Precies één jaar geleden zaten we hier ook. Op het terras van Café Café in Hasselt. Ondertussen heeft de band een nieuwe gitarist en een sterke debuutplaat. En is de naam veranderd in Yerra Yerra. Het is duidelijk meer dan gewoon een naamsverandering. Zangers Inge Henrotay straalt, zo vlak na hun concert, terwijl de zon langzaam zakt boven het terras en iedereen zichtbaar nageniet. “De puzzelstukjes kloppen en vallen samen.”
Vrienden en onbekenden feliciteren Yerra Yerra met het mooie optreden, eerder die avond. We zoeken een rustig plekje op, om na te praten en vooruit te kijken: Inge Henrotay, drummer Robson Mangelschots en de nieuwe gitarist Evert Nicolaï. Inge pakt meteen de puzzelstukjes weer op… “Mensen snappen soms niet dat muziek maken ook veel te doen heeft met randfactoren. Je bent samen aan het creëren. Zit dicht op elkaars huid… Dan moet je elkaar aanvoelen, open zijn en met feedback om kunnen gaan.” Inge analyseert en doceert zoals zij dat zo goed kan, open en oprecht. “Het heeft vaak te maken met stukjes die samenvallen en die gewoon kloppen. Het is een soort magie. Dat kun je niet omschrijven. Je weet het pas als het er is.” Evert knikt. Hij lijkt de nieuwe, rustige factor in de band. En ook hij geniet: “Dat zag je vanavond ook duidelijk, die chemie.” Die had hij zelf al langer met drummer Robson…. “Ik heb al veel met hem gespeeld, ook samen een bandje gehad. En Inge kende ik natuurlijk al van Candle Bags.”
Evert zit vanavond op dit terras, en dus in de band Yerra Yerra, juist vanwege een dramatische gebeurtenis die de wereld op zijn kop zette… of in ieder geval die van de band…: “We hadden de debuutplaat uitgebracht en een week voor de release stopte de vorige gitarist.” Inge vervolgt: “Ik heb twee weken geweend. Ik ben een trekker, een doorzetter. Tien jaar heb ik geprobeerd om dat recht te houden. Nu dacht ik: ‘Hier stopt het…’ Je voelt de emotie nog steeds, enkele maanden later… Ik heb heel veel steun gehad aan hem”, wijzend naar Robson. “Hij heeft hij me er door getrokken en daar ben ik hem heel dankbaar voor.” Robson knikt lichtjes. “Als ik de plaat beluisterde, dacht ik: “Stoppen? No way!” Ik wist dat het album goed zou vallen bij de mensen. Ik was ook gewoon heel fier op wat we gemaakt hadden. We hadden er zo superhard voor gewerkt… We zijn dan ook meteen op zoek gegaan naar een nieuwe gitarist. Iemand die bij ons zou passen, qua persoonlijkheid en spel.” Zijn maatje Evert dus… “Maar ook wij hadden niet gedacht dat het zó goed ging passen allemaal. Het moest precies zo gebeuren.”
“Ja, straf hé” roept Inge uit, “Dat het meteen matcht. Evert speelt met een bepaalde zekerheid waardoor ik als zangeres op hem kan vertrouwen. Hij staat er.” Hij blijft er zelf nuchter onder: “Ik heb veel geoefend, maar ik voelde de muziek goed aan. En het voelt gewoon ook goed.” En toen ging het snel: “Na drie weken de eerste show voor Jero Music…. En dan de tweede show, meteen in de Melkweg in Amsterdam, hoe straf is dat? Ongelofelijk!”
Vorig jaar hadden we hier, een paar tafeltjes verderop, de discussie om er iemand bij te nemen, een vierde muzikant. Toch bleef het bij een trio. Robson: “We krijgen vaak de reactie dat juist een trio heel cool is op het podium. Voor onze sound maken we gebruik van technische middelen, waardoor het lijkt alsof we met vier of vijf zijn. Maar we kunnen het gewoon met ons drieën.” Inge gaat hierin mee: “En hoe meer mensen, hoe moeilijker soms ook. Onze geluidsman Wout Rutten is eigenlijk gewoon ons vierde bandlid. Hij zorgt voor de sound, denkt mee over de technische middelen en maakt ze werkbaar. Een niet te missen onderdeel in Yerra Yerra.”
