Natasha Khan, beter bekend als Bat For Lashes, is een Britse singer-songwriter en multi-instrumentalist wiens muziek het beste te beschrijven is als een combinatie van baroque pop, folktronica en dreampop. In 2006 bracht ze haar eerste album, “Fur And Gold” uit, waar critici over het algemeen erg enthousiast over raakten. Bat For Lashes werd al snel vergeleken met artiesten als Björk, Kate Bush, Tori Amos en Fiona Apple. Haar twee andere albums, “Two Suns” en nieuwste album “The Haunted Man” werden ook met open armen ontvangen.
Bat For Lashes stond 27 november 2012 in Paradiso te Amsterdam, en heeft de dinsdagavond onvergetelijk gemaakt.
De deuren van de grote zaal van Paradiso gingen open om zeven uur ’s avonds. Rond half acht nam het voorprogramma, indie-rock band Race Horses uit Wales, plaats op het podium. Met een halfvolle zaal heeft Race Horses een vooral erg luide voorstelling gegeven. De band was een typische indie-rock band en was naar mijn gevoel niet de beste keuze om een Bat For Lashes concert mee te beginnen. Rond acht uur waren Race Horses klaar en bedankten ze het publiek, die ondertussen uit een stuk meer mensen bestond, nog een laatste keer.
Na drie kwartier wachten was het dan zover: Bat For Lashes was klaar om te rocken. Ze komt het podium opgelopen met een band die uit vier leden bestond: een drummer, een percussionist, een bassist en een violist. Het publiek gaf al een daverend applaus voordat ze waren begonnen met spelen. Natasha lacht even naar ons en begint de avond met ‘Good evening, Amsterdam!’ en zingt al vlug haar eerste nummer: “Lilies”, waar ze zelf ook een drumstick pakt en op drumpads begon te rammen. Het eerste dat me opviel was de mooie decoratie op het podium. Er waren tien kleine lichtjes te zien die op het eerste gezicht op kaarsjes leken. Deze hadden hun eigen patroon door de gehele avond heen en gaf het concert een klein beetje meer magie.
Het publiek was door de eerste nummers heen helemaal stil, en gaf na elk nummer een groots applaus die ik niet vaak hoor. Dit was ook terecht, want Natasha’s stem had een enorm bereik en was verrukkelijk zuiver. De manier waarop ze door de liedjes heen danste had ook een zekere elegantie en wij werden als publiek geheel ingezogen. Dit was niet alleen vanwege Natasha zelf, maar ook het feit dat haar stem werd geëchood door de geluidsmensen. Hierdoor kwam alles een stuk dromeriger over. Toen we bij “Travelling Woman” aankwamen, nam Bat For Lashes zelf plaats achter een piano en begon deze te bespelen tijdens het zingen. Bij het refrein van het nummer aangekomen maakte de band duidelijk dat zij ook nog aanwezig waren met behulp met flinke percussie die enorm veel kracht achter het nummer gaf. Later die avond neemt ze ook plaats achter een autoharp.
Bat For Lashes was echter niet de enige die van instrumenten wisselde. De band wisselde ook constant van de instrumenten die ze bespeelden. Zo nemen de bassist en de percussionist vaker plaats achter keyboards, en neemt de drummer ook plaats achter de piano bij “Laura”.
Met de elegantie van Natasha, de lichtjes, de echo’s en de wisselende instrumenten was deze avond al een groot succes. Maar wat voor mij het doorslaggevende was, was het feit dat Natasha zo veel persoonlijkheid had tijdens haar optreden. Haar gezicht zat boordevol emotie tijdens het zingen en straalde pure eerlijkheid en liefde uit tegenover het publiek. Ik voelde me hierdoor enorm verwelkomt tot het punt dat ik me bijna thuis voelde. De voorstelling gaf me veel nostalgische gevoelens, en de avond verliet me met een warm gevoel van binnen die ik graag nog eens zou willen voelen. Bat For Lashes is een grote aanrader.
