Er zijn van die artiesten die je op je lijstje hebt staan welke je ooit gezien moet hebben. Voor mij kan dat zijn omdat je al jaren fan van ze bent, of omdat deze artiest bekend staat om de spectaculaire live-optredens, of doordat je er goede jeugdherinneringen hebt aan deze artiest. Zo ook bij deze: Grace Jones. Een artieste die ik al geruime tijd op mijn lijstje heb staan en eigenlijk om alle genoemde redenen. Nu was het dan zo ver: 15 juni zou ik haar eindelijk live zien optreden en wel tijdens The Hague Jazz op de nieuwe locatie op het terrein van het Kyocera stadion.
Als ik het terrein op loop is het al gezellig druk voor de luxe Chez Ella partytent waar ze gaat optreden, de zon schijnt, mensen drinken hun drankje en wachten op het optreden. Het eerste wat opvalt bij binnenkomst van de partytent zijn de stoelen. Blijkbaar heeft de organisatie er op gerekend dat de bezoekers zullen zitten tijdens dit optreden in plaats van te willen dansen. Het concert is voor deze avond uitverkocht en nadat alle stoelen bezet zijn opent directeur Ruud Wijkniet het festival met een korte speech, niet lang daarna start Grace het festival met haar performance.
En daar staat ze dan: Grace Jones (fashion-icoon, danseres, zangeres, (ex-)model en (ex-)actrice) op het podium en op grote hoogte op een hijskraan. Vanaf de eerste regel die ze zingt en de begroeting naar het publiek is te voelen dat het een mooie avond gaat worden en dat merken de zittende fans ook welke gelijk gaan staan en beginnen te dansen op het nummer Nightclubbing. Grace ziet er nog even strak uit als in mijn herinnering van toen ik nog op de middelbare school zat met een figuur en strakke billen waar nu nog menig tienermeisje jaloers op zou zijn, de lenigheid en souplesse die past bij een ballerina van het Zwanenmeer, en een conditie en temperament waar je nog een RTL dansshow op TV mee zou kunnen winnen. Nee, dit is niet een vrouw van 63 maar nog steeds dezelfde artieste als in mijn herinnering (afgezien van het inmiddels vervangen “blockhead”-kapsel). Dat de show eigenlijk een veredelde mode-show is waarbij ze elk nummer een ander outfit aantrekt kan iedereen waarderen.
Bij alweer het voorlaatste nummer “Slave to the Rythm” staat ze van begin tot eind (zeker 20 minuten) tijdens het zingen te hoela-hoepen, waarbij ze zelfs tijdens het nummer met haar stiletto hakken van de extra verhoging afstapt om haar bandleden – nog door-hoela-hoepend – voor te stellen. Daarna speelt ze nog een nieuw nummer “Hurricane” waarbij ze gekleed in het zwart als een soort van “Bat-womanachtig kostuum”, inclusief lange cape en masker voor een windmachine haar optreden doet en dan is het echt afgelopen.
Ruim anderhalf uur lang heeft ze een geweldige show gegeven, hebben we kunnen genieten van haar extravagante fashion-creaties, haar oude nummers, haar nieuwe nummers, haar anekdotes en kan ik dit optreden van mijn lijstje schrappen. Of toch maar niet: vrijdag 17 juni geeft ze namelijk een extra optreden op The Hague Jazz.
Foto's (c) 2011 Robert Tjalondo
