‘Moving On’ is een toepasselijke titel voor de nieuwe plaat van Litzberg. “Na het album ‘In My Head’ kwam corona, stond alles stil en moest ik zorgen om in beweging te blijven. Dan ga je liedjes schrijven en een album opnemen. Gewoon door blijven gaan.” Voor frontman Mathijs Peeters is het duidelijk: “Als je in beweging blijft, dan gebeuren er dingen.”
Het was dan ook heel zuur. Met het debuutalbum ‘In My Head’ had Litzberg in 2019 het momentum te pakken. De plaat werd heel goed ontvangen en de band toerde onder aanvoering van Mathijs Peeters door het land. En passant werden onder meer Noorderslag en Into The Great Wide Open aangedaan. Toch liet Mathijs zich niet van de wijs brengen door corona. “Je geen invloed op de situatie en je moet dan kijken waar je wél invloed op hebt. Doorgaan en zien wat er dan gebeurt. Dus dacht ik “Laten we maar gaan schrijven.”
Litzberg is de resultante van een mooie, lange reis die Mathijs mocht maken door het veelzijdige Nederlandse muzieklandschap. Om zijn brede gitaarpallet te kunnen plaatsen, neemt hij je mee op zijn reis. Vertrokken in het Limburgse waar hij rond de millenniumwissel veelal te vinden was in de Sjor, het toentertijd roemruchte poppodium in Roggel. “Veel bandjes kijken en ook zelf mee organiseren.” Zo ook in café Tom Tom, in het naburige Heythuysen. “Ik speelde al wat gitaar en werd soms als broekie van vijftien jaar het podium opgetrokken.” Het begin van iets moois. “Met de lokale helden had ik een paar jaar later een eigen bandje, Sandusky, wat ook voorbij de provinciegrenzen is gekomen: Noorderslag, een album in 2004, in heel Nederland gespeeld.” Na een uiteindelijke zwanenzang van de band, pakte hij de muzikale draad snel op, onder andere met The Gasoline Brothers. “Daarmee heb ik nog twee albums gemaakt.” Maar toen, zo rond 2010… “Ja, toen kwam er een kantelpunt… Twee kinderen, bepaalde leeftijd… Het was voor mij minderen of juist kijken wat er in zat. Ik koos het laatste, om puur op gitaar bezig te zijn.” Mathijs speelde door de jaren heen met diverse muzikanten, zoals ook met de Zweedse Sarah MacDougall. Mooie projecten, maar toch… “Ja, gaandeweg wilde ik niet meer puur afhankelijk zijn van anderen. Ik wilde eens kijken wat er in het vat zat, in het maken, in het zelf creëren. Het was ergens rond 2015-2016. Toen ben ik mijn allereerste liedjes gaan schrijven, spelen en zingen.” Mathijs had ondertussen dus al een flinke weg bewandeld op het muzikale pad. “Ik heb lang om me heen kunnen kijken. Wat vind ik interessant? En wat heb ik geleerd? Van Sandusky nam ik de puurheid van muziek mee, het oprechte. Van The Gasoline Brothers heb ik het oor voor melodie en liedje meegenomen. En natuurlijk heb ik veel over het muzikantschap opgestoken van al die muzikanten daarna.” Aan het einde van het pad komt Litzberg in zicht… “Je bundelt dit alles, neemt het mee en gaat schrijven. Dan komen er dingen uit die bij me passen en oprecht voelen.“ (“Zoals ik ook bij Sandusky had.”)
Dat bundelen, mengen, filteren en distilleren leverde Litzbergs debuut ‘In My Head’ op. “Alles wat in mijn hoofd zat, moest eruit.” Het album werd landelijk goed opgepikt. “Ja, ik was positief verrast. Zelf kan ik er geen verklaring voor geven. Die analyse heb ik uiteindelijk niet aangedurfd. Maar ik kreeg wel vaak terug dat Litzberg wat tijdlozer klonk“, zegt Mathijs heel voorzichtig…. “Maar zelf durf ik dat niet te zeggen. Ik ben de maker en ik zit er te dicht op, denk ik. Het is aan anderen om er iets van te vinden.”
