probeerden neer te zetten.
Want hoewel hun laatste album een wat grotere productie heeft gekregen blijft het sober en komen ze het beste tot hun recht in dit soort zalen. Sam Bentley beschreef de Pandora zaal nog als een kleine arena vanwege de tribunes aan de zijkant en bovenin. Wie er vanavond bij was mag zich dan prijzen met het feit The Paper Kites nog in deze kleinschalige arena te hebben gezien.
