Het album ‘J-Tull Dot Com’ van de Britse progressieve rockband Jethro Tull was in 1999 de eerste artiest die een album naar hun website noemde. Toen Marillion enkele weken later hun nieuwe album ‘Marillion.com’ noemde was de stap het album ‘J-Tull Dot Com’ te noemen dubbel zo sterk gekozen. Jethro Tull experimenteerde op dit album erg met andere muziekstijlen, ging wat zweveriger te keer dan voorheen, wat oosters met invloeden die je doen terugdenken aan bijvoorbeeld Focus, Rush, of zelfs wat kwinkslagen richting Jeff Wayne’s ‘War of the worlds’.
‘J-Tull Dot Com’ wordt natuurlijk zoals vrijwel alle albums van Jethro Tull gepresenteerd met de dwarsfluit van frontman Ian Anderson. Natuurlijk ook steviger rock, zoals ‘Hunt by Numbers’, maar echt ruw zoals de eerdere 19 albums van Jetthro Tull waren komt het op ‘J-Tull Dot Com’ niet. Erg? Nee, helemaal niet, want juist progressieve rock kan het goed hebben, en misschien is de overstap richting de wat meer experimentelere rock wel gekozen omdat Ian Anderson’s zang op het album wat minder klinkt dan voorheen. De jaren begonnen ook bij Jethro Tull te tellen lijkt wel.
Op het album staan naast briljante nummers ook natuurlijk mindere werken, zoals het nummer dat bij een rerelease toch echt wel van het album afgelaten had mogen worden. ‘Mango Surprise’ misstaat op het album als een ijsco in de open haard. Jammer, maar voor de rest is het een album dat klinkt alsof Jethro Tull klaar wilde zijn voor de 21e eeuw. Progressieve rock, waarvan de scherpe kantjes afgevijld zijn.
Mooie aan deze rerelease is dat er weer een prachtige bonustrack achteraan komt, van Ian’s 3e solo-album, ‘The secret language of birds’, dat toevallig ook deze week opnieuw wordt gereleased. Toeval? Wij houden het meer op een perfecte marketing, aangezien de beide albums een perfecte aanvulling zijn op elkaar, en misschien wat minder op de rest van de collectie van Jethro Tull. (7/10) (EMI)
{slide=Tracklisting}
{/slide}
{slide=Luisteren en kopen}
J-Tull Dot Com
Jethro Tull
{/slide}
