Na de Runaways, de eerste volledig uit vrouwen bestaande hardrock band uit de V.S. onder jullie aandacht te hebben gebracht, bezoek ik deze keer onze Britse buren. De band welke ik vandaag voor jullie ga bespreken is opgericht in 1982. Hun genre bestond uit een mix van jazz-Latin. In Nederland hadden ze hun grootste hit met het nummer ‘More Than I Can Bear’. Deze keer in ‘Do you remember ….. Matt Bianco’.
Matt Bianco is een van oorsprong Britse band, opgericht in 1982 door Mark Reilly (zang)(foto), Danny White (keyboards), en de in 2001 overleden bassist Kito Poncioni, allen oud bandleden van ‘Blue Rondo A La Turk’. Half jaren ’80 maakten ze deel uit van een nieuw genre, jazz-pop, samen met artiesten als Sade, Everything but the Girl en de The Style Council. De naam ‘Matt Bianco’ suggereert dat het de naam van de zanger is, het is de naam van een verzonnen spion. De band is gek op Spionnen tv series en speelfilms.
{slide=Matt Bianco – ‘Who’s Side Are You On?’}http://www.youtube.com/watch?v=BU4H87kjl90{/slide}
Voor hun eerste album, getiteld ‘Whose Side Are You On?’ huurden ze de onbekende Poolse zangeres Basia Trzetrzelewska in. Haar inbreng zorgde ervoor dat het album een “jazzy” tintje kreeg. Hits als ‘Get Out of Your Lazy Bed’ en ‘Half a Minute’, (welke Basia ook tijdens haar solocarriére vaak live zong), maakte in 1984 van Matt Bianco een van de grootste bands in Europa. Basia en Danny White, welke een relatie hadden, verlieten na het debuutalbum al snel de band om een solocarriére te starten bij Sony, dit onder de naam ‘Basia’, op het Epic Label. Ze bleven samenwerken met Phil Harding, wie ook nog bij Matt Bianco werkte. Na een zoektocht vond Reilly twee nieuwe bandleden, Jenny Evans (zangeres) en sessie muzikant Mark Fisher (keyboards).
{slide=Matt Bianco – ‘Get Out Of Your Lazy Bed’}http://www.youtube.com/watch?v=CDvbUtFx0_U{/slide}
Jenny werd de nieuwe zangeres bij Matt Bianco en deed hoofdzakelijk de achtergrondzang, op twee albumtracks verzorgde ze het lead-zangwerk. Ex-Wham en Second Image keyboardspeler/sessiemuzikant Mark Fisher ging samenwerken met White als tekstschrijver en producer, én de band’s keyboardspeler. Deze line-up nam het album ‘Matt Bianco’ op. Met de toevoeging van Fisher veranderde het “Matt Bianco geluid” aanzienlijk. Fisher, keyboardspeler, componist en studio wizard zorgde ervoor dat de band een meer eigentijds geluid kreeg, vergelijkbaar met de vroegere Matt Bianco stijl. Het gebruik van synthesizers steeg, Yamaha’s DX-7 laat in de meeste nummers de slap-bass horen, maar de keuze van de studiomuzikanten bleef constant met als Ronnie Ross als prominent voorbeeld.
{slide=Matt Bianco – ‘Half a Minute’}http://www.youtube.com/watch?v=2FQXJA_7QCQ{/slide}
Na het eerste album opgenomen met de nieuwe line-up namen de een 13 koppige band mee op een Europese tournee. Tijdens deze tournee kwamen er in totaal 250.000 mensen naar hun kijken en luisteren. Kort na de opnames van ‘Matt Bianco’ besloot Jenny Evans de band te verlaten, zij werd niet vervangen. Ondertussen was Matt Bianco een begrip geworden in Europa, en Warner Brothers ging proberen of ze ook in de VS succes zouden kunnen vinden. Ze huurden Gloria Estefan’s man Emilio in op een paar nummers voor ze te produceren en nam hun derde album, getiteld ‘Indigo’ met ze op, met de nummers geproduceerd door Emilio als singles. ‘Don’t Blame it on That Girl’ en ‘Good Times’ maakten helaas niet echt indruk. ‘Wap-Bam-Boogie, een B-kant van hun eerste single, deed het goed in de dance charts, en zorgde ervoor dat de A-kant (Don’t Blame It On That Girl) de 11e plaats behaalde in de UK singles charts, het werd Bianco’s meest succesvolle single.
