Eind augustus kondigde Mitski haar zevende album aan: ‘The Land Is Inhospitable And So Are We’. De Amerikaanse zangeres schoof ‘Bug Like an Angel’ als single naar voren, als spoiler voor de plaat. Op het eerste gehoor een opmerkelijke keuze. Nu we de gehele plaat kennen, begrijpen we hem maar al te goed. ‘Bug Like An Angel’ is ogenschijnlijk een eenvoudig lied op gitaar, met een vleugje piano. Mitski zingt zoals we dat van haar gewend zijn. Maar dan krijgt de song een totaal andere wending als een heus koor de refreinen overneemt. Een wending, klein in tijd, maar met een immense impact op de song. Exemplarisch voor de rest van het album.
In ‘Bug Like An Angel’ verdrinkt de eenzame hoofdpersoon het verdriet in de alcohol. Abstracter wordt de eenling opgenomen (en gered?) door het koor, de samenleving, ‘de liefde’. Het is tevens donker tegenover licht. Pijn tegenover liefde. Ziekte tegenover genezing… een welhaast verborgen inhoudsopgave voor het album, waarop Mitski de tegenstrijdige zijdes van de (levens)medaille heel sterk heeft uitgewerkt. Waardoor ‘The Land Is Inhospitable And So Are We’ een zeer afwisselend en emotioneel diepgaand album is geworden, dat alle tijd en ruimte verdient om te ontdekken.
Een plaat met zowel kleine als zeer grote muzikale wendingen, tussen én in de songs zelf. Van klein, singer-songwriter, met minimale begeleiding van gitaar, piano en eventueel strijkers. Tot heel groots, zoals een 17-koppig koor en zelfs een volledig orkest, gedirigeerd door Drew Erickson, ook bekend van zijn werk met Weyes Blood, Lana del Rey en Angel Olsen, just to name a few…. Het maakt sommige nummers licht theatraal, maar nooit bombastisch. Mitski en Erickson hebben heel goed gekeken hoever ze konden gaan, om aan de goede kant van de artistieke streep te blijven. Soms blijft het bij het toevoegen van een extra laag. Maar soms neemt het orkest een song over in opbouw en climax, zoals in ‘The Deal’. Er wordt zelfs niet geschuwd om blaffende honden of een tikkende oude schrijfmachine in te zetten…
De zanglijnen zijn duidelijk des Mitski’s. Soms ‘gewoon’ melodieus, en soms met haar kenmerkende rekken en knijpen van woorden om binnen de lijn te blijven. Op ‘The Land Is Inhospitable And So Are We’ gebruikt ze de gehele breedte van haar zangspectrum. En nee, ze is nog steeds niet het nachtegaaltje onder de zangeressen. Maar door het juiste stemgebruik, in combinatie met de lyrics en arrangementen, ontstaat er in elk nummer een unieke chemie. In de eerste vier nummers bouwt ze haar vocale expressie steeds verder op, om emotioneel alle aandacht naar zich toe te trekken in ‘I Don’t Like My Mind’ (duidelijke titel…)
De songs op ‘The Land Is Inhospitable And So Are We’ zijn in oorsprong niet fonkelnieuw. Samen met haar vaste producer Patrick Hyland heeft ze de songs laten rijpen tot wat ze nu zijn geworden. Als luisteraar waan je je daarbij steeds op een andere locatie. Door het gebruik van lichte strijkers, piano en ingetogen zanglijnen zit je soms in haar huiskamer mee te mijmeren, zoals in ‘The Frost’, over een liefde die verloren lijkt gegaan. Dan weer voel je een setting als in een kleine kroeg. Met een podiumpje waarop zij expressief (ze kan echt wel zingen!) haar verhaal deelt met het publiek dat op stoelen en krukken ademloos toeluistert, zoals op ‘Heaven’ en ‘My Love Mine All Mine’. Waarbij een steel gitaar een Amerikaanse touch meegeeft. Mitski zelf noemt het ook ‘my most American album’.
En dan is er nog het grootse: een groot podium voor het orkest, voor het koor. Groots, grootser. Je gevoelslocatie? Geen idee… onaards. Bestaat de hemel? Nou, zoiets dan. Escapisme. Zoals in ‘Star’: ‘”That love is like a star – It’s gone, we just see it shinin’ – It’s traveled very far – I’ll Keep a leftover light – Burnin’ so you can keep lookin ‘ up – Isn’t that worth holdin’ on?”
Het album sluit in stijl af met ‘I Love Me After You’, dat als een film aan ons ontrolt. Donker, onheilspellend, dramatisch. Met een slot dat alles nog tot onze verbeelding overlaat… Was ‘The Land Is Inhospitable And So Are We’ dan ook een film? Misschien… Maar elk basaal gevoel was meer dan levensecht: elke schreeuw om aandacht, elke pijnscheut, elk verlies en elk liefde, in welke vorm dan ook. Maar werd door Mitski opgetild naar een nieuw universum, waar je even mocht verblijven. Vooraleer terug te keren naar je eigen aardse aarde. Waar je je realiseert dat je hebt geluisterd naar een waar meesterwerk.
9/10 (Dead Oceans)
