Op 28 december 2024 speelden The Analogues hun allerlaatste concert in een uitverkochte Ziggo Dome. Tien jaar lang hadden ze de wereld versteld doen staan met hun obsessieve reconstructies van Beatles-albums die de Fab Four zelf nooit live hadden uitgevoerd. Nu, nog geen jaar later, stond het grootste deel van diezelfde muzikanten in het Parkstad Limburg Theater met een nieuw project dat even ambitieus was, maar dichter bij huis bleef: Timebox, een eerbetoon aan de Nederlandse popmuziek uit de periode 1964-1974.
De vraag die boven de avond hing was evident: als je jarenlang de absolute perfectie van Lennon en McCartney hebt nagejaagd, wat gebeurt er dan als je dezelfde analytische blik richt op Q65, Cuby + Blizzards en Golden Earring? Het antwoord kwam al bij de eerste tonen. Wanneer het gordijn opging, stond de band volledig gestileerd als een jaren zestig tableau vivant op een podium dat baadde in crèmekleurige tinten. Ze openden met ‘Ik Heb Geen Zin Om Op Te Staan’ van Het, een nummer uit 1967 dat de tijdgeest van toen perfect samenvatte: werkschuw tuig dat weigerde mee te draaien in een economie die misschien wel draaide als een tierelier, maar nog lang niet iedereen boven modaal had gebracht. Het was een slimme keuze, een knipoog naar toen die vandaag nog steeds gehoor vindt.
Wat Timebox bijzonder maakte, was niet alleen het repertoire maar vooral wie het speelde. Dit was geen tributeband van anonieme sessiemuzikanten. Dit was de eredivisie van de Nederlandse popmuziek, samengebracht op één podium. Vijf van de zes vaste bandleden, Jac Bico, Jan van der Meij, Felix Maginn, Diederik Nomden en Kees Schaper, speelden bij The Analogues. Maar hun cv’s lazen als een geschiedenis van de Nederlandse rock. Jac Bico (Loïs Lane, maar ook Jiskefet), Jan van der Meij (Vitesse, Powerplay), Felix Maginn (Supersub, Moke), Diederik Nomden (Johan, Daryll-Ann, Ellen ten Damme), Kees Schaper (Tim Knol, Jett Rebel, DWDD-huisband) en Ralph Mulder (Alamo Race Track).
En dan was er nog de verborgen geschiedenis. Nomden en Mulder speelden samen in Redivider, de band die in 1998 de Grote Prijs van Nederland won. Na Nomdens vertrek in 2001 werd die band Alamo Race Track. Nu, jaren later, stonden ze weer zij aan zij. De kruisverbanden gingen nog verder: Robin Berlijn (Fatal Flowers, Kane, Moke) speelde tegenwoordig bij zowel Alamo Race Track als bij Moke, al kon dat ook wel weer vroeger zijn geweest, dezelfde Moke waar Felix Maginn frontman is. Het was een klein land, en iedereen had met iedereen gespeeld, en dat was prima, want zo kwamen deze muzikanten bij elkaar uit.
De eerste set concentreerde zich op de jaren zestig, en de band leidde het publiek door het materiaal met korte, informatieve introducties en slim geplaatste audiofragmenten uit journaals die de tijdgeest opriepen. ‘The Russian Spy and I’ van The Hunters, het nummer waarmee een jonge Jan Akkerman naam maakte als gitaarvirtuoos, werd door Jac Bico adequaat vertolkt. Hij speelde het op een Les Paul in plaats van Akkermans legendarische Gretsch White Falcon, maar de essentie was er: hier begon de vonk naar het publiek over te springen. Een aangename verrassing was ‘Take Her Home’ van de Ro-D-Ys, relatief obscure Nederbeat uit Groningen die liet zien dat er ook buiten de Randstad werd gerockt. De band kon worden gezien als een van de vroegste voorlopers van de Groninger Springtij-beweging. Zangeres Josephine van Schaik, conservatoriumstudente die cum laude afstudeerde, kroop overtuigend in de huid van Mariska Veres voor een sterke ‘Send Me a Postcard’ van Shocking Blue. Even verderop deed ze hetzelfde voor ‘Seasons’ van Earth & Fire, een vergeten hit die hier met goede redenen en met verve werd afgestoft. Niet alles was perfect. ‘Testament’ van Boudewijn de Groot klonk wat mat en miste de precisie die je van deze muzikanten mocht verwachten. Het publiek, voornamelijk babyboomers en Generatie X, gekomen voor een avond nostalgie, leek het niet te deren, maar het was een kleine smet op een verder sterke eerste helft.
