Singer-songwriter en troubadour Robin Borneman bracht een maand geleden zijn zeer persoonlijke soloalbum ‘Flora’ uit. En daar hoort een nieuwe promotour bij, die hem op een donderdagavond naar schouwburg De Kring in Roosendaal bracht. Nou ben ik een groot fan van Robin, maar wat minder van zitconcerten, met name omdat het de concertbeleving toch wat gezapig maakt. Maar gezien het feit dat de volgende optredens pas in februari 2025 plaatsvinden, Borneman sluit de komende maanden namelijk weer aan bij de (ongetwijfeld lucratieve) kersttour van het Amerikaanse symfonische-rock-meets-klassiek-gezelschap Trans-Siberian Orchestra, ben ik toch maar aangeschoven in de knusse theaterzaal. En ach, zo’n setting heeft ook zijn voordelen: geen geouwehoer tijdens de nummers, geen gedrang en een prima zicht en uitmuntend oordop-noodzaak-vrij geluid.
Het album ‘Flora’ is een erg ingetogen en melancholisch plaatje geworden. Het werd vanavond in zijn geheel gespeeld, al bleef er gelukkig ook voldoende tijd over voor wat oudere krakers en covers. Het album duurt namelijk net aan een half uur. Het breekbare ‘Ocean’ opende de supportact-loze avond. Het Jeff Buckley-achtige nummer werd solo gebracht en Robin’s prachtige stem en gitaarspel vulde èn overtuigde de zaal meteen. En als zijn stem het ijs al niet brak, deed zijn ontwapenend eerlijke en onbedoeld humoristische presentatie dat wel. Vrijwel ieder nummer werd kort geïntroduceerd en Robin leek oprecht blij met het aandachtig luisterende publiek. Het country-achtige huppelnummer ‘Really Here’ vervolgde en is een wat vreemde eend in zijn repertoire. Net als het enige Nederlandstalige nummer ‘Moeder’ net voor de pauze. Zijn Brabantse accent deed me aan Abel denken. De rest van de set beviel me een stuk beter.
Zo was de zware ‘Broken Lightbulb Blues’ halverwege de eerste set een welkome afwisseling en was van vet en inventief drumwerk voorzien door Casper van Helvoirt. Het nummer liep naadloos over in een kippenvelversie van Adele’s ‘Skyfall’. Die uithalen! De verstilde ballad ‘Tommy’ werd opgedragen aan een overleden vriend. Op bas zorgde Bram Versteeg (ex-Navarone) kundig en enthousiast voor de noodzakelijke diepere laag. Leuk om hem weer op het podium te zien. De nummers van ‘Flora’ bevielen me live iets beter dan de studioversies, waar mijn aandacht toch wat wegdrijft vanwege een overdosis aan akoestische folky luisterliedjes. Gelukkig viel het nu hier en daar ook net wat steviger uit, zoals in het fijne ‘Know’ of na de pauze in het psychedelische ‘Flora’.
Het was heerlijk wegdromen tijdens de hartverscheurend gezongen ballad ‘So Long’, die qua stijl nog het meest in de buurt van zijn overtuigende en lekkere donkere ‘Folklore’-drieluik kwam. Ook de cover van Daniel Norgren’s ‘Like There Was A Door’ was erg mooi. Maar de beide lange toegiften, het aanstekelijke tribal ‘Spiritbird’ (van Xavier Rudd) en het dreigend opgebouwde ‘Awake’ (van ‘Folklore I: The Waving Days’), waren voor mij de hoogtepunten en kregen de aanwezigen zowaar voorzichtig aan het meezingen en uiteindelijk van het pluche.
Al met al was het vanavond weer een heerlijke zang-masterclass, met een sympathieke Borneman en overwegend fijne luisterliedjes. Mijn wens blijft dat hij ooit een wat heaviëre, gitaar-georiënteerde richting opschuift, maar goed, Robin laat zich niet sturen, die gaat altijd zijn eigen gevoel achterna. Ook wat waard. Het was desalniettemin een fijn èn entertaining relaxt theater-muziekavondje daar in De Kring. Ga hem zien begin volgend jaar!
Foto’s : Jeroen Schortemeijer