Even genoeg over de veranderingen in de band. Nu naar die andere verandering, de naam: Yerra Yerra… “We zochten naar iets dat nog niet bestond, maar wat wel iets betekende,” legt Inge uit: “Voor mij staat die naam voor vrijheid, voor speelsheid en ademruimte. Dat had ik nodig. Muziek is voor mij een manier om naar buiten te brengen wat vast zit van binnen.” Je hoort haar studie muziektherapie naar boven borrelen. “Muziek moet alles kunnen zijn, snap je? Het moet breed kunnen zijn.” Zoals eerder op de avond in de set te horen was. “We hebben ook wat rustige nummers, maar die hebben we nu niet gebracht, zoals ‘Mars’ en ‘Rumbel’. Die brengen stilte en ademruimte, zijn heel intiem… Ook dat is Yerra Yerra. En dat is wat de naam betekent: gewoon doen wat komt, of zo.”
Ondertussen liggen er heel wat nummers die nog onder de naam Candle Bags zijn uitgebracht. “Een paar daarvan komen terug in de set, maar eigenlijk is het gewoon het album dat er ligt.“ Meer dan ‘gewoon’ een naamsverandering, dus. Inge is daar heel duidelijk in: “Candle Bags was klaar, het was op. Yerra Yerra is een nieuw begin. Soms moet je gewoon durven.” Hoor wie het zegt… “Ja, dat is voor mij wel moeilijk, omdat ik wil volhouden en steeds koppig door wil gaan waar ik in geloof. Mijn vriend zegt dat mooi: ‘Het leven is een rivier. En jij gaat tegen die steen beuken, in plaats van mee te gaan met de stroom…’ En Yerra Yerra is misschien wel een poging om eens mee te gaan met die rivier.”
Met welke naam dan ook, ook bij Yera Yerra ontstaat alles vanuit een jam, beaamt Inge: “Ik heb nooit een plan vooraf. Die jam , die vibe, roept iets bij mij op en dat komt naar buiten.” Daarom maakt ze ook muziek. “Het is voor mij de meest pure vorm om je te kunnen uitdrukken, zonder invloeden van anderen of de wereld.” Is de Inge op dit terras dan ook dezelfde als de Inge op het podium? “Ja, maar op het podium staat de Inge die ik altijd ben geweest, nog niet uitgevlakt door het leven. Ik ben dat gevoel ook lang kwijt geweest, noem het vrijheid. Ik hou enorm van expressie en wil dat gaan zoeken, meer dan ooit tevoren. Want daar zit nog meer… En soms zing ik ook voor mezelf, zoals in ‘Fountain of Love’. Een stuk dat voor mijn zoontje is gemaakt, ik was toen zwanger. Ik zie in hem wel ook weer de vrijheid, die we allen aan het verliezen zijn als we ouder worden.”
Het nummer staat op hun debuutalbum, dat heel goed is ontvangen. Volgens Evert mede door het scala aan invloeden: “punk, new wave, rock stoner rock, van alles.“ We gaan dan ook niet op zoek naar ‘de favoriete song’. Maar Inge wil wel graag ‘Mars’ en ‘Ludwig’ eruit lichten, omdat “deze mij het meeste raken… ‘Ludwig’ is een lied naar iemand die lijdt… die je sterkte influistert: “Kom op, ik geloof wel in jou. Morgen gaat het beter, jawel, jij kunt dat…” En ‘Mars’ gaat over iemand die zoekt naar de vreugde, die hij kwijt is… Maar misschien moeten we het niet allemaal niet zo groots zoeken. Zijn we gewoon vergeten om van de kleine dingen te genieten. Moeten we weer leren kijken en erover verwonderen wat het leven brengt…”
Levensfilosofie, zomaar op een zaterdagavond, ergens op een terras in Hasselt. Je zou er stil van worden. Maar dat doen we lekker niet. Want nu komt de toekomst ter sprake: Wat brengt het komende jaar voor Yerra Yerra? “Nieuwe muziek maken, die nog beter en heter gaat worden!” Beter en heter, we horen het goed… “Toeren!!! Zoveel mogelijk zalen en festivals plat spelen!!!” Namen vliegen over de tafel, maar laat de toekomst maar uitwijzen of die ook gaan kloppen. We hebben de afspraak om volgend jaar weer heerlijk bij te praten. Want één ding is wel duidelijk: “De puzzelstukjes kloppen en vallen samen.”
Foto’s (c) Evy Collard
