Deze week in februari is in het Verenigd Koninkrijk de jaarlijks terugkerende Independent Venue Week . Dit is de jaarlijkse Britse 7-daagse viering van onafhankelijke muziek- en kunstpodia en de mensen die ze bezitten, beheren en er werken.
Tijdens de week komen onafhankelijke podia samen met artiesten, promotors, agenten, platenlabels en media om een unieke reeks speciale live-evenementen in het hele Verenigd Koninkrijk te organiseren om het werk dat deze podia het hele jaar door doen onder de aandacht te brengen. Op die manier komen lokale gemeenschappen samen en vieren ze deze speciale plaatsen met duizenden artiesten die honderden shows spelen in dorpen, steden en gemeenten in het hele Verenigd Koninkrijk. Een geweldig initiatief waardoor je overal in de gelegenheid komt om geweldige artiesten in een vaak heel bijzondere en kleine setting te zien optreden. Een initiatief dat zeker ook in ons land navolging zou verdienen!
De grootste verassing van de Independent Venue Week dit jaar was wel de exclusieve mini-tournee door niemand minder dan rock’n’roll hall of fame legendes The Pretenders langs 5 kleine zaaltjes. De mogelijkheid deze band ,die we normaal alleen op grote festivals en in arena’s tegenkomen, in een kleine club te zien optreden maakte dat de keuze snel gemaakt was af te reizen naar London, waar de band aan zou treden in Lafayette, een piepkleine venue, precies op de grens tussen de borough van King’s Cross en die van Camden. Geheel onopvallend ligt de club achter het nieuwe, hippe uitgaansdistrict Coal Drops Yard. Geen posters, geen schreeuwerige lichtreclames, niets deed de voorbijganger vermoeden dat hier die avond een optreden van The Pretenders zou plaatsvinden. De gelukkigen die een kaart hadden bewogen zich op de begane grond tussen de dinerende en drinkende yuppen door, om via een steile trap af te dalen naar de kleine club, met een nog kleiner balkonnetje. De sfeer was precies juist, zo hoort een rockclub te zijn. Frontvrouw en rock-icoon Chrissie Hynde had al laten weten ernaar uit te zien om, al was het maar voor even, terug te keren naar de kleine podia, waar rock het beste tot zijn recht komt. “We are here, after all, to represent you, not the fashion industry, or the vomit-inducing Grammy culture”, aldus de hogepriesteres van de rock’n’roll op haar social media.
Precies om half negen lokale tijd doofden de zaallichten en begeleid door een opname van Maria Callas die ‘l’amour est un oiseau rebelle’ uit Bizet’s ‘Carmen’ zong, betrad de band het piepkleine podium. Daar waren ze dan. Op een armlengte afstand. Nog voordat er een akkoord was gespeeld voelde het publiek de spanning stijgen. De aftrap gebeurde furieus met ‘Losing Sense’, een song die voor iedereen in de zaal nieuw was. Hij was de dag ervoor, tijdens het optreden in Manchester pas voor het eerst gespeeld. Op het podium natuurlijk Chrissie zelf, goed bij stem, al moest het zaalgeluid tijdes de eerste songs nog wat afgesteld worden. Naast haar de furieus rockende gitaarheld James Walbourne, die dit optreden succesvol een gooi zou doen naar de eretitel ‘epische gitaargod’. Achter de drums zagen we de grootste verrassing van de avond. Daar zat Kristoffer Sonne in plaats van oer-Pretender Martin Chambers. Sonne is een maniakaal krachtige en strakke drummer. Doordat op bas Nick Wilkinson te horen was, een positie die hij al sinds 2005 bij de band inneemt, konden we rustig stellen dat hier Chrissie Hynde samen met de rock’n’roll sensatie His Lordship op het podium stond. His Lordship is de andere bad van Walbourne en Wilkinson. Een reden voor de afwezigheid van Martin Chambers werd niet gegeven, ook navraag bij het management leverde daar geen antwoord over op. Of deze bezetting ook de muzikanten zijn waarmee Hynde aan het later dit jaar te verschijnen nieuwe Pretenders album werkt is nog onbekend, en ook die vraag aan management bleef onbeantwoord.
