Tjonge. Dat deze muziek nog steeds gemaakt wordt. Wat zeg ik nu? Maar natúúrlijk wordt deze muziek nog steeds gemaakt. En dat is ze geraden ook! Heerlijke.. ja, wat is het, eigenlijk? Rock, punk, new wave, een klein beetje grunge, Brit pop ook een toefje. Van alles wat, zo lijkt het wel. Maar wel allemaal tegelijkertijd. Het klinkt bij vlagen als de vroege David Bowie. Het is geen, en ik herhaal dat graag, het is geen band die, zoals zoveel van die bands tegenwoordig, meeliften op de terugkerende populariteit van de muziek uit de jaren 80 (en dan precies de muziek die er in die tijd écht toe deed, dus niet [[Lionel Richie]], [[Whitney Houston]] en zo). Nee, Jesse doet het zoals het hoort: een eigen stempel. Een prima eigen stempel.
Ik ga deze cd weer opnieuw beluisteren. En waarom dan wel? Wel, dat zal ik eens haarfijn uit de spreekwoordelijke doeken doen. Een poging wagen tot, dan toch zeker.
Vanaf de eerste die seconden (ik heb ze geteld) klinkt de cd “Love It To Life” van [[Jesse Malin]] heerlijk. Een smerig klinkend gitaartje en prettige tempi. De stem is eerlijk opgenomen. En daarmee bedoel ik dat hij zingt zoals hij praat. Niet dat ik hem ooit heb gesproken, maar zo klinkt het. De prachtige foto op de voorkant (ziet u die, daar linksboven?) is een heel mooi beeld. Het vertaalt de muziek in beeld. Vol overgave, mooie compositie, wild, hier en daar eenzaam.
Nummer zeven (Burn The Bridge) is naast nummer twee, “All The Way From Moscow”, mijn grote favoriet. De opnames van alle nummers is prima in orde en de hele plaat klinkt alsof ze bij me in de woonkamer staan. Erg aangenaam allemaal. Een ruime 8/10 voor Jesse. Zo ruim, dat het net zo goed een 9/10 had kunnen zijn. Bij deze. (9/10)
