Absynthe Minded bracht een paar maanden geleden het album ‘Sunday Painter’ uit. Het is alweer de achtste plaat van deze Belgische band met een grote staat van dienst. Van artistieke vermoeidheid is echter absoluut geen sprake. Absynthe Minded heeft zijn publiek nog steeds veel moois te vertellen. Tijd voor een gesprek met frontman Bert Ostyn.
Bert zit er relaxed bij, in een ruimte omringd door instrumenten en technische snufjes. Daarbij valt onze simpele online chat verbinding in het niet. Maar hij werkt wel en levert een mooie inkijk in het muzikale leven van de Gentse band. Bert is even thuis voordat straks de ‘Sunday Painter’ tournee begint langs een aantal Nederlandse podia. “We hebben al veel in België gespeeld en dat loopt heel goed. Mensen komen omdat ze Absynthe Minded nog eens willen zien; of juist door het nieuwe album. Ik heb het gevoel dat het wel leeft.” Bert oogt tevreden. “Ook de nieuwe nummers worden goed opgepikt. Dat voelt heel goed: dat je binnenkomt bij de mensen. Dat is uiteindelijk de kern van de zaak.” Hoewel hij er op voorhand niet meteen zeker van was. “Je maakt iets, je steekt er je hart en ziel in en dan laat je het los. Het is ook niet altijd evident dat een band die toch al wat jaren op de teller heeft, steeds blijft binnenkomen.”
Een teller die ondertussen al de twintig jaar is gepasseerd. “Natuurlijk word je ook afgemeten aan wat je vroeger gedaan hebt. Maar het is ook een drang om verhalen te blijven vertellen over de dingen die ik voel.” Zo past het recente ‘Sunday Painter’ mooi in de chronologie van de band , én van Bert. “Het is een plaat van iemand die wat ouder is geworden. Hij is ook persoonlijker dan ‘Riddle of the Sphinx’ (2020), onze vorige plaat. Het gaat meer over waar ik nu sta in het leven.” Zo ook de ietwat relativerende titel, ‘Sunday Painter’. “Ik kan me wel vinden in dat beeld van iemand die zich om de zoveel tijd terugtrekt. Om weer iets moois te maken, in alle bescheidenheid. De focus ligt dan op ‘wat maakt die dan?’ Het is bij mij die handeling en die drang om dat te willen vertellen.”
Bert praat rustig, maar enthousiast. En lacht bij de vraag of hij deze titel vroeger ook zou hebben gebruikt. “Haha, nee, zeker niet. Vroeger was er meer chaos. Het was drukker, veel ‘on the road’. We hebben indertijd door heel Europa gereden in kleine busjes en zo. Nee, die tijd is wel zo’n beetje voorbij. Maar dat zorgt ook voor meer balans. De meeste bandleden hebben nu een gezin en kinderen, ik ook. En dan ga je niet meer zo gauw drie maanden van huis om op avontuur te trekken.” Maar gelukkig gaat Absynthe Minded wel ‘on tour’ om de nieuwe nummers van de plaat te spelen. “Maar nu even alleen in België en Nederland. Ook omdat we daar de sterkste band hebben met het publiek.”
Toch kriebelt het nog, ondanks zijn 42 jaar. “Ik blijf wel iemand met het idee om met mijn muziek de wijde wereld in te trekken. En dat heb ik voor een stuk al gedaan, natuurlijk. Maar laatst zat een nummer van ons vorige album in een reclamespot in Zuid-Korea. Never say never , hé!”
