Eigenlijk was het plan van U2 om dit jaar het langverwachte album ‘Songs of Experience’ uit te brengen en daar een tournee aan vast te koppelen. Het album lag volgens gitarist The Edge al klaar, maar de Amerikaanse verkiezingsuitslag veranderde alles aan dat plan. Veel materiaal voor het album was daarvoor al geschreven, en opeens minder actueel. Daarom kozen ze ervoor om voor het eerst in hun carrière te gaan touren naar aanleiding van een jubileum van een oud album: ‘The Joshua Tree’. Een album dat thematisch weer helemaal in deze tijd past. Dertig jaar geleden was het deels geïnspireerd door o.a. de Mijnenstaking, de regering van Reagan en Thatcher en de Koude Oorlog, maar de thema’s zijn nu met Trump en de Brexit actueler dan ooit. Daarmee is de huidige tournee van U2 niet specifiek een ’trip down memory lane’, maar eerder een ontmoeting tussen het verleden en het heden. Deze avond deden ze de eerste van twee uitverkochte concerten in de Amsterdam Arena.
Noel Gallagher’s High Flying Birds
Bij de vorige tournee, ‘Innocence + Experience’, deden ze kleinere zalen aan zoals vier keer de Ziggo Dome. Toen hadden ze geen support act, maar bij deze tournee is die rol weggelegd voor Noel Gallagher’s High Flying Birds. Op zich verrassend dat de voormalige Oasis gitarist het voorprogramma voor een andere band wilt doen. Al bleek al snel dat hier toch een ander publiek stond dan toen hij vorig jaar tegenover in de HMH stond. Hij opende met vier solonummers. Dat werkt wel bij zijn soloconcerten, maar deze avond stond hij voor een echt hitpubliek dat daar niet warm voor liep, ondanks dat de band goed op dreef leek te zijn. Toch leek hij voor zijn doen vrij bescheiden. Bijzondere toevoegingen als de Oasis track ‘Little by Little’ ging volledig langs het publiek heen. Dat begon pas op te leven toen ze uiteraard de beste Oasis nummers ‘Wonderwall’ en ‘Don’t Look Back In Anger’ speelden. Toen pas leek het stadion gebroederlijk luidkeels mee te kunnen zingen. Om vervolgens sterk af te sluiten met ‘AKA… What A Life’. Goed, maar Noel komt beter tot z’n recht met een eigen show.
De ene na de andere klassieker
Bij iedere tournee gebruikt U2 bij de opening van hun concerten een nummer van een andere artiest. Deze keer was dat ‘The Whole of the Moon’ van The Waterboys. Toen het nummer werd afgespeeld had het stadion inmiddels door dat het eindelijk ging gebeuren. Als eerste kwam drummer Larry Mullen Jr. op, die gelijk doorliep naar het middenpodium aan het einde van de catwalk. Toen hij het intro van ‘Sunday Bloody Sunday’ inzette kwamen één voor één The Edge, Bono en Adam Clayton. Het eerste kippenvelmoment was een feit. Gelijk door ging de band met ‘New Years Day’ en ‘Bad’, waarin Bono een stukje ‘Heroes’ improviseerde. Het zou niet de enige keer deze avond zijn dat hij David Bowie zou eren.
Het eerste blokje was vooral jaren ’80. Na ‘Pride (In The Name Of Love)’ liepen de heren naar het hoofdpodium voor de basis van deze tournee: Een integrale uitvoering van ‘The Joshua Tree’. Op het grote scherm voorzien van nieuwe passende films van Anton Corbijn, in zijn stijl. Bijzonder was dat het hele album werd ontvangen alsof het allemaal hits waren. Zelfs albumtracks als ‘Running To Stand Still’, ‘Red Hill Mining Town’ (deze tournee voor het eerst live gespeeld) en ‘Exit’. Het zegt iets over de status die het album na 30 jaar nog altijd heeft. Bono vertelde dat sommige dingen in 30 jaar tijd nog steeds hetzelfde zijn gebleven. Toen iedereen dacht dat hij het over het huidige politieke klimaat ging hebben, bedoelde hij echter dat hij nog altijd niet goed overweg kan met een mondharmonica. Toch liet hij bij ‘Trip Through Your Wires’ horen dat hij iets te bescheiden daarover is. Indrukwekkend was ‘One Tree Hill’. Bono schreef het toendertijd voor zijn persoonlijke assistent Greg Carrol die in 1984 omkwam bij een motorongeluk. Maar vanavond droeg hij het nummer ook op aan prins Friso. Een ander bijzonder moment tijdens dit blok was ‘Exit’ dat werd geïntroduceerd met een fragment uit de westernfilm ‘Trackdown’. Niet geheel zonder reden, want één van de personages in de film heet Trump. Het laatste nummer ‘Mothers of the Disapears’ sloot het blokje van ‘The Joshua Tree’ indrukwekkend af met op het grote scherm de dwaze moeders uit Argentinië.
Een toegift kwam met nummers van na ‘The Joshua Tree’. Bij ‘Miss Sarajevo’, dat ze in 1995 met Luciano Pavarotti onder het pseudoniem The Passengers uitbrachten, kon een politieke boodschap uiteraard niet uitblijven en werd een vlag met daarop een Syrische vluchteling over de tribunes heen gedragen. Opvallend was dat de bijdrage van Pavarotti van een spreekwoordelijk bandje kwam, terwijl Bono het zelf ook weleens voor zijn rekening nam in het verleden. Er volgden vervolgens vooral hits: ‘Beautiful Day’, ‘Elevation’, ‘Vertigo’ en ‘Mysterious Ways’. Bij het laatste nummer is het al jaren een vast onderdeel dat Bono een meisje uit het publiek trekt om mee te dansen. Net als bij de vorige tournee kreeg de gelukkige ook vanavond een camera in haar handen gedrukt van Bono om de andere drie leden te filmen voor op het grote scherm.
Het huidige politieke klimaat van Trump kwam nog op subtiele wijze om de hoek kijken bij ‘Ultraviolet (Light My Way)’. Waarbij belangrijke en sterke vrouwen uit het verleden en heden werden geëerd in het kader van de Women’s March die vlak na de beëdiging van Trump wereldwijd plaatsvonden. Vervolgens werd er afgesloten met ‘One’.
Het concert eindigde vrij abrupt. In andere landen volgde er na ‘One’ nog een nieuw nummer, ‘The Little Things That Give You Away’. Vanavond was het nummer afwezig. Zou het komen omdat ze een curfew hadden en het inmiddels 23:00 was? Het was een iets te abrupt einde van een grotendeels ‘greatest hits’ show, maar U2 is live nog altijd een belevenis. Qua grootsheid met visuals, maar ook muzikaal was het deze avond weer een geoliede machine. Misschien hebben ze met nieuw materiaal niet meer de impact die ze jaren daarvoor hadden (al moet dat nog blijken met het aankomende nieuwe album dat er waarschijnlijk snel zit aan te komen), maar hun klassiekers hebben niets aan kracht ingeboet. Zeker een album als ‘The Joshua Tree’ past perfect in 2017. Zo bleek deze avond.
