Toen hij zeven jaar oud was hoorde hij Josh White spelen en meteen had het bluesvirus hem te pakken. Hij kreeg een gitaar als kerstcadeau en toen begon een bluesreis die nog steeds niet ten einde is. In 1964 liftte hij naar New York, waar hij zijn eerste muzikale stappen zet. Nu, vijftig jaar later, is hij nog steeds actief en met zijn recente album “Turnaround Blues” laat hij horen dat hij voor niemand hoeft onder te doen.
De cd bestaat uit twaalf songs, waarvan acht originelen. Forrest is de gitarist en wordt begeleid door toetsenman Tony Carey, zanger Andrew Black, bassist Lee Gammon, drummer John McKnight en harmonicablazer Jon Liebman. “Turnaround Blues”, waarmee wordt begonnen, wordt door Forrest al sinds 1972 gespeeld en evolueert iedere keer dat het opnieuw wordt opgenomen. Het is tekenend voor hem in die zin dat hij een traditionele bluesman is, die de oude blues mee laat groeien met de tijd. McDonald is een fantastische gitarist, die je mee laat dansen met een opwindende boogie, maar je ook rustig laat luisteren bij een slowblues.
Mijn favoriete songs zijn hier “Cross My Heart” met een jagende bas, “Woman Across The Ocean”, een duidelijk eerbetoon aan Freddie King, en de jazzy slowblues “Only Love”.
Grote klasse. Forrest McDonald is een fantastische gitarist, die met zijn band in staat is een hele fraaie cd af te leveren. Een band waar ik graag meer van wil horen en die ik ook heel graag eens live aan het werk wil zien. (World Talent Records) (8/10)
