Kashmir? Nee geen idee… Toen ik door een vriend werd gewezen op deze band had ik er nog nooit van gehoord, maar dat maakt niet uit, iets totaal nieuws zien is ook leuk. Daarom bevond ik mij donderdag avond in de kleine zaal van de Melkweg in Amsterdam. Kashmir, hoe klinkt dat nou?
Bij aankomst is het nog rustig, er staan wat kleine groepjes mensen in de zaal en de eerste rij voor het podium is bezet, meer staat er niet. Is dit een teken voor de rest van de avond? Nee, want zodra het voorprogramma begint staat het vol. The Stutters, drie mannen die Amsterdam hun thuisbasis hebben gemaakt beklimmen het podium, en als ze beginnen te spelen is een ding mij meteen duidelijk, had ik nu maar mijn oordopjes mee genomen. Keihard klinken de Stutters, met een bassist die iemand aan het zoeken lijkt te zijn in het publiek en een drummer die gekke bekken trekt naar iedereen die zijn aandacht trekt is de zanger en gitarist zeer ingetogen, bedankt hij meerdere keren Kashmir voor het feit dat ze het voorprogramma mogen zijn en hoewel naar eigen zeggen zijn nederlands ‘superbe’ is spreekt hij uit solidariteit voor de Deense fans van Kashmir alleen maar Engels. Net als je gaat denken dat The Stutters maar een geluid hebben gooien ze er nog een zeer melodieus nummer uit en dan is het afgelopen, tijd voor Kashmir.
Als het viertal uit Denemarken op komt komt er meer geluid uit de kleine zaal dan verwacht werd. Ook Kashmir staat weer snoeihard aan. De zanger, Kasper Eistrup, verteld ons wat we gaan horen “Old stuff, new stuff, semi old stuff and really old stuff” dat beloofd wat! Na een aantal zeer lekkere nummers kondigt Kasper aan dat er iemand jarig is, het is toetsenist Henrik, uit de zaal wordt, zoals Nederlanders dat zo goed kunnen, ‘Lang zal ‘ie leven’ gescandeerd. Kasper is onder de indruk en als Henrik niet snel genoeg reageert wordt deze door de zanger verteld dat hij wel moet bedanken. “I am saying thank you by playing some Chinese stuff’ antwoord Henrik terwijl hij op zijn toetsjes drukt. Het publiek vind het allemaal goed en staat vol spanning te wachten op het volgende nummer.
Kasper springt over het podium, geeft knipogen aan het publiek, verwent de fotografen met gekke bekken vlak voor de lens en geeft plotseling zijn plectrum aan een overdonderd meisje in het publiek, en als dat nog niet genoeg is mag ze deze ook nog eens over zijn gitaar heen halen. De band lijkt zich goed te vermaken op het podium.
Dan komt het nummer dat op mij het meeste indruk maakte, dit is misschien al uit te leggen aan de titel ‘The Curse of Being a Girl’ maar het komt vooral door het bijna atypische (als ik dat na een concert mag concluderen) rustige begin waarna alles los gaat. Heerlijk! Nog een paar nummers komen langs en dan is het tijd om af te gaan, het applaus gaat keihard door, Kashmir moet wel terug komen. En daar zijn ze dan ook weer. Nog drie nummers worden gespeeld, het publiek wordt bedankt voor zijn komst en de band gaat weer af. Maar nog is het niet genoeg, het publiek breekt bijna de zaal af met het applaus en gegil. Zanger Kasper betreed tot grote vreugde van de mensen in de zaal het podium met de woorden ‘this is epic!’ en zo voelt het ook, Kasper zet een nummer in, hij heeft het beloofd bij het vorige optreden in Den Bosch, dus moet hij zich nu ook aan zijn woord houden. Eenmaal aan het spelen komt de rest van de band ook weer op en er kunnen nog drie nummers van af welke gekozen mogen worden door het publiek “let’s do kind of a jukebox thing” is hoe zanger Kasper het uitlegt. Dan is het echt over. Tijd om naar huis te gaan, met piepende oren en wel.
Foto’s (c) 2010 Stephen Hotsma
