‘Direction of the Heart’, het nieuwe album van de Schotse band Simple Minds, komt alweer vier jaar na het laatste album ‘Walk between Worlds’. Dit laatste album deed het redelijk. Simple Minds werd geplaagd door personele problemenen en nu, een paar jaar later, is er van wat ooit Simple Minds was niet veel meer over dan frontman Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill. Naast deze twee originele simpele zielen bestaat de band nu uit Ged Grimes (bass guitar), Cherisse Osei (drums), Sarah Brown (backing vocals), Gordy Goudie (additional guitar & keyboards) en Berenice Scott (keyboards). Die laatste kan wellicht nog herkend worden van haar werk met Heaven 17 en Level 42’s Phil Gould. Berenice is muziek met de paplepel ingegeven, aangezien Berenice de dochter is van niemand minder dan Robin Scott, ofwel M (Popmusic).
‘Direction of the Heart’ is inmiddels het 19de studio album van de band die meer dan 40 jaar bestaat. Dat de band andermaal de opwinding teweeg kan brengen die ze bij hun Nederlandse doorbraak in 1983 op het Pinkpop festival in Geleen wisten te brengen is natuurlijk niet te verwachten. De band wist de wereld toen aan haar voeten te krijgen met de nog altijd geweldige albums ‘New Gold Dream’ en ‘Sparkle in the Rain’.
‘Direction of the Heart’ is geen tweede ‘New Gold Dream; verre van. Simple Minds anno 2022 is slechts een vage schaduw van de band die het ooit was. Met producer Andy Wright heeft de band haar uiterste best gedaan om het album precies zo te laten klinken als hoe de band klonk in 1983. Daarmee hebben ze in Wright wel de juiste persoon te pakken, want hij is in hoogsteigen persoon verantwoordelijk geweest voor een groot deel van de met net te veel galm doordrenkte Engelse popproducties uit het midden van de jaren 80. Waarom wil Simple Minds nu nog steeds zo klinken als 40 jaar geleden? Wellicht is het een vorm van heimwee naar de goede oude tijd. Anno 2022 is deze sound echter gedateerd en obsoleet. Een verkeerde keuze.
Het song materiaal op ‘Direction of the Heart’ is zwak. Beneden niveau voor een band met deze geschiedenis. Opener ‘Vision Things’ is een upbeat nummer, vast bedoeld als lekkere live stamper. De melodie is echter zo saai dat het al halverwege verveelt. Meteen zit de als retro bedoelde sound een goede beleving in de weg. Waarom zou ik niet gewoon ‘Somewhere in Summertime’ opzetten als ik goede Simple Minds-muziek wil horen.
‘Human Traffic’ is ook weer een meezinger op Dora the Explorer niveau. De composities op het album zijn gewoon te eenvoudig. Er zit geen opbouw in, er is geen spanning, een arrangement is gewoon afwezig. Jim Kerr’s stem is herkenbaar maar mist enige urgentie of drive. Alsof hij na 18 albums er nu een te veel heeft gemaakt. Jammer.
Op ‘Solstice Kiss’ wil de band, zo lijkt het, de tijden van ‘Belfast Child’ doen herleven. Het verdict is duidelijk. Simple Minds hebben anno 2022 helemaal niets nieuws te melden en zwelgen vergenoegzaam in dezelfde glitterende galm die hen 40 jaar geleden groot maakte. Daardoor diskwalificeren ze zichzelf. Het blijkt dat ze zichzelf niet opnieuw kunnen uitvinden, er mist ontwikkeling en daarmee de noodzaak om een nieuw album te maken. Ik denk eerlijk gezegd dat de band de fans meer plezier had gedaan met een uitgebreide heruitgave van ‘Sparkle in the Rain’.
De band slaat de plank dus mis met ‘Direction of the Heart’. Als ze gaan touren, ga ik er wel heen. Niet voor dit materiaal, echt niet. Ik wil de almighty Jim Kerr nog een keer een zaal horen platspelen met ‘Don’t you (forget about me)’ . Meezingen met wat mooi is gebleven, ondanks dat het veertig jaar oud is. ‘Direction of the Mind’ is een zwak album dat de verwachtingen op geen enkele manier waar kan maken. De band klinkt ongeïnspireerd en gedateerd. Het songmateriaal is beneden peil. (5/10) (BMG)
