Al vier keer eerder waren de heren van Two Door Cinema Club te zien in Amsterdam, maar ongetwijfeld zien ze dit optreden als het hoogtepunt. Anderhalf jaar geleden opende de Noord-Ierse band nog het London Calling-festival voor een vrijwel lege zaal, in juni stonden ze weliswaar in een uitverkocht Paradiso, maar als voorprogramma van Phoenix, zaterdagavond gaven ze een eigen show in The Max, de grote zaal van de Melkweg die in september al was uitverkocht. De band, onder leiding van Alex Trimble en bij optredens ondersteunt door een drummer, is niet bescheiden in hun opkomst. Met veel lichtflitsen, rook en grote gebaren verwacht je drie stoere mannen die al jaren voor uitverkochte zalen spelen, en vergeet je even dat het die ietwat nerdy jongens zijn die een half jaar geleden hun debuutalbum ‘Tourist History’ uitbrachten.
Ondanks hun drukke tourschema waardoor ze afgelopen week elke avond hebben opgetreden en veel in de bus hebben gezeten was van vermoeidheid niets te zien of te horen. Als hardrockers lieten ze zich meeslepen door hun muziek en dat werkte aanstekelijk, want ook de zaal deed mee, iets wat overigens in de lijn der verwachting lag aangezien hun electropop erg catchy is. De adrenaline was zeker de aanleiding voor de energie van de band, maar ook Trimble’s stem was zuiver. Tussen de bekende nummers van het album, zoals ‘Undercover Martyn’ dat massaal werd meegezongen, kwamen ook de minder bekende nummers aan bod die niet op hun album stonden en werden we getrakteerd op een nieuw nummer dat ‘Mention’ (of ‘Mansion’?) heet. Dit nummer sloeg echter niet direct aan bij de zaal die pas toen de drummer de overhand kreeg in beweging kwam. De praatjes bleven in het begin vooral beperkt tot de plichtmatige mededelingen over hoe fijn ze het wel niet vonden om weer in Amsterdam te zijn, maar werden uiteindelijk toch iets ‘persoonlijker’. Basgitarist Kevin Baird kwam tussendoor aan het woord als het over de oorsprong van een nummer ging.
Zichtbaar verlegen kwam Alex en de rest van de band terug voor de toegift nadat de zaal voor meer dan een minuut massaal schreeuwde om een vervolg. Zijn woord van dank leek dan ook oprecht (of hij kan goed acteren) en hoewel het bij een concert hoort voelde het publiek zich toch exclusief vanwege de twee extra nummers die gespeeld werden. Na een optreden van bijna een uur kon ik concluderen dat het op alle aspecten geslaagd was. Het publiek zat af en toe iets te veel op elkaar gestouwd om goed te kunnen dansen, maar heel benauwd was het niet en met het geluid zat het – zoals altijd in The Max – wel goed. Two Door Cinema Club lijkt Nederland definitief te hebben veroverd.