Wie Monty Alexander niet kent, is geen echte jazz-liefhebber. De inmiddels 67-jarige Jamaicaan speelde op 18-jarige leeftijd al samen met Frank Sinatra en mocht daarna heel wat grote namen op zijn lijstje zetten: Dizzy Gillespie, Herb Ellis, Benny Golson, Quincy Jones, Barbara Hendricks, Bill Cosby, Bobby McFerrin, Sly Dunbar, Robbie Shakespeare en natuurlijk Ernest Ranglin met wie hij sinds 1969 een dikke vriendschap heeft opgebouwd en verschillende albums opnam.
‘Harlem-Kingston Express’ is zo ergens in de richting van Alexander’s 70e album (!) en voor wie de pianist vorig jaar op het Mecc Jazz Maastricht zag optreden, weet dat de beste man er nog lang geen genoeg van heeft. Gelukkig maar, want de mix van jazz en reggae speelt Monty als geen ander. Vandaar ook de titel van de plaat: Harlem, de traditionele jazz-muzikanten, en Kingston, de doorgewinterde reggae-artiesten die met Alexander’s Express op tournee werden meegenomen richting Dizzy’s Club Coca-Cola in New York, en over de gehele wereld, van Jamaica tot aan Duitsland, Frankrijk en Nederland.
Een Nederlandse inbreng op ‘Harlem-Kingston Express’ komt van Frits Landsbergen. Ook hij behoeft geen introductie meer in jazz-minnend muziekland en ook niet bij de fans van Alexander, aangezien de vibrafonist/drummer reeds meespeelde op diens albums ‘Uplift’ en ‘Live in Paris’. Helaas blijft zijn inbreng deze keer beperkt tot de jazzy Bob Marley cover ‘No woman no cry’.
Vocale inbreng blijft zoals vrijwel altijd beperkt bij Monty Alexander. Een enkele zin bij ‘Running away’, wederom van Marley, dat verder meer reggae klinkt dan vele reggae-artiesten voor elkaar krijgen. Verder nog wat samenzang bij ‘Day-O’, de bananenbootsong, waarbij door Alexanders band tesamen met het publiek een grappige jamsessie-achtige versie in elkaar wordt gezet.
Afgesloten wordt er natuurlijk met Marley’s ‘No Woman no Cry’, maar voor zover ik me kan herinneren, is dat nummer de laatste jaren bij ieder optreden wel minimaal één keer voorbij gekomen. Monty Alexander’s versie van de hit blijft dan ook een genot om naar te luisteren.
Op zich op ‘Harlem-Kingston Express’ geen verrassingen, maar wederom een uitgekiende mix van eigen nummers en nummers van anderen, waarbij naast de nummers van Bob Marley, zeker niet Monty’s versie van Miles Davis’ ‘Freddie Freeloader’ vergeten mag worden. Een voorzichtige, maar zekere live-cd, die zeker de moeite waard is voor diegenen die de meester nog niet kennen. (7/10) (Motéma)
