Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Darktribe – Forgotten Reveries
‘Forgotten Reveries’ is het vierde album van de Franse progressieve power metal band Darktribe. Hun filosofische teksten gaan niet alleen over angst of eenzaamheid. Maar ook thema’s als familie, kindertijd en de reis van het leven komen aan bod. Het album begint heel kalm. De opbouw naar de metal is langzaam, de veelbelovende muziek krijgt bijna filmische allure. Maar ‘Paradox’ eindigt (op de promo die ik kreeg) te abrupt. Enkele andere tracks eindige met een fade out. Maar bijvoorbeeld ‘Reality’ dooft mooi langzaam uit. Met vlagen ligt het tempo flink hoog, soms gaat het ten koste van de dynamiek. De melange tussen klassiek georiënteerde delen, koorzang en metal is op zich goed, maar de contrasten in volume zijn te klein. Bovendien mist het geluid wat warmte. Sommige nummers hebben verrassingen, maar er zijn ook voorspelbare elementen. De koorzang is goed toegevoegd, het gitaarspel bevat heerlijke riffs. ‘Forgotten Reveries’ is een toegankelijk album. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Scarlet Records)
Simon Popp – Trio
De uit Beieren afkomstige percussionist Simon Popp specialiseerde zich in polyritmes, waarbij twee of meer verschillende ritmes tegelijkertijd wordt gespeeld. Polyritmes zijn complex om te spelen en misschien nog wel moeilijker om naar te luisteren. Laat staan als het wordt gedaan door drie drummers zoals op ’Trio’, het album waarop Popp samenwerkt met Sebastian Wolfgruber en Flurin Mück. Op zijn best zou je dit album een fascinerend experiment kunnen noemen. ‘Trio’ draait om het spelplezier, waarin imperfectie is toegestaan, zelfs toegejuicht. De drummers omarmen de Japanse filosofie van ‘Kintsugi’, waarbij barsten niet verborgen worden maar met goud hersteld. Deze metafoor staat model voor de manier waarop de drie muzikanten hun verschillende stijlen en temperamenten samenvoegen tot één geheel. Imperfectie als bron van schoonheid, gevat in elf tracks waarin Popp, Wolfgruber en Mück percussie combineren met een breed palet aan materialen en geluiden: drums, woodblocks, temple bells, tuned gongs, en elektronica. Maar een ieder die na de eerste tracks ‘Hain’, ‘OiOOiOiiOi’ en vooral ‘Birkenschlag’ nog steeds luistert, verdient een lintje. Fascinatie wint het hier niet van uithoudingsvermogen. (Jeroen Mulder) (6/10) (Squama)
Daddy Yankee – Lamento en Baile
Op vrijdag 17 oktober 2025 bracht Daddy Yankee zijn achtste studioalbum uit, getiteld ‘Lamento en Baile’. Dit is zijn eerste volledige album in bijna drie jaar en volgt op een periode van persoonlijke reflectie en publieke bekering tot het christendom. Het album bevat 19 nummers die emotionele diepgang combineren met ritmische energie en verschillende stijlen van reggaeton en Latin pop samenbrengen. De lead single, ‘El Torque’, opent het album met een dansbare beat en laat zien hoe Daddy Yankee klassieke reggaeton-elementen verweeft met moderne productietechnieken. Andere nummers zoals ‘Baila Conmigo’ en ‘Corazón de Oro’ bieden een mix van intieme teksten en ritmische complexiteit, waarbij het gebruik van elektronische accenten en percussie opvalt. Het filmen van een muziekvideo in Zuid-Korea benadrukt de internationale ambitie van de artiest en de culturele uitwisseling die het album omringt. Verder toont Daddy Yankee zijn vermogen om persoonlijke verhalen te delen, terwijl hij een energieke sfeer behoudt die het publiek uitnodigt om mee te bewegen. Met ‘Lamento en Baile’ verstevigt hij zijn positie in de Latijnse muziekscene en laat hij zien dat hij ook na jaren van succes vernieuwend kan blijven zonder zijn kenmerkende stijl te verliezen. (Elodie Renard) (8/10) (Universal Music Latin Entertainment)
Ty Dolla $ign – Tycoon
Na een pauze van vijf jaar bracht Ty Dolla $ign op 17 oktober 2025 zijn vijfde studioalbum uit, getiteld ‘Tycoon’. Het album bevat een mix van expliciete, pakkende R&B-nummers en samenwerkingen met artiesten zoals Quavo, Juicy J, Travis Scott, YG, 2 Chainz en Tyga. Opvallende nummers zijn onder andere de romantische single ‘All In’ en ‘SMILE BODY PRETTY FACE’, een samenwerking met YG en Kodak Black, die het thema van persoonlijke relaties en zelfexpressie verder uitdiepen. ‘Tycoon’ combineert energie en melodieuze hooks met introspectieve teksten, terwijl tracks als ‘Money Talk’ en ‘No Filter’ een robuust ritmisch fundament bieden. Ty Dolla $ign breidt zijn invloed uit met zijn eigen label, EZMNY, en introduceert nieuwe artiesten zoals Leon Thomas, wat zijn rol als mentor in de industrie benadrukt. De documentaire ‘Still Free TC’ die tegelijk uitkwam, biedt een diepere inkijk in zijn persoonlijke leven en de uitdagingen van zijn familie, waaronder de detentie van zijn broer. Met ‘Tycoon’ balanceert hij commerciële aantrekkingskracht met artistieke integriteit, waarbij hij zijn herkenbare stem combineert met moderne productietechnieken en een grootse sound. Het album toont zijn vermogen om hedendaagse R&B en hiphop te verweven tot een samenhangend geheel dat zowel dansbaar als emotioneel resonant is. (William Brown) (8/10) (Atlantic Records)
Tame Impala – Deadbeat
Kevin Parker verrast op zijn vijfde studioalbum met een transformatie naar volledige clubpsychedelica. Na vijf jaar stilte presenteert ‘Deadbeat’ een verzameling dansvloer tracks waarin de gitaren zijn ingeruild voor synthesizers en houseklanken. De opener ‘My Old Ways’ zet meteen de toon met zijn kwetsbare teksten over terugvallen in oude patronen, terwijl ‘Dracula’ funky grooves combineert met nachtelijke verleidingen. Het album, opgenomen in zijn thuisstudio Wave House in Australië, is geïnspireerd door de bush doof cultuur en de Australische rave scene. Tracks als ‘Ethereal Connection’ en ‘End of Summer’ tonen Parkers meesterschap in het creëren van hypnotische ritmes, hoewel sommigen het gebrek aan rock elementen zullen missen. De productie blijft onberispelijk met gelaagde texturen en subtiele details, maar het album voelt minder avontuurlijk dan eerdere werken. Lyrisch onderzoekt Parker zijn innerlijke worstelingen met zelfspot en kwetsbaarheid, waarbij hij raves beschouwt als zelfmedicatie tegen de dagelijkse realiteit. Waar ‘Currents’ en ‘Lonerism’ adembenemende momentum hadden, kiest ‘Deadbeat’ voor een meer gelijkmatige, bedachtzame aanpak die niet altijd de euforische hoogtepunten bereikt die je van Tame Impala verwacht. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Columbia Records)
