Afgelopen najaar was er na 9 jaar eindelijk weer een nieuw album van The Gaslight Anthem met het album ‘History Books’. In de afgelopen 9 jaar leek de band met stilte een plek in de schaduw te hebben gekozen naast een solocarrière van frontman Brian Fallon (afgezien van een tournee in 2018 ter gelegenheid van het jubileum van hun doorbraaksalbum ‘The ’59 Sound’). Met ‘History Books’ keerden de heren uit New Jersey weer sterk terug (met een klein beetje hulp van die andere grote artiest uit hun woonplaats: Bruce Springsteen). Uiteraard kon een bijbehorende tournee niet uitblijven. Deze avond deden ze voor het eerst in bijna 6 jaar weer een concert in Nederland in een uitverkochte Ronda zaal van TivoliVredenburg.
Als voorprogramma mocht de uit Austin, Texas afkomstige Emily Wolfe het publiek in de Ronda zaal opwarmen. Een taak die ze moeiteloos op zich nam. Met stevige bluesrock met aan beiden zeiden twee bandleden zette ze een prima set neer die voorbij vloog. Vaak zijn voorprogramma’s voor mensen achtergrondmuziek, maar daar gaf Wolfe geen kans voor. Voor een band als The Gaslight Anthem functioneerde zij perfect als support act.
Het was een beetje onwennig wanneer de leden van The Gaslight Anthem zelf, onder de tonen van ZZ Top, het podium betraden. In een decor van boekenkasten, verwijzend naar hun laatste album. Brian Fallon ziet er opeens niet meer uit zoals 6 jaar geleden. Een kortgewiekt kapsel heeft plaats gemaakt voor lang haar en een baard, waarmee hij opeens veel weg heeft van The War On Drugs frontman Adam Granduciel. Maar toen hij zijn stem liet horen, bleek get toch onmiskenbaar Brian Fallon te zijn. De setlist opende verrassend met het tour debuut van het recente ‘I Live In The Room Above Her’, maar wist de aandacht van iedereen te krijgen bij de daarop volgende klassiekers ‘High Lonesome’, ‘Old White Lincoln’ en ‘Great Expectations’. Allen werden woord voor woord meegezongen.
De band was goed op elkaar ingespeeld, en Brian Fallon was goed gemutst. Op een kleine geïrriteerde sneer naar een fotograaf na, genoot hij duidelijk van het publiek voor hem. Toch kwam er na de opening pas weer echt iets van vuur bij, bijzonder genoeg, een gastoptreden van support act Emily Wolfe. Ze zong mee op het prachtige recente ‘The Weatherman’ en ‘Blue Jeans & White T-Shirts’. Het leek wel alsof dit moment even nodig was om een vonk tussen band en publiek los te maken.
Want daarna leek het een zegetocht van moshpits en luidkeels meegezongen live favorieten. Met een uitgelaten finale van radiohits ‘American Slang’, ‘45’, ‘The ‘59 Sound’ en ‘The Backseat’.
Brian Fallon zei halverwege het optreden al iets over een strenge curfew waar zij mee te maken hadden. Waardoor het, ondanks die uitgelaten finale, zonder toegift nogal abrupt voelde toen het eenmaal eindigde. Door een ander evenement later op de avond moest de set worden ingekort. Waardoor zelfs de titeltrack van hun meest recente album niet was gespeeld. Het voelde wat onaf. Terwijl de band na jaren afwezigheid vanavond weer bewees wat voor uitstekende liveband het is. Het cliché van kort, maar krachtig werd echter wel heel gemakkelijk gemaakt. Laten we hopen dat een volgend album en bijbehorende terugkeer niet opnieuw 9 jaar op zich laat wachten.
