De leden van The Delines, de retro country rock band uit Portland, hebben na de release van hun laatste album ‘The Sea Drift‘ in februari jongstleden nog maar weinig gezien van hun thuisbasis. Het eerste deel van hun Europese tournee, waarbij vooral Scandinavië en Duitsland, maar ook al Belgie en Nederland werd aangedaan, werd onderbroken door een aantal optredens in Canada en in de USA, dat gecombineerd werd met promotiewerk voor de boeken van frontman Willy Vlautin.
Vlautin is, naast frontman van de bands The Delines en Richmond Fontaine, toch ook meest bekend als schrijver van prachtige romans zoals ‘The Night Always Comes’ en het in 2012 verfilmde ‘The Motel Life’, met onder anderen acteurs Dakota Fanning en Kris Kristofferson. Nu komen The Delines andermaal overgevlogen om hun Europese tournee te vervolgen. Op 5 en 6 juli is de band achtereenvolgens te zien in Utrecht en Nijmegen, in november speelt de band dan nog in de Ancienne Belgique in Brussel. Maxazine sprak met Vlautin en zijn muze, zangeres Amy Boone tijdens een zonnige wandeling langs het water.
“Wij zijn een band, omdat we muziek maken geweldig vinden” – Willy Vlautin
Het nieuwe album is door recensenten en publiek wederom goed ontvangen. Een verrassing of niet, want er zijn ook artiesten die een release ‘loslaten’ nadat die uit is gekomen. The Delines horen bij die laatste groep. “Ik ben niet iemand die zich met de marketing van onze muziek bezig houdt”, geeft Amy aan, “Natuurlijk is het fantastisch als ik merk dat mensen onze muziek waarderen, maar ik hou me niet bezig met hoeveel verkoop er is geweest, of hoeveel streams we hebben op Spotify.” Willy vult aan: “Ik denk zelf ook niet in dit soort termen van succes. Natuurlijk ben ik er trots op als mensen waardering hebben voor wat we maken, maar onze muziek is niet vergelijkbaar met bijvoorbeeld die van een artiest als Beyoncé, waarbij streams en verkopen leidend zijn en waarschijnlijk ook wel bepalend zijn voor wat ze maakt.” Er valt een korte stilte en dan krijgt Willy een flinke stomp in zijn zij van Amy. “Luister nou Willy, wij moeten daar ook echt wel meer op gaan letten, anders komt er nooit niks van dat motorjacht dat je zo graag wilt hebben.”
Willy neemt het woord, nog voordat er een vraag gesteld kan worden. “Weet je, wij zijn een band, omdat we muziek maken geweldig vinden, omdat we het een avontuur vinden om te touren en op plekken te komen waarvan we nooit hadden durven dromen. Noem ons romantici, als je dat wilt, maar daar doen we het voor.” Amy zet haar grote zonnebril voor de zoveelste keer recht en vult aan. “Gisteren bijvoorbeeld speelden we in een heel klein dorpje in België. We logeerden in een hotelletje direct tegenover de zaal waar we moesten spelen. Het was alsof we in een boek van Willy terecht waren gekomen. Ik kon daar midden in de nacht in mijn eentje gewoon over straat zonder me druk te hoeven maken lastig gevallen te worden. Er was gewoon niemand. Niemand op straat, niemand in de lounge, niemand in het restaurant, niemand in hotelgangen. Prachtig vind ik dat.”
Ondanks de spannende verhalen van Amy over haar avonturen in Hamont-Achel, zijn Willy en Amy het wel eens over het universele karakter van de onderwerpen in de muziek van The Delines. Of Vlautin nu een roman schrijft of een lied, de keuze van het onderwerp is vrijwel altijd gelegen in aan de zelfkant van de samenleving. “Ik voel me duidelijk aangetrokken tot de zelfkant van de samenleving, daar waar het leven nog echt over overleven gaat. Waar het leven pijn kan doen en zolang blijft schuren totdat je er de littekens van draagt. Het is niet zo dat ik zelf perse aan deze kant van de maatschappij sta, maar er is daar vele malen meer inspiratie te vinden voor nummers die werkelijk over gaan. Zeker we hebben als The Delines ook liefdesliedjes, maar bij ons is die liefde nooit roze en zoet, maar wel altijd rauw en pijnlijk.”
Om eens te zien of dit onderwerp werkelijk zo universeel is gaan we met Amy en Willy op internet op ontdekkingstocht om een artiest in het Nederlands taalgebied te vinden die in dezelfde poel van leed en verdriet vist als het om de teksten gaat. Het leven aan de zelfkant van samenleving wordt zeer wel bezongen, maar je komt dan ongemakkelijk snel uit bij artiesten als een Guido Belcanto of misschien wel de Zangeres zonder Naam. Om dit aan Willy en Amy duidelijk te maken zit er maar een ding op; namelijk om hen muziek van beiden te laten horen. Bij Guido Belcanto’s ‘Voor een man is het geluk van korte duur’ krijgen beiden voor een onbedaarlijke lachkick. Als ze daarna horen waarover het lied gaat klapt Amy helemaal dubbel van het lachen. Willy probeert serieus te reageren en geeft aan dat het muzikale idioom dan wel herkenbaar is, maar de uitvoering vele malen beter te horen is in elke roadside-bar in de USA.
Veel verrassender is beider reactie bij ‘Mag ik van u een lift meneer, van de Zangeres zonder Naam. Gefascineerd luisteren beiden naar de nauwelijks twee minuten durende smartlap. “Dit is fantastisch!’, reageert Vlautin. Juist het feit dat de muziek zo typisch Nederlands is wordt gewaardeerd. Als Amy en Willy vervolgens horen waar het lied over gaat zijn ze beiden om. In onderwerp en thematiek vinden de Zangeres zonder Naam en The Delines elkaar. Willy slaat snel een playlist van de Zangeres zonder Naam op bij zijn favorieten. “Weet je”, reageert hij met een serieuze blik, “Het maakt niet uit waar muziek vandaan komt, overal ter wereld wordt muziek gebruikt bij het vertellen van verhalen, het levend houden van de overlevering. Dat is wat wij doen, en de zangeres die ik net hoorde doet hetzelfde vanuit een Nederlands perspectief. In die zin is er geen verschil. Jammer als deze vrouw in de vergetelheid raakt, zoals je zegt.”
Livefoto’s (c) Perry Hermans
