Als Kayak, de Nederlandse progrock dinosaurus in begin 2018 met een nieuw album ‘Seventeen’ uitkomt staan vriend en vijand niet alleen perplex door de kwaliteit van het album, dat in binnen en buitenland zeer hoge ogen gooit, maar vooral ook door het feit dat grondlegger Ton Scherpenzeel er andermaal in is geslaagd om de band als een fenix te doen herrijzen. De nieuwe bezetting belichaamt muzikaliteit, innovatie een een vitaliteit die door velen niet meer verwacht werd.
Er zijn plannen voor een uitgebreide tournee, samen met de Flower Kings als het noodlot toeslaat en Ton Scherpenzeel een hartaanval krijgt. Ton moet herstellen en dan volgt de Covid pandemie. Even lijkt het weer stil te vallen rond de band die juist het momentum weer teruggevonden had. In 2020 brengt de band een live album uit, gevolgd in 2021 door het nieuwste album ‘Out of this World’ dat een gelijkwaardige ontvangst krijgt als zijn voorganger.
Er is veel veranderd in de laatste 4 jaar. Op het momentum van het hervonden elan besluiten Ton en de band om er nog een keer op uit te gaan met een tournee. Nog een keer Europa rond om afscheid te nemen van de fans. Gisteren stond Kayak op het poppodium Grenswerk in Venlo voor het eerste optreden van hun ‘Farewell Tour’.
Het Limburgse publiek is altijd al een uitdaging geweest voor bands als Kayak. Het genre ligt niet zo goed bij de Limburgers. Mind you, als je een band als Wir Sind Spitze of een optreden van Heino programmeert, dan loopt de halve provincie uit, maar voor een band als Kayak blijft Limburg moeilijk. Grenswerk was dan ook verre van uitverkocht. Jammer.
De band, of liever gezegd, drummer en triolen tovenaar Hans Eijkenaar, trapte letterlijk het optreden af met ‘Traitors Gate’ van het laatste album ‘Out of this World’. Een uitstekende keuze als opener, als je als band van plan bent om de zaal meteen voor je te winnen met een soort van ‘shock & awe’ aanpak. Met pijn in het hart moeten we helaas vaststellen dat dit niet lukte. De band werd aan het begin van de show, maar zeker tijdens de eerste drie nummers geplaagd door falende techniek. Murphy’s Law trad genadeloos in werking. De PA werkte gewoon niet. Het geluid van de backline was niet voldoende voor de zaal. De band leek in eerste instantie via de in ears wel een goede mix te horen en speelde gewoon door. Toen leek er ergens iets van een immens aarde-probleem zich voor te doen. Een enorme brom drong de toetsen totaal weg uit het geluidsbeeld toen de PA voorzichtig geluid ging geven. De band speelde door, maar de problemen bleven zich voortdoen tijdens ‘Somebody’ en het epische ’La Peregrina’. Langzaam maar zeker werd het geluid steeds beter, maar toen was de opening van het concert al verpest.
Toen gitarist Marcel Singor ‘Kaya’ speelde werd de sound acceptabel en kon het publiek genieten van het muzikale vakmanschap van de mannen op het podium. Singor is zeker een van de beste gitaristen van Nederland en liet zijn instrument met veel gevoel zingen. Zijn signature sound zorgt ervoor dat zijn spel uit duizenden herkenbaar is.
Toen dan ‘Daphne’ werd ingezet, dat oorspronkelijk op het album ‘Phantom of the Night’ werd gezongen door Edward Reekers, bleek hoezeer zanger Bart Schwertmann past bij de overall sound van Kayak. Zijn stem kleurde bij alle stukken uit de lange Kayak geschiedenis even goed. Wat een zanger.
Wat deze avond opviel was de zorg waarmee de setlist was opgebouwd. Kayak maakte zich er niet met een jantje-van-leiden van af. Maar liefst 20 tracks werden gespeeld van zeker 10 verschillende albums. Het debuutalbum ‘See the Sun’ gaf acte de presence met ‘Mammoth’, waarschijnlijk het enige Nederlandse rocknummer waarop een draaiorgel te horen is.
Regelmatig draaiden de spotlights naar founding father Ton Scherpenzeel achter de toetsen. Gaandeweg het optreden maakte hij maar weer eens en temeer duidelijk dat hij gewoon de beste toetsenist van Nederland is. Zijn spel en composities staan al bijna 50 jaar op uitzonderlijk hoog niveau. Daar deden PA problemen en lege batterijen van een zender niks aan af. En dan stond daar links op het podium bassist Kristoffer Gildenlöw de hele avond uiterst effectief en precies zijn baslijnen te vervlechten met het geweld van Hans Eijkenaar op de drums. De bas klonk geweldig. Heerlijk knorrende lijnen, precies zoals het hoorde. Alsof Thor persoonlijk met zijn Mjölnir de eenheid tussen de van oorsprong Zweedse bassist en zijn instrument had gesmeed.
Uiteraard speelde de band een prachtige versie van ‘Merlin’ en werd het publiek naar het einde van de set toe verwend met de klassiekers ‘Starlight Dancer’, ‘Chance for a Lifetime’ en werd er afgesloten met de grootste hit van de band, ‘Ruthless Queen’.
Het begin van het afscheid liet maar weer eens zien welk belang Kayak voor de Nederlandse muziek heeft gehad. De laatste ronde over de internationale podia laat in ieder geval hoop voor wellicht nog een studioalbum.
Bedankt Kayak. Bedankt voor de muziek en de herinneringen. Bedankt voor de rol die jullie in veel levens spelen. Het ga jullie goed.
