Alison Moyet begon haar muzikale carrière begin jaren tachtig als de helft van het synth-popduo Yazoo, samen met voormalig Depeche Mode lid Vince Clarke. Met hits als ‘Don’t Go’ en ‘Only You’ (later gecoverd door onder anderen The Flying Pickets) veroverde het duo de hitlijsten, maar de samenwerking was van korte duur. Moyet vervolgde haar weg als soloartiest, en met succes: haar debuutalbum ‘Alf’ bereikte direct de nummer 1-positie en leverde iconische nummers op als ‘All Cried Out’, ‘Love Resurrection’ en ‘Invisible’.
Ter ere van haar veertigjarig jubileum bracht Moyet vorig jaar het album ‘Key’ uit: een verzameling van zestien opnieuw bewerkte nummers uit haar rijke oeuvre, aangevuld met twee gloednieuwe tracks. De bijbehorende, volledig uitverkochte, tournee door Europa bracht haar op dinsdag 8 april naar de Grote Zaal van De Oosterpoort in Groningen.
Ruim voor aanvang stond er al een lange rij fans te wachten. Zodra de lichten werden gedimd en de eerste tonen klonken, was de zaal muisstil. Op het podium stonden drie kleine podia opgesteld voor Moyet en haar twee bandleden. De show opende met ‘Fire’ van haar album ‘The Turn’ (2007), gevolgd door ‘More’ van ‘Hometime’. Vervolgens nam Moyet even de tijd om het publiek welkom te heten en het verhaal achter deze tour te delen: een muzikale terugblik met een frisse blik, waarin zowel klassiekers als verborgen parels uit haar veertigjarige carrière centraal staan. Al snel stelde ze het eerste nieuwe nummer voor: ‘Such Small Ale’.
Vanaf de eerste noten werd duidelijk dat haar stem niets aan kracht of karakter heeft ingeboet. Haar kenmerkende, bijna fluwelen stemgeluid vulde moeiteloos de zaal en toverde een glimlach op de gezichten van de aanwezigen. Bandleden Brendan Cox en Sean McGhee verzorgden de achtergrondzang en speelden daarnaast toetsen en (bas)gitaar. Het eerste deel van de setlist bestond vooral uit minder bekende nummers, met uitzondering van ‘Nobody’s Diary’. Hoewel een enkeling de foyer opzocht, bleef het merendeel van het publiek geboeid en zong enthousiast mee. Toen uiteindelijk ‘Only You’ werd ingezet, brak het publiek in luid gejuich uit; hét moment waarop ook de fans van het eerste uur volledig los konden gaan.
Hoewel de setlist nummers bevatte uit een carrière van meer dan 40 jaar, voelde het optreden nergens als alleen een nostalgische terugblik. De nummers op ‘Key’ kregen een eigentijdse bewerking en werden aangevuld met nieuwe composities, waarmee Moyet duidelijk maakt dat haar creatieve bron nog lang niet is opgedroogd. Tussen de nummers door nam ze regelmatig de tijd om het publiek toe te spreken, en gaf ze persoonlijke toelichting bij onder andere het nieuwe nummer ‘The Impervious Me’.
De toegift was een feest van herkenning voor wie kwam voor de grote hits. Met ‘Situation’, ‘Don’t Go’ en ‘Love Resurrection’ sloot Moyet de avond af in stijl. Haar ontspannen aanwezigheid op het podium bleek uit haar humoristische reacties op kleine tegenslagen. Zo moest ze ‘Love Resurrection’ opnieuw inzetten nadat ze zich verslikte in een slok water, en ging haar zender aan het eind van de show plotseling uit. Volgens de technicus had ze die zelf uitgeschakeld; iets waar Moyet met een knipoog stevig tegen protesteerde.
Na ruim anderhalf uur kwam er een einde aan een indrukwekkend optreden. Alison Moyet bewees dat ze nog lang niet klaar is met het podium en hopelijk keert ze snel terug naar De Oosterpoort.
Foto’s (c) Anneke Klungers
