Twee jaar na haar debuut ‘Animal’ komt de inmiddels 25-jarige Kesha Sebert met haar derde album. Kesha, beter bekend als de extravagant rbelse Ke$ha maakte eerder dit jaar bekend het album ‘Spandex On The Distant Horizon’ te noemen, maar gelukkig voor de zangeres is ze overgehaald een kortere titel te bedenken, die in ieder geval niet in de lijst van 25 domste albumtitels terecht zou komen. ‘Warrior’ is het resultaat van 2 jaar vol gaan qua promotie van haar snel op elkaar volgende eerdere albums ‘Animal’ en ‘Cannibal’ en een enorme rust op de Galápagos-eilanden.
Warrior is voor een groot deel geschreven op die Galápagos-eilanden. Darwin werkte daar ooit aan zijn evolutie-theorie, en een evolutie is ook wat Ke$ha doormaakte tussen haar debuut en dit album. Voor het album maakte ze gebruik van enkele mensen waar ze graag mee wilde samenwerken. Iggy Pop, Patrick Carney van The Black Keys, Julian Casablancas van The Strokes en Wayne Coyne van The Flaming Lips, ze deden allemaal graag mee, net als Will.I.Am van The Black Eyed Peas op ‘Crazy Kids’, een van de rustiger nummers op het album. De hand van Will.I.Am is muzikaal goed te horen op het nummer, maar dat is dan ook in feite alles.
Pak je de samenwerking van Ke$ha met oude rocker Iggy Pop, ‘Dirty Love’ , dan is de samenwerking duidelijker te horen. Niet alleen de op Jason DeRulo-achtige aankondiging (die ze jammer genoeg steeds vaker gebruikt), maar de zangeres laat samen met oud frontman van The Stooges overduidelijk horen van meerdere markten thuis te willen zijn. Terwijl de rest van het album over het algemeen pure pop is, laat ze zich op ‘Dirty Love’ verleiden tot een stevig potje garagerock. Een welkome afwisseling zo halverwege het album, hoewel ook deze track tekstueel weer niet echt hoogdravend is. Helaas beperkt ze zich ook, want juist ‘Supernatural’ had ook zo’n mooie afwisseling kunnen worden, met het gebruik van Nik Kershaws ‘Wouldn’t it be good’ op duidelijker wijze. Toch wijkt Ke$ha niet te veel af van de haar bekende electropop en dat is in sommige gevallen toch wat jammer. Een enkele keer probeert ze ietwat richting de dubstep te neigen, toch kiest de blondine voor het overgrote deel voor de gemakkelijke en commerciële top40-muziek.
Afsluiter ‘Love into the light’ heeft een bepaald punt van herkenning, zeker bij de liefhebbers van Phil Collins. Diens ‘In the air tonight’ staat dan wel niet genoemd als influence bij het nummer, tot aan de zelfs nog in de richting van de wereldberoemde drumsolo gelijkende brug kan het amper anders of de zangeres had tijdens het schrijven van het nummer ‘Face Value’ op de achtergrond opstaan. Hoewel Ke$ha zelf altijd zegt veel rock in haar muziek te verwerken is het nummer het enige nummer dat een beetje afwijkt van de vaste dance-stijl waarmee ze enkele jaren geleden al doorbrak op ‘Right round’ van Flo Rida.
Of Ke$ha nu wil of niet, de zangeres blijft op haar derde album erg in het cirkeltje draaien waarmee ze begon. De tracks zijn niet slecht, hebben hitpotentie, maar muzikaal gezien is ‘Warrior’ een bevestiging van de mening die we al vanaf het begin dat we van Ke$ha hoorden al hadden. Een topzangeres was het niet, is het niet en zal het ook nooit worden, muzikaal gezien is het nogal makkelijk (en dat terwijl haar ouders nog schreven aan Dolly Parton’s ‘Old Flames Can’t Hold A Candle To You’), maar voor de jeugd is het, zeker gezien van wederom het succes bij de megahit ‘Die young’, wederom een duidelijke hit-cd. Laten we alleen hopen dat ze de wil die ze toont om wat anders te doen op haar vierde cd wat duidelijker naar voren zal brengen. (6/10) (Kemosabe Records/RCA/Sony)
