Voor de inmiddels derde plaat van het Oostenrijkse Astpai heeft de band wederom teruggegrepen op de aloude begrippen waardoor punk bekend is geworden: agressie, anarchie, en progressie. Astpai klinkt op deze cd wat richting de hardcore, hoewel ze zichzelf puur als punkband blijven omschrijven doet de band direct denken aan een wat slap aftreksel van het Nederlandse Discipline.
Hoewel door verkeerde redenen te vroeg gestopt waren onze landgenoten verder met de hardcore dan Astpai ooit lijkt te komen. De teksten zijn, logischerwijs, niet goed te volgen, maar met het boekje meelezende slaan de songteksten vrijwel nergens op. Astpai geeft een goede gooi, maar slaagt tekstueel slechts op het nippertje. Muzikaal is de band gelukkig sterker: strakke rifs, afwisseling en, zoals het hoort bij punk: de nummers lekker afraffelen in minder tijd dan nodig lijkt. ‘Heart to grow’ begint wat rockig met ‘Routines & Rattling Chains’, maar gaat gelukkig snel over op het onbegrensde tempo.
Nummers als ‘Wastable Wires’ en vooral ‘Southwards’ klinker sterk, en om een vergelijk met de eerdergenoemde Discipline te maken; ‘Southwards’ zou wel eens zo zo’n klassieker in het genre kunnen worden als ‘Everywhere we go’ van de Brabanders. Het zjin echter de enige punten waar het album wat oplicht, aangezien het album verder weinig vernieuwend is: lomp, ruw en hard, en ondanks dat de muzikanten stuk voor stuk een nette (vreemd voor punk, maar soit) prestatie leveren, is een en ander toch te eentonig. Eerdergenoemde nummers daargelaten, dat zijn juweeltjes, hadden de Oostenrijkers beter voor wat meer afwisseling kunnen kiezen. (5/10)(Sonic Rendezvous)
