De Britse Raye doet al een tijdje mee op het hoogste niveau van de popmuziek. Toch is haar naam bij velen nog onbekend. Daar wil ze nu verandering in brengen met debuutalbum ‘My 21st Century Blues’.
Rachel Agatha Keen, Raye, heeft vooral naam gemaakt voor zichzelf als zangeres op danceplaten. Zo zijn haar vocalen te horen op ‘By Your Side’ van Jonas Blue, ‘You Don’t Know Me’ van Jax Jones en ‘Stay (Don’t Go Away)’ van David Guetta. Toch gaat ze solo een andere kant op.
Naast haar vocalen heeft Raye ook als songwriter al genoeg hits op haar naam staan. Zo schreef ze onder andere voor John Legend, Ellie Goulding, Little Mix, Zara Larsson, Mabel en zelfs Beyoncé. Ze heeft al miljoenen streams op haar naam staan, maar haar label vond het nog geen tijd voor een soloalbum. Dit voelde voor Raye als opgesloten zitten in de muziekindustrie. Over deze moeilijke jaren heeft ze ‘Hard Out Here’ geschreven. Een waarschuwing voor beginners in de muziekindustrie.
Origineel aan Raye zijn de onderwerpen van haar nummers. Zo vertelt ‘Black Mascara’ haar eigen ervaring met spiking, het drogeren van andermans drankje. Helaas een veel te actueel thema. Middels een simpele dancebeat is dit nummer zo geproduceerd alsof je zelf in de club staat. Slim, maar of de boodschap aankomt, is nog maar de vraag.
Raye wisselt haar nummers af tussen upbeat en wat langzamer. Ook op hetzelfde nummer. Dit kan goed werken, zoals op ‘Escapism’, of niet, zoals op ‘Environmental Anxiety’. Alhoewel dit laatste vooral komt door de irritant vervormde kinderstem die gedurende het hele nummer op de achtergrond te horen is. Crazy Frog is er jaloers op, maar afwezigheid was beter geweest.
En dan is ook de gitaar van de partij. Op ‘Mary Jane’ lijkt het album ineens een lichte rock ‘n’ roll-kant op te gaan. Verrassend en goed uitgevoerd, maar het past niet bij het totaalplaatje. Het is daarom de uitschieter van ‘My 21st Century Blues’. Maar zo’n verrassende uitschieter had het album ook wel nodig. Raye heeft al een behoorlijk oeuvre op haar naam staan, maar solo weet ze nog niet precies welke richting ze op wil. En dat is te horen. Het album gaat muzikaal alle kanten op.
De mix aan genres is compleet als Raye de laatste paar nummers op ‘My 21st Century Blues’ weer richting popmuziek gaat. Zo laat ze op nummers als ‘Five Star Hotels’, ‘Worth It’ en ‘Buss It Down’ horen dat er ook een popartiest in haar schuilt. Maar de dance- en R&B-nummers die het album openen, blijven het beste.
Al met al heeft Raye een goed debuut afgeleverd. Het had eerder uitgebracht mogen worden, mede zodat de Britse haar eigen muzikale weg al verder had kunnen belopen, maar het mocht niet zo zijn. Nu is er dan ‘My 21st Century Blues’. Een album dat in het teken staat van haar goede en slechte ervaringen in de 21e eeuw. Dat ze nog geen grote naam is, bewijst ze door een aftiteling aan haar album te plakken: “Bedankt voor het luisteren”. Wie weet wat ze nog bereikt, maar het is hopen dat deze bescheidenheid blijft, want die siert dit album enorm. (7/10) (Human Re Sources)