Afgelopen zaterdag stond het Rotterdamse Sportpaleis Ahoy in het teken van de Night of the Proms. De line-up loog er niet om, Boy George (Culture Club), Barry Hay (Golden Earring), Grace Jones, Violist Charlie Siem en John Fogerty (Creedence Clearwater Revival) stonden op het programma, wat beloofde dat het een van de beste show´s ooit zou worden. Het Ahoy, dat na een lange verbouwing weer beschikbaar is voor evenementen en concerten, was uitverkocht voor dit jaar helaas maar 3 avonden Night of the Proms.
Na de Overture (waarin we verschillende pophits herkennen) begint de avond met het overbekende ‘An Der Schönen Blaue Donau’, gevolgd door enkele stukken waarin de Brits-Amerikaanse violist Charlie Siem laat horen dat hij een zeer getalenteerd violist is. Siem, die al op zijn derde begon met vioolspelen, pakt vooral het vrouwelijke publiek in met zijn knappe verschijning.
Voormalig Culture Club-frontman Boy George begint zijn optreden met een fraaie uitvoering van ‘Victims’. In diverse recensies is te lezen dat zijn stem niet meer is wat het geweest is en dat het een schande was, nou, hier ben ik het totaal niet mee eens. Hij compenseerde zó goed, dat het zeer goed te verteren was, Boy, goed gedaan! Opvallend gekleed en met extravagante make-up bracht hij in de loop van de avond een aantal van zijn grootste hits ten gehore zoals ‘Do you really want to hurt me’, een akoestische versie van ‘Karma chameleon’ en ‘Alway’s on my mind’, een nummer waarvan hij vertelde dat hij wenste dat hij het zelf geschreven had.
Grace Jones, tja, daar had ik mijn bedenkingen over maar wat kwam ik daar van terug! Grace, de inmiddels 62-jarige diva uit Jamaica laat zien en horen dat de tot de absolute wereldtop behoort. Met haar verschijning laat ze Lady Gaga verbleken, bij ieder nummer droeg ze zoals verwacht een andere extravagante outfit. Wat een show zeg. Hits als ‘Slave to the Rythm’, waarbij ze het presteert om tijdens het hele nummer een hoelahoep omhoog weet te houden, een sublieme versie van Edith Piaf’s ‘La vie en Rose’ en natuurlijk mocht ‘Ive seen that face before’ niet ontbreken.
Natuurlijk mag John Miles bij Night of the Proms niet ontbreken. Dat het een alleskunner is wisten we al, maar wat hij deze avond liet horen was van ongekende klasse. Waar hij vorig jaar de show stal met een fantastisch optreden met onder meer Toots Thielemans, gaf hij dit jaar een extra dimensie aan het geheel door een sublieme uitvoering van ‘The show must go on’ van Queen en een heerlijke versie van ‘Mac the knife’ van Louis Armstrong. Ook ontbrak het geijkte ‘Music’ niet, wat door het voltallige publiek luidkeels meegezongen werd.
Het Nederlandse tintje aan de avond word gegeven door niemand minder dan Barry Hay. Alleen bij het horen van de eerste tonen van ‘Radar Love’ gaat het publiek volledig uit hun dak en krijgt de zanger een staande ovatie wanneer hij het podium opkomt. Helaas zingt hij maar twee nummers, terwijl hij toch mag putten uit een grote verzameling hits. Zijn tweede nummer en helaas laatste was ‘When the lady smiles’, waarbij wederom Ahoy op zijn grondvesten denderde. Bij dit optreden was wederom duidelijk dat Rock meets Classic een gouden formule is.
Ook dirigent Robert Groslot stal met zijn orkest en natuurlijk het fantastische koor Fine Fleur de show. Dat hij na 20 edities van Night of the Proms een stempel op de show drukt ligt voor de hand: Groslot, onlangs in het huwelijksbootje getreden, gaf aan de avond een persoonlijk tintje. Zijn huwelijk inspireerde hem tot het spelen van de Bruiloftsmars, waarbij er ingezonden trouwfoto’s van de bezoekers en van hemzelf op grote schermen te zien waren. Ook een sublieme uitvoering van de muziek van de Harry Potter serie werd met veel applaus ontvangen, echt een fantastisch orkest!
Na de optredens van Grace Jones, Boy George, Charlie Siem en Barry hay is het de tijd voor het optreden waarvoor veel bezoekers toch eigenlijk gekomen zijn: John Fogerty! De voormalige Creedence Clearwater Revival-voorman begint meteen met een van zijn grootste hits ‘Bad Moon Rising’. De inmiddels 65-jarige Fogerty speelt dat het een lust is en zijn leeftijd belet hem niet om aardig over het podium heen te rennen. Als headliner van de avond mag hij maar liefst 7 songs ten gehore brengen, nee, eigenlijk acht als je een a-capella-uitvoering van ‘Cotton Fields’ meetelt. Vele hits passeerden de revue, waaronder ‘Long As I Can See The Light’, ‘Have you ever seen the rain’ en ‘Don’t You Wish It Was True’, waarbij Anouk-gitarist Leendert Haaksma (van de Electric Band), door Fogerty “my friend Lenny” genoemd, op de ukelele speelt. Fogerty besluit zijn optreden met het nummer ‘Rockin’ all over the world’, wat luidkeels door het uitzinnige publiek word meegezongen.
Na het stukje door presentator Carl Huybrechts aangekondigde samenzang ‘Land of hope and glory’ kwamen alle artiesten nog eenmaal op het podium om de avond af te sluiten. Het orkest begint met het eerste gedeelte van Beethoven’s Vijfde Symfonie, Fogerty herhaalt dat enkele keren op zijn Gibson Les Paul en zet dan zijn grootste hit ‘Proud Mary’ in. De volgende coupletten worden door de andere artiesten gezongen en de refreinen door heel Ahoy. Na een staande ovatie is het helaas dan weer voorbij. Teruglopend naar mijn auto ben ik in een roes van heerlijke muziek, wat een topavond! Volgende editie zal ik zeker weer van de partij zijn.
Foto’s (c) 2010 Richard van Egmond
Was jij er bij, of kijk je ieder jaar op TV? Vertel hier jouw verhaal of belevenissen over de NOTP!