Voor het feest in Lafayette maakte dit allemaal niets uit. Vanaf het allereerste begin zag het publiek een band die de connectie maakte, onderling en met het publiek.J ames Walbourne geselde zijn Gibson als een waanzinnige en steeg boven zichzelf uit. Hij liet zijn gitaar kreunen, janken, schreeuwen, zacht fluisteren, gieren, en beuken. Toen Carl Gustav Jung zijn theorie van de menselijke archetypen eindelijk af had, zal hij zichzelf wellicht achter de oren hebben gekrabd als hij toentertijd James Walbourne had gekend. Een diepe buiging for deze muzikant, een heel diepe buiging.
Chrissie Hynde had de shows aangekondigd als: ‘Two guitars, bass & drums, no hits………well, perhaps a few’ en daarmee had ze de juiste keuze gemaakt. De Pretenders lieten het beest los in London. Hynde is nog steeds de rocker die geen concessies doet en trouw blijft aan zichzelf. Als de band ‘Turf Accountant Daddy’ uit 2020 rug aan rug speelt met ‘Kid’ uit 1978 blijkt hoezeer de band consistent is gebleven in al die decennia. De Pretenders zijn niet kapot te krijgen, niet zolang Chrissie Hynde het voor het zeggen heeft. Wat een powervrouw!
Chrissie was ook lekker bezig. Het eerste deel van het optreden liet ze zich regelmatig vuilbekkend en vloekend gaan tegenover iemand in het publiek die teveel close up fotos van haar maakte. ‘Fuck off !!’ Beet ze de fotograaf verschillende keren toe. Later in de show kreeg de persoon excuses aangeboden door Hynde : ‘I never cursed somebody as often as you, not even a boyfriend, so I’m sorry.’
Gaandeweg de show raakte de geest steeds verder uit de fles. De aanwezigen in Lafayette zullen dit optreden niet meer vergeten. Rock zoals het bedoeld is. Vuig, ruig, hard, smerig, on-perfect, zweet, hitte, uitlopende make-up, beukende drums en de ritme-trein van his Lordship die een niet te ontwijkende ritmische zweep over de band legde. De energie in de zaal brak zonder problemen door het vers ingestelde energie-plafond heen. Alleen werd er geen energie teveel gebruikt maar wel opgewekt. Hadden we deze energie terug kunnen leveren dan was er geen sprake meer geweest van een energiecrisis .
Hoogtepunten van de show waren een furieuze versie van ‘Message of Love’ en het even intense ‘Junkie Walk’. Het publiek werd verder getrakteerd op een primeur. De band speelde deze avond voor het allereerst het nieuwe nummer ‘Let the Sun come In’. Als het nieuwe werk een voorbode is voor het nieuwe album dan draagt dat de belofte in zich dat de band de stijgende lijn die weer duidelijk werd met het laatste album ‘Hate for Sale’ voort zal gaan zetten.
Na dik anderhalf uur onafgebroken rockend geschiedenis te hebben geschreven op dit kleine podium nam de band afscheid met een furieuze versie van ‘Tattooed Love Boys’. Chrissie Hynde en haar Pretenders lieten zien dat de ideale habitat voor een rockband een klein podium is, waar de energie naar het publiek kan overspringen en waar magie kan ontstaan. Later dit jaar komen de Pretenders overal in Europa en de rest van de wereld hun nieuwe album voorstellen. Dan weer op de grote podia helaas want zoals Hynde zelf zei: “We can’t keep playing small clubs as much as we love them. (Alternatively we could bring the ticket prices up from 25 quid to 750, but that would rather defeat the whole small gig ethos).” Laten we hopen de band ooit nog eens zo te mogen zien. Het was een legendarische avond.
Foto’s (c) Mike Gray
