Het is warm vandaag; Verstikkend bijna. Ik ben opgelucht als ik de Melkweg binnenstap en in een oase van koelte terecht kom. Helaas duurt dit niet lang, steeds meer mensen druppelen binnen en stukje bij beetje vecht de hitte terug tot ook hier iedereen plakt van het zweet. Een stuk of dertig mensen staan al met hun neus tegen de Pespi-stage aangedrukt terwijl ze nog minstens een half uur moeten wachten tot überhaupt het voorprogramma begint. Blijkbaar hebben ze het er wel naar hun zin want ze wijken geen moment. Als het Amsterdamse Houses het podium betreedt stijgt er ook meteen een enthousiast gejuich op. Houses opent rustig maar halverwege komen de gitaren er hard in. Het klinkt allemaal een beetje melodramatisch maar het publiek stoort zich daar helemaal niet aan. Het tweede nummer van de Nederlandse band ligt prettiger in het gehoor en hier klinkt de Zwitserse Ella van der Wouden een beetje als Joan as Policewoman. De alternative indierock band speelt nog twee nummers tot er wordt geroepen “Suicide!”. Hij lijkt de band’s gedachten te hebben gelezen want ‘Suicide’, van de in 2010 uitgebrachte End of Story EP, is het laatste nummer op de setlist.
Tijdens het optreden van Houses ben ik ook maar bij die dertig mensen gaan staan want ik ben naar genoeg concerten geweest om te weten dat er in de twintig minuten tussen voorprogramma en hoofdprogramma een run ontstaat naar een goed plekje aan het podium. En ja hoor, niet veel later ben ik omringd door Metric-fans. Het valt me op dat de leeftijd van de meesten tussen de zestien en de negentien schommelt. Maar dit is niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat meer dan een handjevol tracks gebruikt zijn in populaire tv-series. Één van deze mensen heeft zich uitzonderlijk goed voorbereid op de wachttijd: ze trekt een e-reader uit haar tas en staat midden in de menigte rustig haar hoofdstukje uit te lezen. Ook de organisatie heeft zich goed voorbereid, er is namelijk een gebruinde securityspierbonk naar voren geslopen. Hoe hij in zijn eentje een groep dolle tieners wilt tegenhouden is mij een raadsel.
Na het stemmen, her-stemmen en gecontroleerd te hebben of de gitaar wel goed gestemt is geven de roadies een groen licht. De band mag beginnen! Even stoer als vrolijk komt Metric op en neemt plaats achter de instrumenten. De drums lichten op als Joules Scott-Key het ritme op ‘Artificial Nocturne’ verzorgt. Ook de buizen op de achtergrond, die doen denken aan de LED-jes van een oude wekkerradio, flitsen in rood, blauw en wit. De band rockt er even ‘Youth Without Youth’, ‘Speed the Collapse’ en ‘Dreams So Real’ doorheen en dit alles heeft wat weg van een Daft Punk show. ‘Lost Kitten, ‘The Void’ en ‘Empty’ komen ook voorbij terwijl het publiek moeiteloos juicht, danst en klapt tegelijk. De eerste tonen van de hit ‘Help I’m Alive’ uit 2009 zorgen voor geklap en gejoel waarbij de volumeknop nog een tandje hoger wordt gedraaid en ook ‘Synthetica’ ,de titelsong van het nieuwe album, krijgt een warm onthaal.
Het besef dat het optreden nu wel bijna is afgelopen deert het publiek niet. Iedereen lijkt hier voor altijd te willen blijven en eeuwig te willen dansen. Nog enkele tracks passeren de revue waarvan ‘Breathing Underwater’, ‘Dead Disco’ en ‘Stadium Love’ de laatste drie zijn. Het is prettig om te horen dat Metric ook nog een nummer van hun debuutalbum speelt. Veel artiesten laten hun eerste muzikale werken liever ver achter zich. Ook wanneer de band al lang uit het zich is houdt het publiek vol. De schelle fluittonen, whooo’s en We want more’s vliegen om mijn oren. Het duurt dan ook niet lang voordat Emily Haines & Co. het podium op hollen om een toegift te geven. ‘Monster Hospital’ en ‘Gold Guns Girls’ laat ons nog even dansen totdat James Shaw en Emily alleen achterblijven en de akoestische gitaar tevoorschijn gehaald wordt. Daarmee zet James het nummer in waar iedereen stiekem al het hele concert op wachtte: ‘Gimme Sympathy’. Aan het einde van het nummer, wanneer het hele publiek meezingt met de regel “Come on baby, play me something. Like Here Comes The Sun.”, wordt de rest van de band terug op het podium geroepen en aan de gezichten van de hele band valt af te lezen dat ze genieten van dit moment. Ze lijken zelfs een klein beetje verbaasd dat er zoveel mensen zijn gekomen om naar hun liedjes te luisteren. Ondanks dat ze zich straks weer naar de volgende locatie moeten haasten in de tourbus zullen ze zacht slapen omdat ze weten dat ze in Nederland een trouwe fanbase hebben.