Na de pauze was de transformatie letterlijk zichtbaar. Het podium had kleur gekregen, de outfits van de band waren aangepast. We waren de seventies binnengestapt, en de energie steeg merkbaar. Het was altijd geweldig om Jan van der Meij op een podium te zien rocken. De man die met Powerplay in het voorprogramma van zowel Golden Earring als U2 speelde, vertolkte ‘Buddy Joe’ van de Earrings nadat hij een mooi verhaal had gedeeld over zijn ervaringen met George Kooymans als producer. Van der Meij was niet altijd even tekstvast in Kerkrade, maar het feit alleen al dat hij daar stond, met een gitaar om, zingend voor publiek, dat was een belevenis op zich. Wie ooit ‘Avanti’ van Powerplay uit 1982 had gehoord, vergat het niet meer. De man was en bleef een held. Een onverwachte deepcut: ‘Travelin’ in the USA’ van de Bintangs, waarbij Jac Bico ineens ook dwarsfluit bleek te kunnen spelen. Het was precies dit soort verrassingen dat de avond boven het gemiddelde tributeconcert uittilde.
‘True Love That’s a Wonder’ van Sandy Coast was een van de absolute hoogtepunten. De dubbele gitaarriff en de perfecte samenzang deden het nummer volledig tot zijn recht komen. Het riep de vraag op of er niet een apart Analogues-project voor Sandy Coast mocht komen, de catalogus bevatte meer dan genoeg klassiekers voor een complete avond. Maar de kroon op de avond kwam van Felix Maginn met zijn vertolking van ‘Miss Wonderful’ van Wally Tax. En hier sloot de cirkel zich op poëtische wijze. Op 23 augustus 1997, op Lowlands, in de Zulu Tent, stond Maginn als frontman van Supersub op het podium met Wally Tax zelf, die precies dit nummer met hen zong. Het optreden werd opgenomen en stond op de verzamelaar Live 1968-2002. Nu, 28 jaar later, zong Maginn het opnieuw, ditmaal als eerbetoon aan Tax’ nalatenschap. De toegift liet geen twijfels bestaan. ‘Little Green Bag’ en ‘Venus’ zetten de zaal definitief op zijn kop en leverden de band een welverdiende staande ovatie op.
Timebox was meer dan een tributeproject. Het was de logische volgende stap voor muzikanten die tien jaar lang hadden bewezen dat je met obsessieve aandacht voor detail muziekgeschiedenis tot leven kon wekken. Na The Beatles nu dus de Nederlandse popmuziek uit dezelfde periode. En net zoals The Analogues in 2022 onder de naam The Analogues Sideshow een album met eigen, Beatles-geïnspireerd materiaal uitbrachten, zo voelde Timebox als het begin van een nieuw hoofdstuk. De zaal in Kerkrade was jammer genoeg niet helemaal uitverkocht. Dat was zonde, want dit was een avond die elke liefhebber van Nederlandse muziekgeschiedenis zou moeten meemaken. Hier stonden geen imitators, maar erfgenamen, muzikanten die zelf al decennia deel uitmaakten van diezelfde traditie die ze nu eerden. Van Liverpool naar Grolloo, van Abbey Road naar de Jaap Edenhal: de reis ging door. En Timebox bewees dat de Nederpop uit de jaren zestig en zeventig dezelfde eerbiedige, analytische benadering verdiende die The Analogues aan The Beatles gaven. Het resultaat was een avond vol herontdekkingen, nostalgie zonder stof, en de bevestiging dat deze muziek, van Q65 tot Sandy Coast, van Cuby tot de Earrings, nog altijd springlevend was.
Foto’s (c) Andy Doornhein