De huidige Experience + Innocent tour van U2 is in feite een vervolg op de Innocent + Experience tour die ze in 2015 ondernamen. Toen ter promotie van het album ‘Songs of Innocence’. Nu speelt U2 ter promotie van het daarop volgende deel ‘Songs of Experience’ dat vorig jaar december verscheen. Daar tussen zat de uit nood geboren jubileum tournee voor het album ‘The Joshua Tree’, omdat het album vanwege de Brexit en de overwinning van Trump niet meer relevant voelde en aangepast moest worden. Om die reden wordt er tijdens deze tournee voor het eerst sinds 1987 geen enkel nummer van dat alom geprezen album ‘The Joshua Tree’ gespeeld.
Net als in 2015 pakken U2 nu niet de grote stadions, maar de (voor hun doen) intiemere zalen. In oktober staan ze twee vrijwel uitverkochte avonden in de Ziggo Dome, maar deze avond was de eerste van twee avonden in de Lanxess Arena in Keulen. Een concert dat bijna op de tocht stond, omdat Bono drie dagen eerder zijn stem verloor in Berlijn. Gelukkig was hij deze avond weer volledig bij stem.
Knipoog naar de jaren’90
Het podium was hetzelfde als tijdens de tournee in 2015 met een catwalk en een grote videomuur die daarboven hing. Ook nu mikte U2 op de actualiteit. Het concert begon met de beroemde speech van Charlie Chaplin uit ‘The Great Dictator’. Daarbij beelden van de Tweede Wereldoorlog, maar ook de huidige wereldleiders als Trump en Kim Jung Un. Alsof U2 wilt zeggen dat we weinig zijn opgeschoten met de wereldpolitiek. Vervolgens knalde van het laatste album ‘The Blackout’ als perfecte opener erin. En daarop volgend ‘Lights of Home’ van hetzelfde album. Maar toen er met ‘I Will Follow’ de eerste klassieke U2 song volgde was het ijs tussen de band en publiek pas echt gebroken. Bijzonder was ook het minder bekende ‘The Ocean’ van hun debuutalbum ‘Boy’. Het vormde de introductie voor ‘Iris (Hold Me Close)’.
Daar begon het even te wringen. Met een blokje van vier songs achter elkaar kopiëren ze exact een gedeelte uit de tournee uit 2015; Het eerder genoemde ‘Iris’, ‘Cedarwood Road’, ‘Sunday Bloody Sunday’ en ‘Until The End of the World’. Daardoor kreeg je bijna het gevoel dat de band in herhaling viel. Gelukkig revanceerden ze snel daarna. Dit deden ze met een bijzondere versie van ‘Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me’ en op het mini podium in het midden van de zaal met een andere frisse versie van publieksfavoriet ‘Elevation’. Ook bijzonder is het van ‘Achtung Baby’ afkomstige ‘Acrobat’ dat tijdens deze tournee voor het eerst live wordt gespeeld. Een knipoog naar die periode van begin jaren ‘90 was er ter introductie toen Bono zijn oude alterego ‘Macphisto’ tevoorschijn haalde.
Hoogtepunt van U2
Op dat kleine podium creëerden ze het hoogtepunt van de show. Met verder o.a. een kleine semi-akoestische versie van ‘You’re The Best Thing About Me’ en ‘Summer of Love’. Het minder sterke ‘Get Out On Your Own Way’ bleek prima te passen tussen klassiekers ‘Pride’ en ‘New Years Day’. De nummers van ‘The Joshua Tree’ mogen dan weliswaar even in de ijskast staan, het onvermijdelijke ‘One’ kwam wel voorbij. Afgesloten werd met het voor stadions gemaakte ‘Love Is Bigger Than Anything In It’s Way’ en het intieme ‘13 (There’s a Light)’. Hierna verliet Bono door het publiek de zaal. Daarmee sluit het wel mooi aan op de tour uit 2015 waarbij hij door de zaal het podium beklom aan het begin van de concerten.
Afgezien van de herhaling van een klein blokje van 4 songs is deze tournee een mooie aansluiting op de tour van 2015. Het tijdelijk overboord gooien van ‘The Joshua Tree’ bleek een frisse werking te hebben. Wellicht hebben ze ook wat meer de focus gelegd op de meest doorgewinterde fans die hun concerten al jaren bezoeken. Daarop is het ook een mooi vervolg op de tournee van vorig jaar ter ere van ‘The Joshua Tree’. Die tour was voor het grote publiek, en deze tournee voor de diehard U2 fans.
