Joe Wilkinson keert terug met ‘Fences’, een album dat zijn reis van Poughkeepsie naar Los Angeles vastlegt door middel van tien oprechte Americana-composities. Geproduceerd door Steve Watson bij Watson House Studios toont deze collectie een artiest die zijn levenservaringen heeft gedistilleerd tot pure muzikale emotie.
Het album opent met ‘Travelin’ On’, een nummer dat meteen Wilkinson’s contemplatieve benadering van songwriting vestigt. Zijn zang, warm en verweerd, wordt ondersteund door een ensemble van doorgewinterde muzikanten die elk hun stempel drukken zonder de intimiteit van deze liedjes te overweldigen. Fans van Leland Sklar, arguably de grootste naam op het album, moeten mogelijk hun verwachtingen bijstellen – de legendarische bassist dient Wilkinson’s visie trouw, waarbij hij zijn kenmerkende stijl meer ingetogen houdt dan gewoonlijk. Zijn baslijnen bieden een solide, onopvallende basis, terwijl John Ginty’s Hammond en piano subtiele lagen toevoegen die de emotionele diepte van elke compositie versterken.
Het titelnummer ‘Fences’ dient als het emotionele middelpunt van de plaat. Hier toont Wilkinson zijn vermogen om universele thema’s van scheiding en verbinding vast te leggen door middel van levendige teksten die resoneren zonder ooit zwaarmoedig te worden. Buck Reid’s pedal steel gitaar voegt een melancholieke schoonheid toe die perfect aansluit bij Wilkinson’s reflectieve stemming.
Nummers zoals ‘Lost Until I’m Found’ en ‘Sometimes We Need Love’ tonen de veelzijdigheid binnen Wilkinson’s Americana-palet. De eerste verkent thema’s van zelfreflectie met een aanjagende beat van Fredo Ortiz, terwijl de laatste een meer tedere, bijna gospel-beïnvloede benadering kiest. Deze dynamiek houdt het album boeiend gedurende de volledige duur.
Wat ‘Fences’ onderscheidt van veel hedendaagse Americana is de authenticiteit die elke noot doordringt. Wilkinson’s geschiedenis als tourende muzikant met Neal Casal heeft hem duidelijk gevormd, maar hier staat hij volledig in zijn eigen licht. Zijn songwriting heeft een volwassenheid bereikt die alleen komt van jaren van leven en observeren.
Steve Watson’s productie verdient speciale vermelding. Hij heeft een geluid gecreëerd dat zowel modern als tijdloos aanvoelt, waarbij elk instrument ruimte krijgt om te ademen zonder cohesie te verliezen. De strijk arrangementen, uitgevoerd door Watson zelf, voegen elegante accenten toe zonder ooit opdringerig te worden.
‘Most of the Time’ en ‘It’s Too Late’ vormen een krachtige een-twee stoot in het laatste deel van het album. De eerste is een meditatie over acceptatie en verandering, terwijl de laatste een meer urgente, bijna wanhopige energie draagt die contrasteert met de overwegend doordachte toon van het album.
De plaat sluit af met ‘Last Breath of Life’, een nummer dat zowel als afscheid als belofte functioneert. Wilkinson’s vermogen om hoop en melancholie te vermengen zonder in sentimentaliteit te vervallen toont een songwriter op het hoogtepunt van zijn kunnen.
‘Fences’ is het soort album dat zijn waarde openbaart bij herhaald beluisteren. Het eist aandacht en beloont die met emotionele diepte en muzikale verfijning. Voor liefhebbers van authentieke Americana die op zoek zijn naar liedjes met substantie, is dit een essentiële toevoeging. Wilkinson heeft bewezen dat volwassenheid en ervaring de beste ingrediënten blijven voor tijdloze muziek. (7/10) (Watson House Studios)