Op een mooie zomeravond vulde het park de Rivierenhof met mensen, op weg naar het openluchttheater voor een avond vol schoonheid en intensiteit. Op het programma stond de Engelse band Tindersticks, gevormd in de jaren ’90 en even een pauze gehad begin 2000. Maar nu toch alweer 10 jaar terug met een vijftal albums uit inmiddels.
Het voorprogramma werd verzorgd door Fiona Brown. Belgische en een vriendin van Niel Fraser, de gitarist van Tindersticks. Ze bracht liedjes op haar Gretsch gitaar, met veel effect en sommige op piano. Geen begeleiding, puur solo. En dat kon ze wel, haar stem was zoet en krachtig. Ze zong over emotioneel verlangen en leek uit een donkere periode te komen, op weg naar betere tijden. Ze klonk betoverend in het park en het publiek was stil en gaf gepast na elk nummer een warm applaus. Over haar relatie met de Tindersticks had ze een nummer geschreven. ‘5 Days’ ging over de vijf dagen die ze doorgebracht had in Zuid Frankrijk met Stuart Staples en consorten.
Klokslag 21:30 kwamen de heren op het podium en de eerste tonen van ‘The Other Side Of the World’ vulden het openluchttheater. Er viel een golf van emotie over het publiek toen zanger Stuart Staples zijn warme stem, vol verdriet en verlangen, door de boxen liet stromen.
Het werd een set vol chamber-noir muziek, in de prachtige setting van het park op deze warme zomeravond. Men kon genieten van een prachtig zuiver geluid en alleen de vliegjes waren af en toe een afleiding. Zowel voor het publiek als voor de bandleden.
Halverwege het optreden zat het publiek toch wel op ouder werk te wachten, maar genoot met volle teugen en absolute stilte van de klanken en de stem. Op het einde bij een van de vele nieuwe nummers, brak het publiek uit in applaus. En toen het applaus dimde zei Stuart dat het nummer nog niet gedaan was: “Het zou zonde zijn als we het niet afmaakte. Dan zou het in de lucht blijven hangen.” En maakte het nummer af.
Er werd voornamelijk gespeeld van de afgelopen tien jaar met een paar uitzonderingen naar de eerste 2 albums. Nummers zoals ‘Blood’ en ‘She’s Gone’ waren wel bekend. En die werden weer opgevolgd door een prachtig nieuw nummer ‘Willow’.
Even werd er een klein beetje uitgehaald met ‘We’re Dreamers’, maar daarop volgde snel weer de rust en kalmte van ‘Show Me’.
Doorheen het concert zag men Stuart vol intensiteit de nummers zingen, vol emotie en bijna altijd met de ogen dicht. Men werd het gehele optreden bevangen onder een zachte sluier van verdriet en verlangen. Vooral de stilte van het publiek was merkbaar zodat de zuiverheid van de klank door het theater ging. Een enkeling riep opeens: You’re the best band in the world!”, waarop Stuart half met de rug nog naar het publiek: “Occasionally.”
‘Someting for the Beauty’ was het aangekondigde laatste nummer van de set, maar men verzekerde ons dat het niet het allerlaatste was. Er kwamen nog 3 bisnummers waaronder de cover versie van ‘Hushabye Mountain’, van de film ‘Chitty Chitty Bang Bang’.
Het Openluchttheater Rivieren hof was een toplokatie, zo midden in het park en ideaal voor avonden zoals deze. Warm, betoverend en intens.
