Het Muziekgebouw Eindhoven was woensdagavond het toneel van een optreden van Alan Parsons Live Project. De producer en componist, die werkte bij Abbey Road Studios met The Beatles en Pink Floyd, bracht samen met zijn zevenkoppige band een selectie uit vijf decennia progressieve rock. Parsons treedt sinds 1993 op onder de naam Alan Parsons Live Project om onderscheid te maken met het oorspronkelijke Alan Parsons Project dat hij samen met Eric Woolfson vormde tot 1990. Nu, 35 jaar jater, treedt de meestermuzikant nog steeds op, en nog steeds stelt hij zich in dienst van het project, zelf zo veel mogelijk op de achtergrond.
Uitverkocht muziekgebouw
Al ver voor opening van de deuren strekte zich een rij uit die tot halverwege de markt kwam. Liefhebbers van heinde en verre hadden hun weg gevonden naar Eindhoven voor deze met 1600 man publiek uitverkochte show. Het optreden was vocaal merkbaar sterker dan Parsons’ vorige Nederlandse tournee in 2019. Waar Maxazine destijds het optreden in Nijmegen als ‘magistraal’ omschreef, leek de band dit keer nog meer op elkaar ingespeeld. Zanger P.J. Olsson bracht de klassiekers overtuigend ten gehore, ondersteund door een krachtige band bestaande uit Danny Thompson (niet te verwarren met de legendarische bassist die werkte met King Crimson en Peter Gabriel) op drums, Guy Erez op bas, Tom Brooks op keyboards, Todd Cooper op saxofoon en vocals, Dan Tracey op gitaar en backing vocals, en Jeff Kollman op leadgitaar en vocals.
Vijf muziekdecennia
De setlist telde 19 nummers en opende met ‘Standing on Higher Ground’, gevolgd door de wereldhit ‘Don’t Answer Me’ van het album ‘Ammonia Avenue’ uit 1984. De band speelde daarna ‘Psychobabble’ en ‘Time’ van ‘The Turn of a Friendly Card’ (1980), gevolgd door ‘Breakdown/The Raven’, gebaseerd op het werk van Edgar Allan Poe.
‘I Wouldn’t Want to Be Like You’ van het album ‘I Robot’ uit 1977 kreeg veel applaus. Jeff Kollman leverde gedurende dit nummer en andere klassiekers sterke leadgitaarpartijen. ‘La Sagrada Familia’, geïnspireerd door Gaudí’s kathedraal, duurde zes minuten. Ook minder bekende nummers als ‘Let’s Talk About Me’ en ‘Don’t Let It Show’ stonden op het programma.
‘One Note Symphony’, een van Parsons’ recente composities uit 2019, was het enige niet-Alan Parsons Project nummer. Daarna volgden klassiekers als ‘Damned If I Do’ en ‘Day After Day (The Show Must Go On)’. Het emotionele hoogtepunt was ‘Old and Wise’ uit het ‘Eye in the Sky’ album, waarbij Todd Cooper een saxofoonsolo speelde die na ‘Baker Street’ van Gerry Rafferty wel de beste uit de moderne muziekgeschiedenis mag heten.
De hoofdset sloot af met het tweeluik ‘Sirius’/’Eye in the Sky’. ‘Eye in the Sky’ was in 1982 een nummer 3 hit in Amerika en komt van het zesde studioalbum. Het instrumentale ‘Sirius’ wordt vaak gebruikt als intro in sportstadions. The Alan Parsons Project verkocht wereldwijd meer dan 50 miljoen albums, met ‘I Robot’ (1977), ‘The Turn of a Friendly Card’ (1980) en ‘Eye in the Sky’ (1982) als commercieel succesvolste releases. Eric Woolfson, de andere helft van het oorspronkelijke Alan Parsons Project, overleed in 2009.
Magistrale afsluiting
Na ‘Prime Time’ verliet de band het podium, maar keerde terug voor twee toegiften. ‘(The System of) Dr. Tarr and Professor Fether’, gebaseerd op een verhaal van Edgar Allan Poe, en ‘Games People Play’ vormden de afsluiting van het tweeënhalf uur durende optreden.
Foto’s (c) Jan Vranken