Herbie Hancock mocht op 30 juni 2022 de aftrap geven van de tweede editie van het openlucht zomerpodium Arena5 in Brussel, met het prachtige Eeuwfeestpaleis op de achtergrond. Herbie Hancock (1940) is een levende jazzlegende, 14 Grammy awards heeft deze man gewonnen en hij heeft nog het podium gedeeld met die andere jazzlegende Miles Davis.
Wat hebben deze locatie en Herbie Hancock met elkaar gemeen? Ze zijn beiden een monument! En er zijn gelijkenissen tussen de bouw van deze architecturale gebouwen en het leven van Herbie. Deze site is gebouwd ter gelegenheid van de Wereldtentoonstelling van 1935 en is stelselmatig uitgebreid in de jaren nadien met als hoogtepunt het Atomium in 1958. Herbie Hancock, geboren in 1940, bracht zijn eerste album uit in 1962 (‘Takin’ Off’). Vele constructies van Expo 58 zijn afgebroken maar het unieke Atomium, de art deco Expo paleizen (dezelfde stijl als het Empire State Building) en het Amerikaans paviljoen zijn blijven staan. Enkel al voor deze historische locatie is het de moeite om één van de concerten bij te wonen.
Herbie heeft al meerdere keren in België gespeeld, o.a. in de Bozar en in het Concertgebouw van Brugge. Zijn passage in 2015 in de Bozar met die andere levende piano grootheid Chick Corea was memorabel. In de jaren ’70 drukten deze heren hun stempel op de jazz fusion stijl en daarbij mogen we zeker de gitarist John McLaughlin niet vergeten.
Het was een Open Air Summer Arena maar van de summer was niet veel te merken. Vóór het optreden begon was het hard gaan regenen en het waren herfsttemperaturen. Gelukkig waren er in beperkte mate gratis poncho’s verkrijgbaar. Het concert was wat later begonnen en Herbie Hancock verzekerde “You will see, as long we are playing, there will be no rain”. En die uitspraak is gelukkig waarheid geworden. Deze man is 82 en trekt nog zowel een oud als jong publiek aan. De grote opkomst aan bezoekers zat er met volle aandacht, maar half verkleumd bij. Allemaal verdoken onder hun regenkledij.
Het openingsnummer ‘Ouverture’ was onmiddellijk een hoogtepunt van het concert. Het Herbie Hancock quintet opende met elektronische klanken uit de synthesizer van Herbie, om dan over te gaan in heerlijke funky wah wah van de elektrische gitaar. (zoals in ‘Theme from Shaft’ van Isaac Hayes). De gitarist zette zich in als one man band en toverde een ritmesectie tevoorschijn met stem en microfoon die hij aanvulde met gitaar. Daarmee kreeg hij het publiek volledig mee. Je zag overal de hoofden ritmisch op en neer knikken. Lionel Loueke gebruikte een gitaarsynth die zorgde voor een ‘out from space’ soundscape die we voor de rest van het concert nog regelmatig hoorden terugkomen. Verschillende solo’s wisselden zich af om te eindigen met een syncopische drum.
De solo’s van Herbie werden op veel applaus onthaald. Hoe deze man met zijn pianosolo’s het geluidslandschap gecreëerd door de band dartel als een veulen bewandelde is geniaal. 82 and still going strong! Het tweede nummer was de jazz standard Footprints van Wayne Shorter. We hoorden hier een funky versie van de originele opname van 1966 die werd afgewisseld met ingetogen momenten. De groove die de band wist te creëren liet het publiek betoverd achter. Met een snelle versie van ‘Actual Proof’ gingen we daarna naar hypersonische solo’s en hoorde je de eerste fantastische basgitaar solo en drumsolo.
Onze hunker naar virtuoos samenspel was gestild. We kwamen dan in rustiger oorden terecht met ‘Come Running To Me’. Vanaf toen gingen we terug naar space, zong Herbie met sterk vervormde elektronische stem (harmonizer) en kwam de gitaar synth onze ruimtereis aanvullen. We bleven enkele rondjes rond de aarde zweven en eindigden het concert met de hit ‘Cantaloupe Island’ met nog een weergaloze solo van Herbie. Het toemaatje was ‘Chameleon’, waarbij al het publiek zijn stoelen verliet en naar voor ging om te dansen. Met nog een solo van Herbie op keytar zag en hoorde je de wereldklasse bovendrijven.
Er volgde nog een intiem vraag en antwoord samenspel tussen gitaar en keytar om dan terug uit te barsten in een climax einde. Tijdens het optreden keek je even rond, waaw, zo’n sterke set met het blauw verlichte Eeuwfeestpaleis en het Atomium op de achtergrond. Daar wordt een mens gelukkig van!
