De Ierse Hozier kennen we allemaal van zijn epische hit ‘Take me to Church’.
Dat is het eigenijk wel een beetje bij gebleven. De man bleef wel muziek maken, maar zonder grote successen. Nu is hij dan terug met een nieuw album onder de titel ‘Unreal Unearth’.
Zestien nieuwe nummers maar liefst die een gezamenlijke speelduur hebben van meer dan een uur puur kwantitatief gezien dus waar voor je geld. Na een aantal luisterbeurten, of zelfs na slechts een halve luisterbeurt zal de de luisteraar erachter komen dat Hozier niet echt zijn best heeft gedaan. ‘Unreal Unearth’ is een slecht en vervelend album geworden.
‘Take me to Church’ was echt wel een goed nummer. Daar kon je eigenlijk niet omheen, al was het mainstream en commercieel. Het had een mooie rauwe edge en je kon het heerlijk meezingen. Vergeet dat maar helemaal. ‘Unreal Unearth’ wordt nergens interessant. Helemaal nergens. In een wanhopige zoektocht naar inspiratie heeft hij waarschijnlijk een paar keer naar het laatste album van Syml geluisterd. Maar dan ontbreekt toch hetzelfde talent en kwaliteit.
Hozier zelf zal ook niet echt tevreden zijn geweest toen hij het eindresultaat hoorde. Wat je dan doet is het allemaal maar ‘eclectisch’ noemen. Inderdaad, een samenraapsel van invloeden en delen van ideetjes die op een hoop zijn gegooid, en waar nooit synergie aan te pas is gekomen. Een bos dode bloemen die verdroogd op de grond valt is nog mooier dan dit album.
‘De Selby (Part 2)‘ is al erg, maar als je dan naar ‘I, Carrion’ luistert, dan hoor je het voorbeeld van een liedje bij elkaar pingelen terwijl je helemaal niet weet wat je aan het doen bent. En wazige tekst, die vaag refereert aan Icarus en Daedalus, denk ik.
Single ‘Eat Your Young’ heeft het redelijk gedaan in de internationale hitparades, maar mist ook andermaal een eigen smoel en sound. Wil hij hier nu als Jason Mraz klinken? Hozier is in ieder geval goed de weg kwijt op dit album, en laten we het dan maar als positief duiden dat hij deze zoektocht in het openbaar brengt. Ook een vorm van therapie.
Het beste nummer van het album is ‘Butchered Tongue’ waarin we iets van eigenheid, tekstuele originaliteit en gemeende intensiteit terug kunnen horen. Een van de zestien die goed genoeg is. Als de rest van het album dit niveau had gehaald, dan had Hozier iedereen verbaasd. Nu is dat helaas niet het geval.
‘Unreal Unearth’ klinkt inderdaad heel erg onecht. Onthecht, niet origineel en nergens de luisteraar rakend. Een ontluisterend album. (4/10) (Rubyworks/Columbia)