Het was toch jammer te moeten vaststellen dat toen directeur Edo Righini van het Muziekgebouw in Eindhoven op woensdag 6 September zijn welkomstwoord ter ere van het nieuwe concertseizoen uitsprak in de grote zaal van het muziekgebouw in Eindhoven, deze niet uitverkocht was. De programmering van, de van oorsprong uit Kameroun afkomstige, bassist en zanger Richard Bona, die de zaal ging bespelen samen met het Metropole orkest onder leiding van meervoudig Grammy winnaar Vince Mendoza, kon hier toch zeker geen debet aan zijn. Enfin.
Righini sprak mooie woorden. Naast een woord van dank voor alle collega’s en een specifieke dankzegging aan de programmeurs, sprak Righini de hoop uit dat ook dit seizoen het publiek zich weer ‘thuis’ zou mogen voelen in het Muziekgebouw Eindhoven. De artiesten van de avond werden vervolgens geintroduceerd door Jeroen Dijsselbloem, de burgemeester van Eindhoven, en blijkbaar niet alleen liefhebber van jazz, maar ook een duidelijk kenner. Zijn introductie was kort, krachtig en too the point. Na deze aankondiging door de burgervader kwam Vince Mendoza het podium op om zijn plaats voor het gelauwerde Metropole Orkest in te nemen.
Het concert, laatste in een serie van zes, die samen met Bona gespeeld waren, werd afgetrapt met ‘Barcelona’, een compositie die door Mendoza speciaal voor het Metropole was gecomponeerd. Een pittig stuk waarin meteen duidelijk werd waarom het Metropole orkest misschien wel het belangrijkste orkest ter wereld is als het gaat om de interpretatie van lichte en popmuziek. Het stuk kent een glansrol voor saxofoon, gitaar en trompet, die met met hun achtereenvolgende solo’s meteeen duidelijk maakten op welk niveau hier gespeeld zu gaan worden.
Na deze ouverture nam Richard Bona zijn plek tussen de orkestleden in en brachten ze gezamenlijk het stuk ‘Engingilaye’, een al wat oudere compositie uit de uitbreide Bona catalogus. De man is een fenomenale muzikant en zanger, die met zijn grajes en warme persoonlijkheid meteen het publiek voor zich wist te winnen.
Een van de hoogtepunten van dit programma bleek de uitvoering van ‘Kalanbancoro’, een titel die Bona oorspronkelijk schreef en uitvoering gaf samen met de Malinese griot en superster Salif Keita. Het is indrukwekkend te horen hoe het Metropole Orkest de West Afrikaanse grooves, en afro-beat achtige percussie en blazers onder de knie heeft. Niet voor niets vroeg Vince Mendoza later nog een open doekje van het publiek voor de ritme sectie van het orkest, die hij, met gevoel voor understament ‘The Dutch Wrecking Crew’ noemde, verwijzend naar de beroemde groep van studio muzikanten aan de Amerikaanse westcoast die op bijna alle belangrijke popalbums van de jaren zeventig en tachtig meespelen. De vergeiijking met de groep muzikanten rond bassiste Carol Kaye en drummer Hal Blaine zal niet geheel opgaan, maar binnen het universum van het Metropole orkest is die wel kloppend.
Het ‘front of house’ geluid is in Eindhoven altijd meer dan in orde, maar tijdens dit concert was het geluid opvallend goed. Als je in de gelaagdheid van het geluid van een groot orkest een verkeerd gespeelde noot, kan horen, dan is dat een compiment voor de zaalmixer. Complimenten.
Na de pauze werd geopend met het stuk ‘Shiva Mantra’ een prachtge compositie waarin ook in de uitvoering alles uit de kast wrd gehaald. Vooral de stijkers die op de typsiche maghreb wijze het traditionele octaaf in ongeijke delen hakken om zo die typische Noord- Afrkaanse sound te creeren wisten kleur te geven aan dit stuk. Bona die zong alsof hij een muezzin was maakte he plaatje compleet. Een echt visitekaartje, dit stuk
Een beete jammer was dat deze opgaande lijn in de set werd onderbroken door een rustpunt, al was dat ook indrukwekkend. Mendoza verliet het podium om “een glas wijn te gaan drinken” naar eigen zeggen. Ook het orkest kon de instrumenten terzijde leggen. Richard Bona bracht een solo waarbij hij, improviserend met een loopstation, zichzelf begeleidde met meerstemmige zang. Indrukwekkend gedaan en nogmaals een voorbeeld van hoe hij niet alleen als bassist maar ook als zanger excelleert. Zo mogelijk nog indrukwekkender was de vocale improvisatie die volgde. Geheel alleen, zonder instrument of technsiche hulpmiddelen zat Bona daar en hij zong. De ogen gesloten kwam hij met een melodie die betoverde. Een zeer indrukwekkende moment in dit concert.
Het concert werd, net als de andere concerten in deze reeks afgesloten met een zeer dansbaar fusion stuk waarin jazz, funk, kaseko met elkaar versmolten en waarbij werkelijk niemand op zijn stoel kon blijven zitten. Bona bleek een muzikale tovenaar die zich als een vis in het water voelde bij het Metropole Orkest. Een schot in de roos. De opening van het concertseizoen in Eindhoven kom zich geen mooier begin wensen. We zien uit naar nog vele concerten van dit niveau. Het publiek had een lange staande ovatie over voor het gebodene.
Foto’s (c) Rita Kuenen
