5 maart 2023, ECI Cultuurfabriek in Roermond. De Britse lounge-pop-jazz-funkformatie Shakatak verzorgde een optreden, dat naar later bleek het laatste concert zou zijn van gitarist Alan Wormald. Wormald overleed in maart 2023, bij terugkomst in Engeland na het concert in Roermond. Vrijdagmiddag 7 november 2025, tweeënhalf jaar later, gaf de band aan Maxazine aan dat het concert diezelfde vrijdagavond in zijn nagedachtenis was, al merkte het publiek daar weinig van. Hij werd in stilte herdacht. Wormalds rol wordt inmiddels vervuld door de originele gitarist van de band, Keith Winter, die na zijn vertrek in 1989 in 2023 weer terugkeerde. Het zorgde voor een optreden in de originele samenstelling van 45 jaar geleden. ‘Hoe vaak komt dat nog voor?’, gaf toetsenist Bill Sharpe later op de avond nog aan.
Shakatak bewees vrijdagavond in de popzaal van de ECI Cultuurfabriek waarom ze na 45 jaar nog altijd een gedreven liveband zijn. In het kader van hun ‘Very Best Of | 45th Anniversary Tour’ presenteerde de groep een programma van ruim anderhalf uur hits uit de gouden jaren tachtig, die moeiteloos verweven werden met recentere composities.
De avond opende met ‘Invitations’, met naast Jill Saward ook backing Jacqui Hicks op dwarsfluit, waarbij de karakteristieke sound van de band meteen tot leven kwam. Pianist en bandleider Bill Sharpe zette de toon achter zijn keyboards, terwijl Jill Saward niet alleen haar heldere vocalen liet horen, maar ook al snel liet zien niet alleen de dwarsfluit te bespelen, maar ook percussie. De fans wisten het eigenlijk al. De groep toonde zich vanaf het eerste nummer als een geoliede machine waarin ieder lid zijn plaats kent en tegelijk ruimte laat voor spontane interactie, en dat maakt Shakatak juist zo leuk om naar te luisteren.
De heerlijke hit ‘Streetwalkin” werd geopend door de tenorsax van Hicks, terwijl de ritmesectie van bassist George Anderson en drummer Roger Odell de funky basis legde. Wat opviel was dat gitarist Keith Winter met zijn spel niet alleen een extra laag toevoegde aan de sound, maar al dansend over het podium aanweziger was dan Wormald destijds. De spirit van de originele band was overduidelijk aanwezig op het podium.
Een van de hoogtepunten van de avond was aan het begin van het tweede deel van het programma, dat begon met ‘Babel’, waarin Anderson en Odell de gelegenheid kregen hun kunnen te demonstreren. Zeker bassist George Anderson nam zijn moment met een bassolo op zijn JayDee, waarmee het podiumbeest het publiek definitief overtuigde. Ook de introductie van het nieuwe nummer ‘I’ve Got A Good Feeling’ werd warm onthaald, wat aantoont dat de band nog altijd relevante muziek maakt naast hun klassieke repertoire.
De grote bekende nummers uit de jaren tachtig kwamen vooral in het tweede gedeelte aan bod. ‘Night Birds’ en ‘Down On The Street’ zorgden ervoor dat de zaal woord voor woord bleef meezingen, terwijl ‘Dark Is The Night’ en ‘Day By Day’ (origineel samen met Al Jarreau) de meer melancholische kant van de Shakatak-sound lieten horen. Bij deze laatste begeleidde Saward zichzelf op de dwarsfluit, wat extra diepgang gaf aan de uitvoering.
Wat opviel was de variatie in tempo, terwijl de sfeer bleef. Na de energieke openingsnummers volgden rustiger passages met ‘Without You’ en ‘Summer Sky’, om vervolgens weer over te schakelen naar uptempo funk met ‘Mr. Manic & Sister Cool’. De dynamiek hield het publiek betrokken en voorkwam dat de show eentonig werd, ondanks de soms voorspelbare structuur van de songs.
De afsluiting ging naar een hoogtepunt via ‘Night Birds’ en ‘Down On The Street’ naar afsluitende hit ‘Watching You’, terwijl Saward stiekem nog een stukje James Brown verweefde in de tekst en Sharpe nog even een dankwoord bracht aan de medewerkers van de zaal om te eindigen zonder een politieke boodschap te verkondigen, aldus de toetsenist. Een ‘Shit Brexit’, waarbij hij zijn duimen omlaag stak en een scheetgeluid produceerde met zijn tong, verried dat die politieke boodschap er echter maar al te graag uit wilde komen. De band slaagde erin om zowel de nostalgische gevoelens van oude fans aan te spreken als nieuwere luisteraars te overtuigen van hun muzikale kwaliteit. Het Roermondse publiek reageerde enthousiast en stond regelmatig mee te wiegen op de groovy ritmes.
Shakatak toonde zich in de ECI Cultuurfabriek als een professionele formatie die de balans weet te vinden tussen vakmanschap en toegankelijkheid. De band is misschien niet meer de vernieuwer die ze in de jaren tachtig waren, maar ze begrijpen als geen ander hoe ze hun lounge-sound relevant kunnen houden voor een eigentijds publiek. Voor de liefhebbers van melodieuze jazz-funk met een vleugje pop was dit een geslaagde avond.