“Ik bin een bietje bleu”, klonk door de speakers wanneer The Celtic Tenors het toneel betraden in Schouwburg De Lawei in Drachten. Voorafgaand aan de show hadden de drie Keltische zangers een stukje in het Fries ingestudeerd om henzelf te introduceren. Hoewel Daryl Simpson aangaf verlegen te zijn, bleek de show een spectaculair fenomeen te zijn.
Buiten de Keltische muziek die door de luidsprekers klonk, maakten de drie mannen er een echte show van middels hun gepraat tussendoor. Ze vertelden met hun muziek een echt verhaal. Hiervoor diende het publiek een klein lesje Ierse geschiedenis te krijgen.
Matthew Gilsenan gaf aan dat Ierland uit vier provincies bestaat. Hij vergeleek Ulster met Friesland, hier hebben ze ook een redelijk aparte taal, omdat het bovenin het land ligt en grenst aan Noord-Ierland. Munster, de meest zuidelijke provincie, werd vergeleken met Zeeland, waar ze de week ervoor nog geweest waren.
Deze uitleg was een mooi bruggetje naar het nummer ‘A song for Ireland’, een nummer over Ulster. Het nummer wordt gezien als een ‘klassiek’ nummer. Hoewel het nummer over Ierland gaat, waren de Ierse invloeden weinig te herkennen.
Om hier verandering in te brengen gingen de mannen over op Schots/Iers ‘mouth singing’, zoals ze het zelf noemden. Ze produceerden allerlei klanken, waarvan geen enkel woord te vormen was. Het publiek werd een beetje lacherig, en hier speelde Matthew goed op in. “Allemaal!”, riep hij, waarna hij de microfoon naar het publiek wees. Het lukte niemand om mee te zingen, wat een erg komisch moment opleverde.
James Nelson zong een ode aan alle vrouwen in de zaal, maar specifiek aan de vrouwen in het leven van hun tourmanager, die op dat moment ook in de zaal zaten. De eerste set werd afgesloten met het nummer ‘The Prayer’, een ode aan het Goedevrijdag-akkoord, het officiële einde van The Troubles, de burgeroorlog tussen Ierland en Noord-Ierland.
Na de pauze knalden de mannen door met het krachtige ‘Feels like home’; wederom een nummer over Ierland en de krachten van het land. Na James’ solo was het tijd voor Matthew’s solo. De zaal viel stil en luisterde aandachtig naar de klanken van de tenor.
Kort erna volgde de solo van Daryl, welke een combinatie is van de klassieke muziek en juist de Keltische muziek. De zaal oogde betoverd en achterin kon men een speld horen vallen, zo aandachtig werd er geluisterd.
De mannen sloten af met een welbekende encore, dit keer met het nummer ‘The Parting Glass’. Op het einde namen zij samen met pianiste Hannah Nic Gearailt een selfie met het gehele publiek om hiermee de mooi avond af te sluiten.
Foto’s (c) Ilona van der Hoek
