Gisteravond trad de iconische progressieve metalband Dream Theater op in Poppodium 013 in Tilburg, Nederland, als onderdeel van hun Top of the World Tour. Het gekend prog-gekke publiek in Tilburg was massaal aanwezig, de zaal was al ver van tevoren uitverkocht. Dream Theater trakteerde op een setlist gevuld met publiekslievelingen en enkele deep-cuts, maar het concert was niet geheel zonder gebreken.
Om maar meteen de voor velen onbespreekbare koe bij de horens te vatten was het al snel na aanvang duidelijk dat leadzanger James LaBrie de hele avond worstelde met wat kleine stemproblemen. Hij hield zich soms in en kon de hoge noten niet bereiken met zijn gebruikelijke kracht en precisie. Hij dronk veel tijdens de nummers, duidelijk moest zijn keel gekalmeerd worden. Ondanks deze tegenslagen wist LaBrie nog steeds een indrukwekkend optreden te leveren maar het was merkbaar dat hij niet op zijn best was.
De setlist was goed uitgebalanceerd, met een mix van oud en nieuw materiaal, maar sommige nummers werden niet zo goed uitgevoerd als andere. Bijvoorbeeld, ‘Sleeping Giant’ was een beetje glansloos en bereikte niet hetzelfde energieniveau als andere nummers als ‘Caught in a Web’. ‘Sleeping Giant’ was wel het toneel van een epische battle tussen toetsen en gitaar. Jordan Rudess, had zijn toetsen op een soort gyroscopisch uitgebalanceerde standaard staan waarmee hij alle kanten uit kon bewegen, zelfs zo dat het publiek goed zicht kreeg op zijn spel. Even later speelde John Petrucci de solo in ‘Bridges in the Sky’ op werkelijke fenomenale wijze. Het muzikale hoogtepunt waarin de band alles gaf was het integraal gespeelde drieluik van ‘Six Degrees of inner Turbulence’ , waarin de band een partij muzikaal biceps-flexen aan de dag legde waar we alleen maar een zeer diepe buiging voor kunnen maken. De technische bekwaamheid van de band was echter volop te zien tijdens nummers als ‘Bridges in the Sky’ en ‘Losing Time/Grand Finale’, waarin hun muzikale virtuositeit tot zijn recht kwam.
Een dergelijke show vraagt zoveel van een band, in termen van concentratie en inzet, dat het voor Tilburg mijns inziens ten koste ging van interactie met het publiek en zichtbaar speelplezier op het podium. Labrie was vaak gewoon ‘weg’ als hij niets te doen had op het podium tijdens de lange muzikale stukken. Heel af en toe spoorde hij het publiek aan, dat dan gehoorzaam reageerde. Opvallend was hoe rustig het publiek onder al dit geweld bleef. Ze zullen overdonderd zijn geweest.
Het hoogtepunt van de avond was beslist ‘The Count of Tuscany’, dat de toegift vormde. Het publiek , dat de hele avond vrij tam was, en zich eigenlijk beperkte tot het graag applaudisseren na elk nummer stond op zijn voeten en deed mee met het epische nummer, en het was een passende afsluiting van het optreden van de avond.
Kortom, hoewel het concert van gisteravond niet zonder onvolkomenheden was, slaagde Dream Theater er toch in om een onderhoudend en muzikaal indrukwekkend optreden af te leveren. Ondanks de stemproblemen van James LaBrie bewees de band waarom ze een van de belangrijkste progressieve metalbands ter wereld zijn. Fans van het genre zullen de band voorlopig weer moeten missen op de Nederlandse podia. De show in 013 was de laatste Nederlandse show van deze tour en Labrie liet al weten geen idee te hebben of en zo ja wanneer de band ooit nog terug zou komen op Nederlandse bodem. Hij noemde het jaar 2086. Het zal dan een hologram show moeten worden.