{slide=Matt Bianco – ‘Don’t Blame It On That Girl’}http://www.youtube.com/watch?v=vCVuET5JQOM{/slide}
{slide=Matt Bianco – ‘Wap Bam Boogie’}http://www.youtube.com/watch?v=uJ7r0x47j5c{/slide}
Hun eerste “Greatest Hits” album getiteld ‘The Best of Matt Bianco’ met daarop hun hits vanaf 1983 tot 1990, kwam uit in 1990. Één jaar later kwam er door Warner Brothers een nieuw studioalbum uit met de titel ‘Samba in Your Casa’, het vierde album van de band. Na de release besloten Reilly en Fisher om weg te gaan bij hun platenmaatschappij en gingen freelance. Vanaf dat moment namen ze hun albums op in hun eigen studio’s waarna ze ze aanboden aan onafhankelijke verspreiders wereldwijd. Ze tekenden een contract bij ZYX Records Music and Intercord in Europa, en bij Victor Entertainment in Azië, maar het lukte ze niet om een grotere platenmaatschappij aan de haak te slaan.
{slide=Matt Bianco – ‘Yeh Yeh’}http://www.youtube.com/watch?v=rQQFnk2ke2Q{/slide}
De volgende albums deden het niet best in Europa, maar zorgden er wel voor dat ze een grote schare fans kregen in Japan en de rest van Azië. De albums ‘Another Time Another Place’, ‘Gran Via’, ‘World Go Round’, ‘A/Collection’ (dit was geen greatest hits album maar meer een compilatie van een aantal her-uitgaven genomen van Matt Bianco’s beste albums plus een paar remixes van een paar van hun hits), ‘Rico’, en ‘Echoes’ verkochten goed genoeg om er een comfortabele levensstijl op na te houden in Zuid-Oost Engeland. Na ruim twintig jaar met elkaar samengewerkt te hebben, besloten Reilly en Fisher ieder hun eigen weg te gaan.
{slide=Matt Bianco – ‘More Than I Can Bear’}http://www.youtube.com/watch?v=r1RK25XleEE{/slide}
In 2003 kwam door de inspanningen van wederzijdse vrienden het originele trio (Basia, Danny White en Mark Reilly weer bij elkaar voor een reünie. Kort daarna tekenden ze een contract bij het Emarcy Label, het jaar daarop namen ze het album ‘Matt’s Mood’ op. (dit is de titel van een van hun populairste instrumentale nummers). Op dit album staan goed opgebouwde jazznummers, dit in de trend van hun debuutalbum. ‘Matt’s Mood’ werd gevolgd door een uitgebreide reclamecampagne waardoor het album veelvuldig op de radio te horen was. In 2005 gingen ze op wereldtournee waarbij ze Japan en de V.S. aandeden en de tournee eindigden in de U.K.
{slide=Matt Bianco – ‘Matt’s Mood’}http://www.youtube.com/watch?v=_rQqRjOl8as{/slide}
Na het succes van ‘Matt’s Mood’ verlieten Basia en White de band weer om verder te gaan met ‘Basia”. Reilly en Fisher besloten om weer te gaan samenwerken waardoor Matt Bianco weer een duo was. Tussen 2005 en 2008 kwamen er drie verzamelalbums uit, ‘The Best of Matt Bianco – Volume 2’ met daarop hoofdzakelijk nummers uit hun “Emilio Estefan” periode. Deze nummers waren in eerste instantie alleen maar beschikbaar geweest voor de Europese fans. Het tweede compilatiealbum was het uit 1990 daterende ‘The Best of Matt Bianco’, met daarop hun Europese hits van 1983 tot 1990. In mei 2009 brachten Reilly en Fisher in Europa, Japan en de U.K. hun eerste album als duo sinds acht jaar uit. Met dit album, getiteld ‘Hifi Bossanova’ verzekerden ze zichzelf van een contract bij de Europese Edel Music platenmaatschappij en bleven samenwerken met JVC-Victor uit Japan. Momenteel geeft de band nog regelmatig optredens tijdens jazzfestivals.
{slide=Matt Bianco (Feat. Basia) – ‘Ordinairy Day’}http://www.youtube.com/watch?v=l-TSXliECtk{/slide}
Vorig jaar gaf Matt Bianco nog een spetterend optreden tijdens het Mecc Jazz (MECC) festival welk werd gehouden op 29-10-2010 te Maastricht. Met zijn swingende heupen en dito stem gaf Reilly vorm aan de poppy jazz-stijl van Matt Bianco. Een nieuw album, maar de zaal ging pas echt los bij de serie van bekende hits van de Engelse band: ‘More Than I Can Bear’, ‘Half a Minute’ en natuurlijk ‘Who’s Side Are You On’, maar dan in een aanstekelijke versie, een stuk jazziër dan we van de Britten gewend waren. De sophisty-pop die we van Matt Bianco gewend waren was een beetje aan het vervagen en de bossa-Nova trekjes begonnen tesamen met het echte jazz-gevoel te overheersen. En dat misstond de band allerminst!
Foto (c) 2010 Marcel Hakvoort