Sinds 27 januari is er dan ‘Moving On’, de tweede Litzberg. “Ook dit album gaat alle kanten op. Er gebeurt heel veel. Maar het is wel duidelijk consistenter dan ‘In My Head’. Er is iets meer zelfvertrouwen, meer weten wat ik doe. En dat komt puur door de meters die je maakt.” Mathijs ontleedt zichzelf, eerlijk en oprecht. “Misschien heb ik ook meer dingen gedurfd, zoals de songstructuur of de manier van zingen. Heb ik meer kwetsbaarheden laten zien… En ook productioneel is het consistenter.”
Litzberg is duidelijk Mathijs’ project. “Ik bepaal. En de bandleden vinden dat ook prima, die duidelijkheid.” Zo komen alle arrangementen van Mathijs, en ook de songteksten. “Teksten komen echt op het aller-, aller- allerlaatste moment… Ik vind het ook het meest ingewikkeld en stel het steeds uit. Maar teksten zijn wel zo belangrijk dat ik er ook echt iets van mezelf in wil leggen. Het moet wel ergens bij mij resoneren.” Wie de teksten op ‘Moving On’ beluistert, leert een deel van de persoon Mathijs kennen. “Ja, thema’s als ‘communicatie’ en ‘doorgaan’ komen vaker terug. En hoe verhoud ik mij zelf tot anderen en hoe kijken zij naar mij? Vroeger wilde ik ook wel dat anderen mij aardig moesten vinden. Dat heb ik nu veel minder. Ik vind het wel nog steeds belangrijk dat de ander mij moet kunnen begrijpen. Maar je hoeft het minder met mij eens te zijn dan tien jaar geleden.” Mathijs kan zichzelf en zijn muziek goed analyseren. “Als je een plaat uitbrengt, dan wil je daar ook ergens in gezien worden. Als mensen één op één tegen mij zouden zeggen: “Litzberg is gewoon niet mijn muziek, ik vind het niet zo tof”, dan zou ik denken: “Dat snap ik, dat hoeft ook niet, dat mag….” Maar als zoiets ergens in een recensie zou komen en dus ook anderen zou bereiken, dan zou mijn ego het toch wel wat lastiger vinden, denk ik. Maar aan de andere kant… in die twee albums zit zoveel van mijzelf, daar kan ik alleen maar trots op zijn en maakt het me geen ene moer uit wat mensen ervan vinden. Die twee dingen zijn wel strijdig, maar staan naast elkaar, mogen naast elkaar staan.”
Litzberg is Mathijs, Mathijs is Litzberg. Zoveel wordt wel duidelijk in dit gesprek. Ondertussen duiken in elke recensie wel vergelijkingen op met andere bands. Vergelijkingen die je trots kunnen maken. “Twee springen er echt uit voor mij. Allereerst The Dream Syndicate, die worden genoemd bij ‘What Is It You Want Me To Say’. Grappig is dat ik dat nummer ook heb willen doen naar aanleiding van één van hun songs. Op één of andere manier is het daarin terug geresoneerd, hoewel het totaal iets anders is geworden… In een andere recensie wordt de vergelijking gemaakt met Strand of Oaks. Daar word ik zeker wel blij van.” Hij noemt zichzelf een jongen van de melodieën. “Maar ik word ook heel blij van echte herrie, van atonale, schurende, pijnlijke dingen. En ik vind van mezelf dat ik daar aandacht voor moet blijven houden. Ik heb die twee kanten echt nodig.”
We komen langzaam tot de kern, de kern van Mathijs Peeters, de kern van Litzberg, anno 2023. Wie die wil beluisteren kan op de nieuwe plaat het nummer ‘What Is It You Want Me To Say’ opzetten, de opvallende, driedelige song. “Daar komt heel veel van de diversiteit in terug.” Maar ook andere nummers zeggen veel: “Het onderhuidse van ‘Going On’: wat overkomt mij? Wat gebeurt er allemaal om mij heen? En ‘Please’, waarin ik die groei in kwetsbaarheid laat zien.” En natuurlijk ook ‘Moving On’, de songtitel, maar natuurlijk ook de titel van het album: “Als je iets wil, kan je het gewoon doen, maar je moet wel zelf in beweging blijven.” Laten we na deze twee mooie album vooral hopen dat ze dat blijven doen, Mathijs en Litzberg. Want zoals ze zelf zeggen: “Als je in beweging blijft, dan gebeuren er dingen.”
Foto’s (c) Saskia Lelieveld
