De Britse zangeres Alison Moyet stond woensdagavond in een uitverkochte grote zaal van het Muziekgebouw in Eindhoven. Een avond vol muzikaal vakmanschap, soulvolle zang en een publieksliefde die wederzijds voelbaar was. Moyet werd in het begin van de jaren tachtig al wereldberoemd als de helft van het synthpopduo Yazoo. Maar ondanks haar inmiddels 40-jarig jubileum als solo-artieste, bewees ze in Eindhoven dat haar stem niets aan kracht heeft ingeboet. Met haar bluesy contralto stem vulde ze moeiteloos elke uithoek van de zaal.
Geneviève Alison Jane Moyet, geboren op 18 juni 1961 in Billericay en opgegroeid in Basildon, begon haar muzikale carrière als tiener met punk en R&B, voordat ze doorbrak met Yazoo, het duo dat ze in 1981 vormde met Vince Clarke. Terwijl Clarke net Depeche Mode had verlaten, begon Moyet net aan wat een indrukwekkende carrière zou worden. Ironisch genoeg zat ze op school met twee toekomstige leden van diezelfde Depeche Mode: Martin Gore en Andrew Fletcher.
Met Yazoo scoorde Moyet wereldwijde hits als ‘Only You’ en ‘Don’t Go’, beide ook te horen tijdens het concert in Eindhoven. Na het uiteenvallen van Yazoo in 1983 bracht Moyet haar soloalbum ‘Alf’ uit, genoemd naar de bijnaam die Clarke haar gaf. Dit album zette haar solocarrière in vuur en vlam, met onder andere de grote hit ‘Love Resurrection’, die woensdagavond werd bewaard voor de toegift.
Moyet verscheen op het podium in een elegante, sobere outfit en opende de avond met ‘Fire’, een single van haar album ‘The Turn’ uit 2007. Vanaf het eerste moment was duidelijk dat haar stem nog steeds even robuust en emotioneel geladen is als in haar hoogtijdagen. Ze schakelde moeiteloos tussen recente nummers, zoals ‘Such Small Ale’ van het vorig jaar uitgebrachte ‘Key’, en klassiekers als ‘All Cried Out’, afkomstig van debuutalbum ‘Alf’. Tussen de nummers door nam ze regelmatig het woord. Ze sprak openhartig en met humor over ouder worden, over muziek maken in een veranderende industrie, en over de betekenis van sommige nummers. Het publiek hing aan haar lippen. De sfeer was intiem, ondanks de grootte van de zaal.
Een van de emotionele hoogtepunten van de avond was ‘This House’. De uitvoering was kaal en kwetsbaar, met een tedere synth-begeleiding die haar stem alle ruimte gaf om te schitteren. Niet lang daarna volgde een akoestische versie van ‘It Won’t Be Long’, eveneens van ‘Hoodoo’, waarin ze met minimale middelen maximaal raakte. Moyet bewees zich ook als vertolker van andermans werk. ‘Whispering Your Name’, een cover van Jules Shear, bracht ze met zoveel overtuiging dat het voelde als een eigen nummer. En natuurlijk ontbraken de Yazoo-nummers niet: het melancholieke ‘Only You’, het opzwepende ‘Situation’ en het aanstekelijke ‘Don’t Go’ kregen het publiek op de banken. Dat laatste nummer sloot het concert af, een perfecte climax na een rijk gevulde avond.
Het was opvallend hoeveel verschillende albums Moyet tijdens de avond aanstipte: van haar solodebuut ‘Alf’ tot ‘Hoodoo’, ‘Essex’ en ‘Hometime’ tot haar latere werk op ‘The Turn’, ‘The Minutes’ en het recente ‘Key’. Daarmee bewees ze niet alleen de breedte van haar oeuvre, maar ook hoe sterk haar muziek vandaag de dag nog is. ‘Changeling’ en ‘All Signs of Life’, beiden van ‘The Minutes’ (2013), klonken krachtig en fris. In totaal bracht ze twintig nummers, met een setlist die zowel fans van het eerste uur als nieuwe luisteraars kon bekoren. Haar achtergrondband, slechts twee man sterk, speelde dienend aan haar stem en haar verhaal.
Alison Moyet bracht woensdagavond een fantastisch concert in Eindhoven, een reis door meer dan vier decennia muziekgeschiedenis, verteld door een zangeres die nooit is gestopt met groeien. Haar enthousiasme, haar contact met het publiek, haar vocale kracht en haar rijke repertoire maakten van deze avond tot een spetterend concert. Eindhoven mocht zich gelukkig prijzen met een optreden van deze legende, live, nog steeds in topvorm.