Om één of andere reden lijkt het Spaanse (indie)bands maar niet te lukken om door te breken in West-Europa. Is het omdat er niet veel bands zijn, omdat ze niet vernieuwend zijn, slecht of niet universeel, of is het een kwestie van afstand? De vijfkoppige band Polock uit Valencia gaat in ieder geval een poging wagen om ook over de grens succesvol te worden. Met hun album ‘Getting Down From The Trees’, dat gevuld is met luchtige electropop à la Phoenix en Friendly Fires (maar dan vrolijker), zijn ze nu ook in de Nederlandse platenzaken te vinden.
Dat de zanger van Polock een opvallende stem heeft en een aparte uitspraak van het Engels heeft (niet typisch Spaans, maar ook zeker niet Brits) geeft ze een voorsprong op originaliteit. Getting Down From The Trees begint met een dromerig ‘High On Life’ dat iets te lichtvoetig is om indruk te maken, maar wel prima is als opener. ‘Fireworks’, het hoogtepunt van dit album, is veel spannender en heeft bij vlagen wat weg van Oasis in de vroege jaren. Met ‘Nice to Meet You’ – waarvan het laatste gedeelte doet denken aan The Police – en het dansbare ‘Sometimes’ zijn de beste nummers van dit album voorbijgekomen. Voor alle nummers geldt dat er te weinig afwisseling in zit. Af en toe volgt er een muzikale solo als variatie, maar deze past vaak niet in het geheel. Dat is zonde, want een nummer als ‘Not So Well’ heeft potentie, maar wordt om zeep geholpen door die continue herhaling. De niet genoemde nummers missen allemaal de pit om er uit te springen.
Wat overblijft zijn veel goede bedoelingen en een middelmatig album. Het mist de pit en variatie om te blijven boeien, terwijl Polock technisch en tekstueel heel vaardig is. Popmuziek hoeft geen ingewikkelde structuren te hebben, maar dat moet het wel compenseren door zich op een andere manier te onderscheiden. Alleen de aparte stem en uitspraak zijn niet voldoende daarvoor. ‘Getting Down From The Trees’ is prima als achtergrond muziek op een zomerse dag, maar na een paar keer luisteren ken je het wel. (5/10) (Dying Giraffe)
