Bij Duitse muziek denk je al snel aan klassiekers uit grootmoeders tijd. Udo Jurgens, Heino, Marianne Rosenberg, Peter Maffay en dat soort artiesten die je vast en zeker ooit wel in de LP-collectie van oma bent tegen gekomen. Grote namen in die tijd, en in de jaren ’80 in feite alleen nog maar opgevolgd door Dof, Spider Murphy Gang, Nena, Matthias Reim en Münchener Freiheit. En daarna… Daarna was het niet echt heel erg veel. Ja, underground had je Die Fantastischen Vier, Seeed, een klein hitje van Seeed’s frontman Peter Fox, Mo-Do (‘Eins Zwei Polizei’), maar dan houdt het toch wel op. Helaas, want ook in Duitsland zit veel kwaliteit, en dat bewijst gelukkig de Duitse jazz-funkband Pimpy Panda.
In het kort kan je Pimpy Panda omschrijven als Snarky Puppy meets de Hermes Houseband en Peter Fox. De experimentele jazz met een flink enthousiasme en dan de Duitse raps er overheen. En dat klinkt. ‘Pandrenalin‘ gaat van zoetsappige jazzy tunes (‘Lana’ en ‘I feel that’), tot keiharde pappies (‘Es geht loss’ en titeltrack ‘Pandrenalin’). Die verscheidenheid is niet totaal onverwacht. De band is gevormd rondom bassist Daniel Hopf, die wederom een keur aan artiesten heeft gevonden voor het tweede Panda-album. Van Gary Winters (Pee Wee Ellis, ABBA, Lenny Kravitz) die zijn trumpetkunsten laat gelden op ‘Es geht loss’ tot aan gitarist Kirk Fletcher (Joe Bonamassa, Eros Ramazotti, Fabulous Thunderbirds) die funky tracks als ‘Lovemachine’ en ‘Feel the heat’ tot een hoogtepunt brengt. Als je dat afzet tegen de keyboardlijnen van Simon Oslender (WDR Big Band, Dr. Lonnie Smith), snapt iedere liefhebber dat de kwaliteit hoog in het vaandel staat.
Dat de Duitsers op ‘Pandrenalin’ in het Duits beter uit de verf komen dan in het Engels, is duidelijk. Het is niet alleen dat gastzanger/rapper Nico Gomez (The Voice of Germany) gezien mag worden als een van de grootste talenten die in Duitsland rondlopen, zijn stem op funky tunes als ‘Es geht loss’ en zeker ‘Pandrenalin’ stijgt ver boven de andere nummers uit. Het album overtreft sowieso in alle opichten deuutalbum ‘Bamboolicious’, dat echter ook niet verkeerd klonk, maar minder geëxperimenteerd werd. Leuk detail is wel dat Pimpy Panda op ‘Pandrenalin’ een duidelik herkenninspuntje heeft gebracht, door openingstrack ‘Don’t give up’ te laten beginnen met hetzelfde intro als ze op ‘Bamboolicious’ begonnen. De in eerste instantie als kras op de cd-klinkende break in het nummer, die het nummer na net iets meer dan 2 minuten in een stroomversnelling plaatst, mag zelfs geniaal worden genoemd.
Duidelijk is dat Duitsland met Pimpy Panda een topact in de gelederen heeft die hopelijk verder zal reiken dan de jazzfestivals bij onze Oosterburen, waar de band nu de komende maanden te zien is. Pimpy Panda heeft met ‘Pandrenalin’ een album afgeleverd waardoor we meer Pimpy Panda willen horen. Mochten ze in Duitsland ook Edison Jazz Awards hebben, dan is de winnaar reeds bekend. Wij krijgen er in ieder geval flink veel Pandrenaline van!(9/10) (IRMI-Music)
