Het zijn de beste muzikale ontdekkingen die je niet ziet aankomen. Halverwege een binge-sessie van Netflix’ Deense crime-thriller ‘Legenden’ (internationaal: “The Asset”) prikte een track door de spanning heen. Niet opdringerig, maar met een flow die bleef hangen. ‘Tør Dem Af’ van Figi. Een naam die me weinig zei, ondanks een redelijk goed gevulde mentale database van de Deense hiphopscene. Een snelle zoektocht later blijkt: op 31 oktober 2025; strategisch gepland of toevallig perfect getimed met de release van de serie op 27 oktober – dropte ze ‘Blod Sved og Handling’ via het obscure label Trackbunker. Negen tracks, 22 minuten, en vrijwel geen andere persaandacht. Precies het soort underground release waar je als muziekjournalist voor leeft.
Of ‘Blod Sved og Handling’ (Bloed, Zweet en Handeling) nu een volledig album is of een strategische EP hangt af van hoe rigide je je aan classificaties houdt. In 2025, waar aandachtsspannes krimpen en playlists regeren, voelt 22 minuten eigenlijk precies goed. Maar de timing roept vragen op: is dit Figi die slim meeliften op de Netflix-publiciteit, of was de serie-sync simpelweg een gelukkige samenloop? Fie Schütt Hallberg, de vrouw achter het pseudoniem, werd in 2023 gesigneerd door Warner Music Denmark na jaren underground respect te hebben opgebouwd via bars-video’s en cypher-optredens. Dat een artiest met major label backing kiest voor een release via Trackbunker, een label zo obscuur dat Google opgeeft, zegt iets. Misschien over creatieve controle. Misschien over realistische verwachtingen. Misschien over beide.
Wat meteen opvalt aan ‘Blod Sved og Handling’ is de duidelijke referentie naar de vroege jaren negentig. Niet de ruwe boom-bap die elke nostalgische rapper tegenwoordig claimt, maar de melodische, soulvolle kant van die era. Je hoort TLC-vibes doorheen flitsen, die combinatie van R&B-gladheid en hiphop-edge die de jaren negentig zo toegankelijk maakten. Het is een slimme zet, want Figi’s grootste wapen is haar flow. Die is zo natuurlijk, zo in de pocket, dat je haar probleemloos kunt volgen zonder een woord Deens te spreken. Universele groove transcendeert taalbarrières, en dat is een zeldzaamheid.
Het album opent met ‘ALFA’, waarop ze Pede B aan boord haalt, in Denemarken zoiets als een co-sign van Rakim. De drievoudig MC’s Fight Night-winnaar leent instant geloofwaardigheid. Maar het is op de rest van het album dat Figi voor zichzelf moet staan, en daar wordt het verhaal genuanceerder. ‘Tør Dem Af’, de Netflix-track, werkt omdat hij precies doet wat hij moet doen: een stemming neerzetten zonder te domineren. Maar wanneer Figi op ‘Flab’, met 3:38 de langste track, probeert om streetwise en OG te klinken, valt ze door de mand. Er is een verschil tussen bars schrijven over de straat en de straat daadwerkelijk verkopen. Figi’s kracht ligt niet in geloofwaardige hardheid; het voelt alsof ze een rol probeert te spelen die niet bij haar past.
Gelukkig kent het album wel een hoogtepunt: ‘Rutine’. Dit is Figi op haar best. Springende beats, minimale productie die ruimte laat voor die onmiskenbare flow. Moderne cadences zonder de nineties-roots te verloochenen. Het is het soort track dat je frustreert, want je hoort het potentieel. In de juiste handen, met wat meer productiebudget, met wat meer A&R-begeleiding, had ‘Rutine’ kunnen doorbreken. Nu voelt het als een demo van wat zou kunnen zijn.
De Deense hiphopscene heeft altijd een interessante balans gekend tussen technische vaardigheid en commerciële toegankelijkheid. Waar Gilli stadions vult en Tessa bewees dat vrouwelijke rappers mainstream kunnen gaan, opereren artiesten als Figi in dat tussengebied. Ze heeft de skills, haar reputatie als ‘barsskriver med stort B’ (zoals Process Podcast haar noemde) is niet onverdiend. Ze schrijft haar teksten met de hand, een bijna romantisch ouderwetse aanpak in het tijdperk van iPhone Notes en voice memos. De Pede B-feature op ‘ALFA’ plaatst haar in een specifieke traditie: de technisch vaardige, lyriek-gefocuste rapper die respect verdient maar misschien nooit de streamingcijfers haalt. Het is geen schande, het is een niche. Maar met tracks als ‘Rutine’ laat ze zien dat ze meer in huis heeft dan alleen underground respect.
‘Blod Sved og Handling’ is uiteindelijk een frustrerende luisterervaring, maar niet op een slechte manier. Het is frustrerend omdat je hoort waar Figi goed in is, die flow, die nineties-soulvibe, die natuurlijke pocket, maar ook waar ze (nog) tekortschiet. De pogingen tot hardheid op ‘Flab’ zijn niet overtuigend. De productie is soms té minimaal, waar ‘less is more’ overloopt in ‘less is just less’. Maar dan is er ‘Rutine’. En ‘Tør Dem Af’ die Netflix-kijkers bereikt. En die Pede B-cosign. Het zijn bouwstenen. De titel van het album, Bloed, Zweet en Handeling, voelt programmatisch. Dit is een kunstenaar die het werk doet, die leert, die groeit. Of dat genoeg is in een markt die instant resultaten vraagt? Dat is een andere vraag. Voor wie is dit album? Voor mensen die de Deense scene volgen? Voor TLC-nostalgici die op zoek zijn naar moderne voorbeelden? Voor iedereen die tracks zoals ‘Rutine’ kan waarderen? Voor de gemiddelde streamer? Waarschijnlijk niet. En misschien is dat ook oké. (7/10) (Trackbunker)