Ik was een keer eerder naar een concert van Fink geweest, in Ekko te Utrecht en ben helemaal verknocht aan zijn liedjes, die ietwat groovy, soulvolle luisterliedjes met knap, ritmisch gitaarspel. Er is aan het begin van de avond een overeenkomst met die avond in Ekko waar ik me nog over verbaas: Fink kan en komt dan ook zeker niet op tijd. En ik weet dat een artiest niet stipt op tijd moet/gaat beginnen, maar een uur wachten is toch wel wat aan de royale kant. Echter ook deze avond maakt hij het weer goed, met een optreden wat ingetogen is, zelfs een beetje schuchter. Zanger Fin Greenall geeft meteen bij opkomst ruiterlijk toe dat hij zenuwachtig is, dat hij niet weet hoe zijn nieuwe plaat Perfect Darkness live bij het Nederlandse publiek zal gevallen. Nou, het publiek is enthousiast en probeert hem zelfs moed in te praten, waardoor de zenuwen gedurende het optreden in de gezellig knusse zaal als sneeuw voor de zon verdwijnen.
De drummer zingt zo af en toe een liedje mee terwijl dit volgens Fin niet de bedoeling was, maar ja, wij vinden het allemaal goed, als er maar lang gespeeld wordt. De halve set aan liedjes speelt Fin achter op het podium zittend op een akoestische gitaar, de andere helft van de avond staat hij vooraan op het podium, één lied zelfs al samplend terug naar zijn oude roots als Dj. Oude liedjes en nieuwe liedjes van zijn nieuwste cd volgen elkaar op, af en toe onderbroken door het stemmen van de gitaar die Fink van zijn vader geleend heeft. Het lied ‘Berlin’ wordt opgedragen aan een vriend die Dj is in Berlijn, waar hij ook graag is. Bij ‘Wheels’ vertelt Fin de anekdote dat hij als fervent skateboarder een jaar terug van zijn skateboard gevallen is, en zijn sleutelbeen brak. Niemand had nog gedacht dat hij weer gewoon gitaar kon spelen, maar hij staat er!
Veel te snel is het dan tijd voor een rentree, waarna de lichten en de muziek in de zaal niet aan gaan. Zou Fink dan nog een keertje terug komen? En ja hoor, na zo’n 5 minuten gejoel en ‘we want more’ komt hij nogmaals terug op het podium, om breed lachend nog een lied te spelen, en dan alsnog te verdwijnen achter de deur waar wij aan het begin van het optreden smachtend naar hebben gekeken: gaat ‘ie al open?
Foto’s (c) 2011 Armelle van Helden
