In een helaas veel te matig gevulde Markant stonden de mannen van The Rubettes nog altijd met de kenmerkende baretten op het podium. Voor het gros van het publiek jeugdsentiment. In de jaren ’70 was deze band met regelmaat op de radio te horen met hits als ‘I Can Do It’ en de megahit ‘Sugar Baby Love’. Anno 2022 is te merken dat het een ietwat vergeten band is op die ene grote hit na. Gelukkig nog niet vergeten, want ze touren dus nog altijd. De formatie die gisteravond op het Udense podium stond was nog bezet met drie leden van het eerste uur. Toetsenist Bill Hurd, bassist Mick Clarke en drummer John Richardson.
In volledig wit, inclusief witte basgitaar, kwam de groep rond 20.15 uur het podium op en zette met gelijk maar een hitje in ‘Tonight’. Het publiek doet meteen goed mee en na het even rechtzetten van het geluid klinkt het ook nog allemaal prima. Het enige wat eigenlijk de hele avond te hoog in de mix bleef staan was de microfoon van de drummer.
Na ‘Tonight’ sprak Hurd ons even toe. ‘’Good evening everybody, although there’s not a lot of you, good evening’’ grapte hij. Hierna kwamen er twee covers aan in ‘Listen To The Music’ van Doobie Brothers en ‘Heartache Tonight’ van Eagles. Met name in het laatstgenoemde nummer merkte je de eerdergenoemde te hard staande mic van de drummer storend op. Hij zette bij dit nummer ook nog een rauwe stem op, wat het nummer niet ten goede kwam. Hierna werd uitgelegd waarom deze covers werden gespeeld. De East Coast muziek was namelijk inspiratie voor hun nummer ‘Goodbye’ wat volgde.
Hierna volgde weer een setje covers, ditmaal als eerbetoon aan de Everly Brothers. De microfoons werden wat verzet en de gitarist en bassist wisselde van instrument. Onder andere ‘Bye Bye Love’ en ‘Crying In The Rain’ werden gespeeld. Na dit eerbetoon volgde een van de grotere hits van de band als laatste nummer voor de pauze. ‘Juke Box Jive’ liet de zaal nog even gauw meedansen in de stoelen voor het rustmoment.
Mooi om te zien dat deze veteranen het nog altijd zo naar hun zin hebben op het podium. Af en toe miste ze hier en daar wel een noot, maar dat mocht de pret niet drukken. Ze zijn ook dik in de 70, dan kan dat gebeuren. Nog altijd grappen met elkaar en met het publiek. Zo werd zelfs ‘Tulpen Uit Amsterdam’ even het publiek ingegooid.
Ook in de tweede set kwamen weer genoeg covers voorbij. Zo werden onder andere ‘Have You Ever Seen The Rain’ van CCR en de aan dit jaar overleden Gary Brooker opgedragen ‘A Whiter Shade Of Pale’. Ook de grote, vergeten hit ‘I Can Do It’ werd in set twee gedaan.
Er was niet louter tijd ingelast voor oud werk van The Rubettes en andere. Ook het nieuwe nummer van The Rubettes werd gespeeld. Eerst bracht Hurd uitleg waarom dit nummer is geschreven. ‘Together We Stand’ werd geschreven voor de Oekraïne en alle opbrengsten van het nummer gaan ook naar Oekraïne toe. Wat Hurd zei werd al met applaus gewaardeerd. Eerlijk is eerlijk, dit nummer was ook hét hoogtepunt van de avond. Wat een prachtige song! Niet wat je van deze band gewend bent. Het is rustiger in tempo. Ontroerende melodie en vocals van Mark Wright, met wel de bekende meerstemmigheid. Het nummer is compleet met de gevoelige solo die diezelfde Wright geniaal speelde. Muzikaal gezien klonk dit als een klok. Prachtig.
Na een welverdiend applaus kwam de zin “this one’s for you” en werd die wereldhit ‘Sugar Baby Love’ ingezet. Iedereen, die dat kon, ging staan en met dit nog altijd heerlijke nummer werd de tweede set afgesloten. Die hoge noten zijn er nog altijd, zij het met iets minder kracht.
Hierna bedankte The Rubettes het aanwezige publiek alvorens iedereen behalve Mick Clarke het podium verliet. Hij moest ook het verste lopen, had al de hele avond last van een flinke hoest en grapte dat dat hem niet ging lukken. Hij kreeg zelfs deze avond de tijd voor een hoest solo. Na wat technische problemen met de bas werd als encore afgesloten met hoe kan het deze avond ook anders, een cover, ‘Proud Mary’.
Jammer was het echt wel van de hoeveelheid covers. Een aantal was niet zo’n groot probleem geweest, maar als het merendeel van je set bestaat uit covers is dat jammer. Zeker als je dan met een ‘Greatest Hits’ tour komt en een van de grotere hits van de band ‘You’re The Reason Why’ niet wordt gespeeld. Dan kies ervoor om een covertje minder te doen. Voor de rest was het voor het aanwezige publiek en voor de mannen zelf een vermakelijke avond. Na de show stonden ze zelfs nog in de foyer voor foto’s, handtekeningen en dergelijke. Naar eigen zeggen is het plan om volgend jaar terug te keren naar Europa voor een tour. Voor de nostalgie en vermaak kun je daar prima naartoe, alleen is het hopen op iets meer eigen werk, want ze hebben genoeg leuke nummers gemaakt.
