Anno 2015 zien we steeds meer Afrikaanse bandjes opduiken in de internationale hitlijsten. Zo ook Songhoy Blues. Onlangs werd hun debuutalbum ‘Exile in music’ in de Mojo top50 tot de 7e plek gekroond, dus reden genoeg om eens kennis te maken met dit Malinese kwartet. Een band met een verhaal waar we juist in deze huidige tijd van aanslagen en oorlog het meest van zullen begrijpen/leren.
2012 kwamen Islamistische rebellen aan de macht in noord Mali en hebben strenge Sharia in het leven geroepen. Scholen werden gescheiden, meisjes moesten bedekt over straat, en de kunst, sport en muziek werden verboden. Reden genoeg voor velen om naar het zuiden te vertrekken. Zo ook Garba Touré. Met zijn gitaar, welke hij tot op de dag van vandaag bespeeld, ging hij in december 2012 met de bus naar Bamako. “Het is te riskant voor mensen om daar een gitaar bij je te hebben en muziek te willen maken. Ik speelde altijd op mijn gitaar, dezelfde gitaar waar ik nu nog op speel en het is deze gitaar die mijn leven veranderde” aldus Garba over waarom hij zijn thuisstad verliet. In Bamako heeft hij gelukkig gelijkgestemde gevonden en samen met Aliou Touré, zanger, Oumar Touré, bassist, en drummer Nathanael Demebele vormde hij Songhoy Blues. De heren zijn overigens geen familie van elkaar.
“Songhoy was een heel groot ontwikkelde imperium in Noord Mali van omstreeks 1500”, legt Oumar uit. “We willen het alledaagse leven van de Songhoy mensen naar buiten brengen en dat is terug te horen in onze nummers. Onze cultuur willen we aan de hele wereld laten zien”. En dat lukt ze aardig goed. Om vele Afrikaanse artiesten een platform te geven gingen een aantal grote namen, o.a. Nick Zinner, Brian Eno, Damon Albarn en Stephen Budd, naar Mali voor het Africa Express project. Honderden kwamen auditie doen voor een album en Songhoy Blues deed ze gelijk versteld staan. Liefkozend werden ze de boyband genoemd. Ter plekke hebben ze samen met Nick, Marc-Antoine en Remy een nummer opgenomen voor het album. In de studio was het nog wel even wennen, “Het was makkelijk, samenwerken met Nick, maar ook wel een beetje moeilijk. Want het was onze eerste keer in een echte studio. Om live te spelen werken met een sound loop. We wisten niet hoe het er aan toe ging in een studio”, vertelt Aliou. “Maar met mensen als Nick Zinner en Marco (Marc-Antoine) samenwerken ging gemakkelijk.”
“Dat nummer werd mee terug genomen naar Londen waar het veel op de radio werd gedraaid en het sloeg aan bij het grote publiek. Mensen vonden het leuk”, vertelt Stephen Budd. “Als onderdeel van Africa Expess werd Songhoy Blues uitgenodigd in Londen waar ze hun eerste show buiten Bamako hebben gedaan. En dat was het begin. Inmiddels hebben ze een album opgenomen, ‘Exile In Music’, welke februari dit jaar uitkwam, en zijn de mannen naar heel veel landen geweest. Binnenkort spelen ze in Singapore en gaan dan door naar Hongkong. Volgend jaar naar Amerika, Australië, Zuid-Afrika en andere zuidelijke landen van Afrika. Hun muziek gaat dus steeds verder en verder, maar de thuisbasis is nog steeds Bamako, Mali. Songhoy Blues is nu al twee jaar aan het touren en speelt zo veel mogelijk. Waardoor ze een eigen fanbase aan het creëren zijn. Mensen die naar hun shows geweest zijn vertellen het door aan hun vrienden en die verspreiden de muziek ook weer waardoor Songhoy Blues in Londen met gemak een show voor 2000 man uitverkopen en zelfs op de Pyramid Stage van Glastonbury stonden.
Music In Exile
Het album bevat nummers in eigen taal, ook al doet de titel anders vermoeden. Ze beschrijven wat de mannen hebben meegemaakt, en wat ze moesten doorstaan om überhaupt muziek te kunnen maken. “Het gaat over de moeilijke situatie in het noorden en nu ook in het zuiden van Mali, dat willen we aan iedereen op aarde laten horen en misschien zal er ooit vrede zijn”, aldus Oumar. Muziek verbroedert en verbindt en dat is wat Songhoy Blues wil overbrengen. “Hoeveel mensen zullen hier vanavond aanwezig zijn, alleen maar om naar muziek te komen luisteren?”, vraagt Aliou over het concert in Paradiso…
Misschien dat ze ooit nog eens in het Engels gaan zingen, maar dat is voor de toekomst. Met een platendeal in Engeland is dat best nog mogelijk.
Foto’s (c) Stephanie Free, Maxazine.nl
