20 Oktober, de verjaardag in de hemel van Tom Petty, die ook alweer 6 jaar niet meer bij ons is. Een regenachtige avond in de schemerzone tussen Indian Summer en de eerste echt koude nachten. Toch was de grote zaal van de Maastrichtse Muziekgieterij behoorlijk gevuld voor een optreden van The Slow Show. De begane grond was goed gevuld, de rest van de zaal was niet nodig. Had je flink ingeschikt, dan had iedereen misschien ook nog wel in de kleine zaal bij elkaar gepast, maar so be it.
The Slow Show is een band uit Manchester, die, zoals de naam al impliceert, de meest langzame, stemmige muziek maakt. Minimalistisch staat zelfs op hun wikipagina, maar dat is het zeker niet. De albums zijn vaak uitgevoerd met de prachtigste en uitgebreide arrangementen, waardoor het zelfs vaak vrij orkestraal klinkt. Hun laatste album ‘Subtle Love’ kwam eind september uit en werd enorm goed ontvangen door publiek en pers. Het was dan ook in het kader van de ‘Subtle Love’ tour waarbij de band het Maastrichtse muziek walhalla aandeed.
De band trapte het optreden af met ‘Strangers Now’ van het album ‘Dream Darling’. Op het podium waren gitaren, bas, toetsen, drum en een setje strijkers. Het geluid was goed te noemen. Bij deze opener was nog niet goed te horen dat de band toch best veel tracks liet meelopen af en toe om de arrangementen recht te doen. Begrijpelijk en onvermijdelijk bij de hedendaagse muziekproductie. Zanger Rob Goodwin leek rechtstreeks uit een Peaky Blinders aflevering te zijn weggelopen, maar was zijn sokken en schoenen vergeten. Gelukkig had hij een pedicure gehad zo te zien.
Wat opviel was dat de band vrij statisch op het podium stond, er gebeurde niet zoveel. De lichtshow was drukker dan de band. Als tweede nummer kwam meteen ‘Dresden’, misschien wel het magnus opus van de band, van het album ‘White Water’. Het intro met het pseudo-kerkkoor, de Coldplay tingel tangel piano, de gedragen zang. Het is een waar kunstwerk op het album en als je er met een goede hoofdtelefoon op naar luistert dan is het een ware audiofiele belevenis. Live is dat toch niet goed te reproduceren op deze schaal. Het kwam ook wat uit de lucht vallen, zo vroeg in de set. Blijft een prachtige track, maar hoort toch meer thuis om beluisterd te worden in een luie stoel.
Wat opviel was dat de band veel ouder materiaal speelde en eigenlijk nauwelijks het nieuwe album in de spotlight zette. Als ze dat wel deden met bijvoorbeeld ‘One Shot’, dan veerde het publiek ook echt op. ‘One Shot’ is dan waarschijnlijk ook wel het meest upbeat nummer van de band, dus daar werd ook echt op gedanst. Hier klonk The Slow Show dan ook even als een echte band.
De show was intens en doorvoeld, zeker ook goed, maar als kanttekening moet toch gesteld worden dat het oeuvre van The Slow Show over het algemeen niet echt geschikt is, of geschikt te maken is voor een clubshow. Daarvoor zou het toch fijn zijn als er meer dynamiek in het materiaal zat. Een meezinger zal er wel nooit van komen, en dat hoeft ook niet, maar als je als publiek dan tot vrijwel het einde van de ‘show’ moet wachten tot er met ‘Flowers to Burn’ weer een opleving is dan gaat het niet helemaal goed.
The Slow Show is een geweldige band, met fantastische albums, die ik graag wel eens live zou willen zien worden uitgevoerd door de band in samenwerking met bijvoorbeeld een kamerorkest. In een theater setting zou dit zoveel beter tot zijn recht komen.
Foto’s (c) Nadine Gijzen
