Bijna iedereen kent The Who wel. Is het niet van hun fameuze rockopera ‘Tommy’, dan is het wel van de tunes die je hoort bij de diverse CSI afleveringen. Buiten ‘Tommy’ heeft de band nog een rockopera gemaakt, getiteld ‘Quadrophenia’ (1973), die intussen zijn 40-jarig jubileum viert. Dit jubileum is de reden dat The Who momenteel op tournee is, vrijdag 5 juli stonden ze met de rockopera in een volgepakt Ziggo Dome te Amsterdam. Het was in 2007 dat The Who onder leiding van frontman Roger Daltrey te zien was in Nederland, en wel in de Ahoy Hal te Rotterdam. Toendertijd was ik erbij, ik ben benieuwd of het deze keer net zo goed is als toen.
In het voorprogramma stond Vintage Trouble. Vintage Trouble is in 2010 opgericht te Hollywood. Ze hebben tot nu toe een studio album uitgebracht, ‘The Bomb Shelter Sessions’ (2011). Vintage Trouble bestaat uit: Ty Taylor (zang), Nalle Colt (gitaar, achtergrondzang), Rick Barrio Dill (basgitaar, achtergrondzang), Richard Danielson (drums, percussie, achtergrondzang), en voor de live optredens worden ze bijgestaan door Charlie Brumbly (mondharmonica, achtergrondzang).
Als gezegd was de Ziggo Dome volledig volgepakt, de fans kregen eindelijk waar ze al 6 jaar op hebben moeten wachten. Het ‘Quadrophenia and More’ concert begon met het nummer ‘I Am The Sea’, als vanouds slingerde Daltrey zijn microfoon meters de lucht in tijdens ‘The Real Me’. Toen in 1973 ‘Quadrophenia’ uitkwam, bestond de band nog uit zanger Roger Daltrey, gitarist Pete Townshend, bassist John Entwistle en drummer Keith Moon. Moon overleed al in 1978, Entwistle in 2002. Tegenwoordig worden zij vervangen door respectievelijk Scott Devours (invaller voor Zak Starkey) en Pino Palladino.
Wat opviel is dat Daltrey nog best goed bij stem is, al ging hij een paar keer flink in de fout. Pete Townshend ging als vanouds tekeer op zijn gitaar, vergezeld door broertje Simon Townshend op slaggitaar. Na ‘Quadrophenia’, ‘Cut My Hair’, ‘The Punk and the Godfather’, en ‘I’m One’ nam Simon Townshend de microfoon over van Daltrey voor ‘The Dirty Jobs’. Ook Keith moon’s zangwerk was nog te horen, dit voor ‘Bell Boy’, dat te zien was op een enorm scherm. Het nummer ‘5.15’ bevat een sublieme bassolo van John Entwistle, ook deze was door middel van beelden op het scherm te zien en te beluisteren. Na ‘Love, Reign O’er Me’ was ‘Quadrophenia’ afgelopen.
Maar… het concert heet niet voor niets ‘Quadrophenia and More’. The Who heeft in hun lange carriére een groot aantal hits gehad, het “more” gedeelte bestond uit een aantal van deze hits, te weten: ‘Who Are You’, ‘You Better You Bet’, de uit ‘Tommy’ afkomstige hit ‘Pinball Wizard’, ‘Baba O’Riley’, het spetterende ‘Won’t Get Fooled Again’ en als afsluiter, wat ik eigenlijk niet de juiste afsluiter vond, ‘Tea & Theatre’. Terugkijkend op deze avond mag ik concluderen dat de mannen – buiten een paar schoonheidsfoutjes van Daltrey – nog niets aan kracht hebben verloren. De integrale uitvoering van ‘Quadrophenia’ en de 6 hits zorgden ervoor dat we met een zeer voldaan gevoel huiswaarts keerden.
