Terwijl op de Ten Hagestraat studenten van Alcibiades 1972, Aleph 1958, of welke clichématige naam ze ook hebben gekozen voor hun dispuut binnen het Eindhovens Studenten Corps, nog stonden bij te komen van het kampioensfeest van de lokale voetbalvereniging in hun ietwat te strakke, goedkope kostuums, vulde even verderop het Muziekgebouw zich voor een optreden van Gino Vannelli. De artiest bleek nog steeds op de verlanglijst van velen te staan, klaar om live te worden ervaren door talloze liefhebbers.
Vannelli deed samen met zijn band Eindhoven aan; één van de maar liefst vijf optredens die er in Nederland voorzien zijn van de zanger die zelf ooit enige tijd in Amersfoort en Breukelen woonde. Het hoogtepunt van Vannelli’s roem lag in de beginjaren tachtig van vorige eeuw toen hij een Grammy-nominatie kreeg voor ‘I Just Wanna Stop’ en hij een echte ‘muzikanten’ muzikant was. Jimmy Haslip, die toen nog niet bij de Yellow Jackets speelde, speelde bas op ‘I Just Wanna Stop’, hetgeen een goede indicatie is voor de categorie muzikanten waarmee Vannelli zich wist te omringen voor zijn producties, die altijd van het allerhoogste niveau zijn.
De Hertog Jan zaal in het Muziekgebouw Eindhoven was vol, maar net niet uitverkocht. Niet alle 952 plekken waren bezet, hetgeen een vergissing zou blijken te zijn van de mensen die hadden getwijfeld een kaartje te kopen, maar daar op het laatste moment vanaf zagen. Rond kwart over acht kwam de achtkoppige band het podium op en zette meteen ‘Wild Horses’, een van Vannelli’s meest gewaardeerde tracks, in. De band, compleet met koper- en houtblazers, speelde soepel en ervaren; deze muzikanten kon je om een boodschap sturen.
Door met een van zijn grootste successen af te trappen, wist Vannelli de zaal meteen voor zich te winnen. Het moet gezegd worden, hetgeen ten tonele werd gebracht was ook erg indrukwekkend. Het zaalgeluid was erg goed, de band speelde zeer professioneel en swingend en Gino Vannelli leek wel een jonge god. Zijn stem, die ooit bekend stond vanwege zijn ‘Mercury-iaanse’ bereik van drie octaven, had niet of nauwelijks aan kracht ingeboet en Vannelli zelf was dan wel duidelijk ouder geworden, maar dat was nergens aan te merken. Soepel dansend over het podium haalde hij met gemak de hoogste noten en leek het optreden hem geen moeite te kosten. Als een vis in het water, zogezegd.
Vannelli had zich ook niet makkelijk van de setlist afgemaakt. Er werd een uitgebalanceerde set gespeeld met een compleet overzicht van de carrière van Vannelli. Er kwamen maar liefst negen albums aan bod, de meest voor de hand liggende hit, zoals ‘Hurts to Be in Love’, werd gewoon niet gespeeld, terwijl een deepcut als ‘Nightdrive’ uit zijn ‘Nederlandse’ periode een prachtige en doorleefde uitvoering kreeg.
Natuurlijk kreeg ‘I Just Wanna Stop’ een heerlijke volvette, ribfluwelen uitvoering in Eindhoven. Het is en blijft Vannelli’s grootste internationale hit, maar dit nummer, dat wellicht als blauwdruk heeft gediend voor vele Michael Bolton hits in een later decennium, is in Nederland juist niet zo bekend.
Misschien dat het daarom is dat het publiek in Eindhoven bleef wachten op ‘Hurts to Be in Love’, dat in de koffer bleef. Menig fan zal dit wel als teleurstellend heeft ervaren. Het is echter een kniesoor die daar te veel acht op sloeg want het optreden van Gino Vannelli in Eindhoven was er een van grote muzikale klasse. Een optreden van een muzikant die we te weinig in Nederland zien, en die op het podium uitsprak dat hij soms toch wel al eens aan stoppen dacht. Laten we hopen dat hij dit nog even uitstelt, want Gino Vannelli draait nog steeds op absoluut topniveau.
Het zou fijn zijn als er eens nieuw werk van de Canadees komt. Als dat niet komt, laat hem dan vooral wat vaker voorbijkomen om zijn catalogus live te brengen met een topband. Het was de moeite meer dan waard.
Foto’s (c) Jan Vranken