‘Sunday Painter’ verbeeldt heel goed hoe Absynthe Minded tegenwoordig in rustiger vaarwater is gekomen. Dat was ooit wel anders. “De eerste elf jaar was een heel intense trein. Een trein die nooit stopte. We hadden heel veel concerten gedaan. Achteraf gezien één te veel.” Waardoor de band tijdelijk stopte in 2015. “Die break was wel pijnlijk. Alles is toen een beetje uit elkaar gespat. Daar hebben we allemaal van moeten bekomen. We waren eigenlijk opgebrand… Er is een bezinning uitgekomen en iedereen had daaruit zijn eigen les getrokken. Zodat het nooit meer kon zijn zoals het ooit was. Zo is pianist Jan Duthoy bijvoorbeeld helemaal in filmmuziek gedoken.” En bracht Bert onder de naam OSTYN een soloplaat uit. “Na een paar jaar rust dachten we weer opnieuw te beginnen”, samen met bassist Sergej van Bouwel. “Ik had weer nieuwe nummers En we zijn sindsdien ook niet meer gestopt.”
In 2017 stond de Absynthe Minded trein weer op de rails. Met deels een nieuwe bezetting: Simon Segers op drums, Toon Vlerick op gitaar en Wouter Vlaeminck op keyboards en zang. In 2020 nam Laurens Diercksx de plaats van Wouter over achter de piano. En na een korte tussenperiode met Isolde Lasoen, is Laurens Smagghe nu de drummer. “Hij brengt een frisse dynamiek in de band, die heel aangenaam is. Ik heb sowieso altijd gewerkt met muzikanten die heel sterk zijn op zichzelf. Die eigen accenten hebben; met een eigen sound en toon. En live gunnen wij elkaar best wat vrijheid.” Maar Bert Ostyn was (en is) toch altijd de duidelijk frontman. “In de studio neem ik voor een stuk wel de leiding, maar er is ook veel samenwerking. Absynthe Minded is nooit een verhaal van mij alleen. Het begint wel bij mij, maar ik sta altijd open voor de ideeën van de rest van de band.”
Bert is een duidelijke rasmuzikant. Dat hoor je op de plaat. Dat zie je op het podium. Voor ‘Sunday Painter’ had hij weer een hele voorraad nieuwe nummers. “De songs met een meer persoonlijke touch zijn overgebleven. Zoals ‘Hot and Cool’ en ‘My Advice’, nummers die qua vibe wel bij elkaar passen. Helemaal op het einde is het liedje ‘Empowerment’ er nog bij gekomen. Door een reis die ik heb gemaakt in Zambia, waar mijn schoonzus woont met haar gezin. Het gaat over de jeugd die opgroeit en versterkt moet worden. Ik vind het ook een heel mooi woord, ‘empowerment’. In hun taal, Bemba, zingen ze ook ‘We want to be empowered’ We willen sterker worden… En dan heb je ‘Natural’. Die song begint bijna als een traditional , een ballad. En dan komt het uit in een jazzy, funky stuk. Met een band die helemaal loskomt. Dat is voor mij Absynthe Minded. Zoals ook die opbouw in ‘Epic Fail’. Met een melodie die meteen binnenkomt: ‘Wash your face in the wind’. Ik hou heel erg van die zin. Iemand die gaat uitwaaien, die wind, dat gevoel. Het gaat ook niet over de epic fail, maar wat daarna gebeurt. Wat je leert uit je fouten. Met dit nummer sluiten we onze set af. Een nieuw nummer, maar het werkt.”
Op ‘Sunday Painter’ staan tien nummers. Te beluisteren als tien muzikale schilderijtjes. Met veel liefde gemaakt, dat voel je. Bert is heel duidelijk daarover: “Als je de warmte van die stukken voelt en de muziek graag hoort… dan ben ik heel blij. Het is gewoon een werkstuk. En ik wil dit blijven doen. Ik zing het ook letterlijk op ‘In The Shade’: ‘I’m not in the footnotes – I’m not on page one – But I’ll keep telling stories – Here comes another one’. Ik wil verhalen blijven vertellen. Dat is wat ik het liefste doe. En ik heb het gevoel dat ik nog iets te vertellen heb, dus…”. En daar kunnen we alleen maar heel gelukkig van worden.
Foto’s (live @Muziekgieterij Maastricht, 8-2-2024): Nadine Gijzen
